سوال مطالعه مروری
ما شواهد به دست آمده را از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده ارزیابی کردیم تا بتوانیم تعیین کنیم که ننوشیدن الکل حول‌وحوش زمان انجام جراحی عوارض پس از جراحی را در افرادی که دارای مصرف پر-خطر الکل هستند، کاهش می‌دهد یا خیر. این برنامه‌ها از شرکت‌کنندگان برای ترک نوشیدن یا برای کاهش مصرف الکل آنها پیش، حین، و پس از جراحی حمایت کردند. «نوشیدن پر-خطر» به صورت مصرف الکل معادل بیش از 3 واحد الکل (سه لیوان کوچک شراب) در روز یا 21 واحد در هفته - همراه با یا بدون سوء‌مصرف الکل یا وابستگی - تعریف شد. اکثر مطالعات بالینی نشان می‌دهند که مصرف این مقدار الکل باعث افزایش نرخ عوارض پس از جراحی می‌شود.
پیشینه
مصرف پر-خطر الکل یک مشکل جهانی است و الکل یک تهدید مهم برای سلامت جهانی به شمار می‌آید. سالانه بیش از 3.3 میلیون مورد مرگومیر با مصرف پر-خطر الکل همراه بوده و مصرف جهانی الکل هم‌چنان رو به افزایش است. افرادی که سطح بالایی از مصرف الکل دارند اغلب نیاز به پروسیجرهای برنامه‌ریزی شده و اورژانسی جراحی دارند.
نوشیدن پر-خطر پیامدهای جراحی را تحت تاثیر قرار می‌دهد - حتی زمانی که بیماری وابسته به الکل نیست. عوارض جراحی معمول عبارتند از عفونت، مشکلات قلبی و تنفسی و اپیزودهای خونریزی. الکل منجر به اختلالات کبد، پانکراس و اختلالات سیستم عصبی می‌شود. توقف نوشیدن الکل می‌تواند سیستم این اندام‌ها را تا حدی طبیعی کرده و وقوع عوارض پس از جراحی را کاهش دهد. ترک نوشیدن می‌تواند منجر به نشانه‌های خفیف تا شدید ترک الکل شده و منجر به تغییر در شیوه زندگی شود.
این مرور اولین بار در سال 2012 منتشر شده و در سال 2018 به‌روز شد.
تاریخ جستوجو
شواهد تا 21 سپتامبر 2018 به‌روز است.
ویژگی‌های مطالعه
سه کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده را با مجموع 140 شرکت‌کننده وارد کردیم. هر سه مطالعه شامل شرکت‌کنندگان با مصرف پر-خطر الکل بودند (روزانه 3 تا 40 AU) که نیاز به جراحی پیدا کرده بودند. این مطالعات، مداخلات شدید ترک الکل را با هدف ترک کامل الکل در زمان جراحی در مقایسه با عدم مداخله بررسی کردند. مداخلات شامل استراتژی‌های آموزشی برای ترک الکل و پیشگیری از عود بود. برنامه‌ها به ترتیب سه ماه پیش از جراحی، چهار هفته پیش از جراحی و از زمان پذیرش برای جراحی و ادامه آن به مدت شش هفته پس از جراحی آغاز شدند.
کیفیت شواهد
کیفیت شواهد از کیفیت متوسط تا پائین است.
نتایج کلیدی
در هر سه مطالعه، برنامه‌های مداخله شدید، تعداد شرکت‌کنندگانی که نوشیدن الکل را ترک کردند، به وضوح افزایش داد. به نظر می‌رسد وقوع عوارض پس از جراحی نیز کاهش یافت. در مقایسه با 33 نفر از 61 شرکت‌کننده در گروه کنترل، 20 شرکت‌کننده از 61 شرکت‌کننده در گروه مداخله دچار عارضه‌ای شدند که نیاز به درمان داشتند (شواهد با کیفیت متوسط). در مقایسه با پنج نفر از 70 شرکت‌کننده در گروه کنترل، 41 شرکت‌کننده از 70 شرکت‌کننده در گروه مداخله با موفقیت نوشیدن الکل را ترک کردند (شواهد با کیفیت متوسط). داده‌ها برای نشان دادن تاثیر ترک نوشیدن بر تعداد مرگومیر کافی نبود (شواهد با کیفیت پائین) و نتایج تاثیری بر طول مدت بستری در بیمارستان نشان نداد. هیچ کدام از مطالعات وارد شده تعداد شرکت‌کنندگانی را که در طولانی‌مدت (در پیگیری سه، شش، نه و 12 ماه) پرهیز از نوشیدن پر-خطر الکل را ادامه دادند، گزارش نکردند.
