هدف از این مرور آن بود که بدانیم استفاده روتین از داروهای ضدصرع در پیشگیری از تشنج‌های صرعی به دنبال خونریزی زیر عنکبوتیه (subarachnoid haemorrhage) قابل توجیه است یا خیر. این شامل بیمارانی می‌شود که هنوز تشنج نداشته (پیشگیری اولیه) و کسانی که قبلا یک دوره تشنج را پشت سر گذاشتند (پیشگیری ثانویه).

تشنج‌های صرع ناشی از تخلیه غیرطبیعی و ریتمیک سلول‌های عصبی در مغز است که منجر به تغییرات غیرارادی در حرکت یا عملکرد بدن، احساس، آگاهی، یا رفتار می‌شود. به دنبال خونریزی زیر عنکبوتیه، تشنج ممکن است در 25% از بیماران رخ دهد، که ناشی از آسیب سلول‌های عصبی در اثر خود خون، تشکیل بافت اسکار، و تورم در اطراف محل خونریزی است. تشنج‌های کنترل‌نشده مکرر می‌توانند باعث بروز عوارض و مرگ‌ومیر قابل توجهی شده و از بهبودی عصبی پیشگیری کنند و سطح کیفیت زندگی را کاهش دهند. برعکس، عوارض جانبی داروهای ضدصرع شامل اسهال، تهوع و استفراغ، خواب‌آلودگی، سرگیجه، بی‌قراری، لرزش، گیجی و بثورات پوستی هستند. این موارد باید هنگام تجویز داروهای ضدصرع در نظر گرفته شوند، زیرا خود دارو ممکن است مانع از بهبودی و توانبخشی عصبی شود.

تا به امروز هیچ کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای برای مقایسه داروهای ضدصرع با دارونما (placebo) به دنبال خونریزی زیر عنکبوتیه انجام نشده است. برخی از مطالعات گذشته‌نگر، پیامدهای بدتری را در بیمارانی نشان داده‌اند که دوزهای بالاتر و دوره طولانی‌تر درمان ضدصرع را دریافت کردند، همانطور که در مرور توضیح داده شد، اما آنها شواهد قوی را برای استفاده از آنها به عنوان یک توصیه معمول ارایه نمی‌کنند.

در حال حاضر، شواهد کافی برای توجیه استفاده روتین از داروهای ضدصرع به منظور پیشگیری اولیه و ثانویه از بروز تشنج پس از خونریزی زیر عنکبوتیه وجود ندارد، و انجام یک کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده دوسو کور (double blind) با مقایسه داروهای ضدصرع با دارونما، به روشن شدن این سوال مهم کمک می‌کند.