مطالعات وارد شده اندک بوده و حجم نمونه‌های کوچکی داشتند؛ بنابراین باید هنگام نتیجه‌گیری بر اساس این نتایج مراقب بود. هر سه مطالعه در دانمارک انجام شدند، و اکثر شرکت‌کنندگان مرد بودند. شرکت‌کنندگان وارد شده ممکن است نمایانگر یک گروه انتخابی باشند، زیرا می‌توانند انگیزه بیشتری داشته باشند و/یا بیشتر علاقه‌مند به شرکت در پژوهش‌های بالینی یا پژوهش‌های متفاوت باشند، بنابراین ممکن است این تاثیرات در هر دو گروه مداخله و کنترل این مطالعات بیش از حد تخمین بزند. پژوهش بیشتری مورد نیاز است و برای بهبود پیامدهای پس از جراحی میان مصرف کنندگان پر-خطر استراتژی‌های جدیدی مورد نیاز است.
این مرور سیستماتیک اثربخشی مداخلات ترک الکل را حول‌وحوش زمان انجام جراحی بر عوارض پس از جراحی و مصرف الکل ارزیابی کرد. هر سه مطالعه کاهش معناداری را در تعداد شرکت‌کنندگانی که نوشیدن الکل را در طول دوره مداخله ترک کردند، نشان دادند. مداخلات شدید ترک الکل به مدت چهار تا هشت هفته برای شرکت‌کنندگان تحت هر نوع پروسیجر جراحی جهت دستیابی به ترک کامل الکل پیش از جراحی احتمالا تعداد عوارض پس از جراحی را کاهش می‌دهد. داده‌ها برای نویسندگان مرور برای ارزیابی تاثیرات آنها بر مرگومیر پس از جراحی کافی نبود. هیچ مطالعه‌ای تاثیر ترک مصرف الکل را بر طول مدت بستری در بیمارستان گزارش نکرد و هیچ مطالعه‌ای شیوع نوشیدن پر-خطر در طولانی‌مدت را ارزیابی نکرد.
تعداد مطالعات وارد شده کم بودند و حجم نمونه‌های کوچکی را گزارش کردند؛ بنابراین باید مراقب نتیجه‌گیری‌های انجام شده بر اساس نتایج این مطالعه بود. هر سه مطالعه در دانمارک انجام شدند، و اکثر شرکت‌کنندگان مرد بودند. شرکت‌کنندگان وارد شده ممکن است نماینده یک گروه انتخابی باشند، زیرا ممکن است انگیزه بیشتری داشته باشند و/یا علاقه بیشتری به مشارکت در پژوهش‌های بالینی یا متفاوت داشته باشند و تاثیرات ممکن است برای هر دو گروه مداخله و کنترل در این مطالعات بیش از حد تخمین زده شده باشد. نتایج حاصل از کارآزمایی نشان می‌دهند که انجام این مطالعات دشوار هستند، زیرا مهارت‌های تحقیقاتی قوی برای انجام مطالعات آینده ضروری هستند، و نیاز به ارزیابی بیشتر مداخلات ترک الکل حول‌وحوش زمان انجام جراحی در کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل مورد نیاز است. پس از انتشار و ارزیابی، یک مطالعه «در حال انجام» شناسایی شد که ممکن است نتیجه‌گیری‌های این مرور را تغییر دهد.
مصرف پر-خطر الکل یک مشکل جهانی است. سالانه بیش از 3.3 میلیون مورد مرگومیر با مصرف پر-خطر الکل همراه بوده و مصرف جهانی الکل هم‌چنان رو به افزایش است. افرادی که مصرف بالای الکل دارند اغلب نیاز به پروسیجرهای جراحی برنامه‌ریزی شده و اورژانسی پیدا می‌کنند.
نوشیدن پر-خطر الکل با افزایش عوارض پس از جراحی مانند عفونت، عوارض قلبی‌عروقی و اپیزودهای خونریزی همراه است. الکل منجر به اختلالات کبد، پانکراس و اختلالات سیستم عصبی می‌شود. ترک مصرف الکل می‌تواند سیستم اندام‌ها را تا حدی به حالت طبیعی برگرداند و ممکن است وقوع عوارض پس از جراحی را کاهش دهد.
این مرور اولین بار در سال 2012 منتشر شده و در سال 2018 به‌روز شد.
ارزیابی تاثیرات مداخلات ترک الکل حول‌وحوش زمان انجام جراحی بر نرخ عوارض پس از جراحی و مصرف الکل.
ما تا 21 سپتامبر 2018 بانک‌های اطلاعاتی زیر را جستوجو کردیم: پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL)، در کتابخانه کاکرین؛ MEDLINE؛ Embase؛ CINAHL via EBSCOhost و دو پایگاه ثبت کارآزمایی. فهرست منابع و استنادات کارآزمایی‌های وارد شده و هر مرور سیستماتیک مرتبط شناسایی شده را برای یافتن منابع بیشتر برای کارآزمایی‌های اضافی به صورت اجمالی مرور کردیم. در صورت لزوم، با نویسندگان کارآزمایی تماس گرفتیم تا اطلاعات بیشتری بپرسیم.
تمام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) را وارد کردیم که تاثیرات مداخلات ترک الکل را حول‌وحوش زمان انجام جراحی بر عوارض پس از جراحی و مصرف الکل ارزیابی کردند. شرکت‌کنندگان با مصرف پر-خطر الکل را وارد کردیم که تحت هر نوع پروسیجر جراحی انتخابی یا حاد تحت بی‌هوشی عمومی یا بی‌حسی منطقه‌ای یا آرام‌بخش قرار گرفتند، که مداخله برای قطع مصرف الکل حول‌وحوش زمان انجام جراحی به آنها ارائه شد یا هیچ مداخله‌ای ارائه نشد.
«نوشیدن پر-خطر» را به صورت مصرف الکل معادل با 3 واحد الکل (AU)/در روز یا 21 AU/در هفته (با 1 AU شامل 12 گرم اتانول) با یا بدون نشانه‌های سوء‌مصرف یا وابستگی به الکل تعریف کردیم. این میزان، مربوط به مقدار الکل مرتبط با افزایش نرخ عوارض پس از جراحی در اکثر مطالعات بالینی است.
ما از راهنمایی‌های ارائه شده در کتابچه راهنمای کاکرین برای مرورهای سیستماتیک مداخلات استفاده کردیم. پیامدهای اصلی را به صورت متغیرهای دو-حالتی در یک متاآنالیز (meta‐analysis) ارائه کردیم. هنگامی که داده‌ها در دسترس بودند، تجزیهوتحلیل زیر-گروه‌ها و حساسیت را انجام دادیم تا خطر سوگیری (bias) را بررسی کنیم. معیارهای پیامد اولیه، عوارض پس از جراحی و مرگومیر در بیمارستان و مرگومیر طی 30 روز بود. پیامدهای ثانویه ترک موفق الکل در انتهای برنامه، مصرف الکل پس از جراحی و طول مدت بستری در بیمارستان بود. کیفیت شواهد را با استفاده از رویکرد درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) ارزیابی کردیم.
در این مرور به‌روز شده یک مطالعه جدید (70 شرکت‌کننده) را وارد کردیم، در نتیجه در کل سه RCT به دست آمد (140 شرکت‌کننده که 3 تا 40 AU/روز الکل می‌نوشیدند). هر سه مطالعه از کیفیت متوسط تا خوبی برخوردار بودند. تمام مطالعات به بررسی تاثیرات مداخلات شدید ترک الکل پرداختند، از جمله راهکارهای فارماکولوژیکی برای نشانه‌های ترک الکل، آموزش بیمار و پروفیلاکسی عود. یک مطالعه در حال انجام را شناسایی کردیم.
به‌طور کلی، در 53 نفر از 122 شرکت‌کننده از سه مطالعه که تحت هر نوع جراحی قرار گرفتند، هر نوع عارضه پس از جراحی که نیاز به درمان داشت، توسعه یافت. در مقایسه با 33 نفر از 61 شرکت‌کننده در گروه کنترل، از 61 شرکت‌کننده در گروه مداخله، 20 نفر دچار عارضه شدند (خطر نسبی (RR): 0.62؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.40 تا 0.96). نتایج، تفاوت بین سه مطالعه بالینی را در مورد معیار پیامد و شدت مداخلات نشان می‌دهند. با این حال، تمام برنامه‌های ترک الکل، فشرده و شامل درمان فارماکولوژیک بودند. کیفیت کلی شواهد مربوط به این پیامد متوسط است.
در سه مطالعه، نرخ مرگومیر در بیمارستان و مرگومیر در 30 روز پس از جراحی پائین بود. محققان یک مورد مرگومیر را میان 61 شرکت‌کننده در گروه‌های مداخله و سه مورد مرگومیر را میان 61 شرکت‌کننده در گروه‌های کنترل گزارش کردند (RR: 0.47؛ 95% CI؛ 0.07 تا 2.96). کیفیت شواهد این پیامد پائین است.
محققان در پایان برنامه مداخله، ترک کننده‌های موفق‌تری را نسبت به گروه کنترل گزارش دادند. چهل‌ویک نفر از 70 شرکت‌کننده در گروه‌های مداخله در مقایسه با فقط پنج نفر از 70 شرکت‌کننده در گروه‌های کنترل، نوشیدن الکل را با موفقیت ترک کردند (RR: 8.22؛ 95% CI؛ 1.67 تا 40.44). کیفیت شواهد این پیامد متوسط است.
هر سه مطالعه، مصرف الکل را پس از جراحی (گرم الکل/هفته) در پایان برنامه به عنوان مقادیر میانه و محدوده گزارش کردند؛ بنابراین تخمین میانگین و انحراف معیار (standard deviation; SD) امکان‌پذیر نبود. هیچ متاآنالیزی (meta‐analysis) انجام ندادیم. هر سه مطالعه طول مدت بستری را گزارش کردند، و هیچ کدام از این مطالعات تفاوت معناداری را در طول مدت بستری توصیف نکردند. داده‌ها برای نویسندگان مرور برای انجام متاآنالیز کافی نبود. هیچ مطالعه‌ای شیوع شرکت‌کنندگان بدون نوشیدن پر-خطر در طولانی‌مدت را گزارش نکرد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.