مادری که برای مدت طولانی در حال زایمان فعال است (معمولا بیش از 12 ساعت تعیین می‌شود) در معرض خطر خستگی و ایجاد عوارضی مانند عفونت و خونریزی زیاد قرار دارد. نوزاد متولد نشده نیز ممکن است آسیب ببیند، و دیسترس و کمبود اکسیژن (آسفیکسی (asphyxia)) را نشان دهد. مداخله در روند زایمان برای جلوگیری از این امر، با پارگی غشاها (پاره شدن کیسه آب)، تجویز داروها برای تسریع انقباضات و ارایه پشتیبانی مداوم، معمول است. داروهای ضداسپاسم داروهایی هستند که معمولا برای تسکین گرفتگی عضلات مصرف می‌شوند. آنها یا با شل کردن مستقیم عضله یا با ایجاد تداخل در پیام ارسال‌شده توسط اعصاب به عضله برای انقباض، کار می‌کنند. تصور می‌شود که این داروها، زمانی که حین زایمان به عنوان یک راهبرد پیشگیرانه یا درمانی تجویز شوند، ممکن است به باز کردن دهانه رحم کمک کنند. این امر زمان صرف‌شده در زایمان را کوتاه می‌کند. به دنبال شواهدی برای حمایت از این ایده جست‌وجو کردیم. بیست و یک مطالعه تصادفی‌سازی و کنترل‌شده با مجموع 3286 شرکت‌کننده وارد شدند. برای به دست آوردن یک نتیجه کلی، دادهها در یک آنالیز ترکیب شدند. همه انواع ضداسپاسم در ابتدای شروع زایمان، تجویز شدند. آنها مرحله اول زایمان را، یعنی زمان شروع زایمان تا زمان تولد نوزاد، 49 تا 98 دقیقه کاهش دادند و همچنین کل مدت زمان زایمان را، از شروع زایمان تا خروج جفت، بین 49 و 121 دقیقه، کاهش دادند. این داروها بر تعداد زنانی که نیاز به سزارین اورژانسی داشتند، تاثیری نداشته و عوارض جانبی جدی را برای مادر یا نوزادش ایجاد نکردند. شایع ترین عوارض جانبی گزارش‌شده برای مادران، ضربان سریع قلب و خشکی دهان بود، اما از آنجایی که عوارض جانبی مادر و نوزاد ضعیف گزارش شدند، اطلاعات بیشتری برای نتیجه‌گیری در مورد بی‌خطری (safety) مصرف این داروها در طول زایمان مورد نیاز است. مطالعات واردشده عمدتا از کیفیت پائینی برخوردار بودند و برای ارزیابی اینکه وقتی این داروها به زنانی که زایمانشان طولانی شد، داده می‌شود، چه اتفاقی می‌افتد، به انجام مطالعات خوبی نیاز است.
شواهدی با کیفیت پائین وجود دارد که داروهای ضداسپاسم مدت مرحله اول زایمان را کاهش داده و میزان اتساع دهانه رحم را افزایش می‌دهند. شواهدی با کیفیت بسیار پائین وجود دارد که داروهای ضداسپاسم طول دوره کلی زایمان را کاهش می‌دهند. شواهد با کیفیت متوسط وجود دارد که داروهای ضداسپاسم بر نرخ زایمان طبیعی ورتکس تاثیر نمی‌گذارند. شواهد کافی برای نتیجه‌گیری در مورد بی‌خطر بودن این داروها برای مادر و نوزاد وجود ندارد. انجام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده بزرگ و دقیق برای ارزیابی تاثیر داروهای ضداسپاسم بر زایمان طولانی‌مدت و ارزیابی تاثیر آنها بر زایمان در زمینه مدیریت انتظاری زایمان مورد نیاز است.
طول کشیدن پروسه زایمان می‌تواند منجر به افزایش مرگ‌ومیر و عوارض مادر و نوزاد به دلیل افزایش خطرات خستگی مادر، خونریزی پس از زایمان و سپسیس، دیسترس و آسفیکسی (asphyxia) جنین شده و نیاز به تشخیص زودهنگام و پاسخ بالینی مناسب دارد. خطرات عوارض طول کشیدن زایمان در شرایطی با منابع ضعیف، بسیار بیشتر است. مدیریت فعال زایمان در مقابل مدیریت فیزیولوژیکی و مدیریت انتظار، نشان داده که وقوع زایمان طولانی‌مدت را کاهش می‌دهد. تجویز داروهای ضداسپاسم حین زایمان همچنین می‌تواند منجر به اتساع سریعتر و موثرتر دهانه رحم شود. انجام مداخلات برای کوتاه کردن پروسه زایمان، مانند داروهای ضداسپاسم، می‌تواند به عنوان یک راهبرد پیشگیرانه یا درمانی به منظور کاهش بروز زایمان طولانی‌مدت استفاده شود. از آنجایی که در سراسر جهان شواهد برای حمایت از این موضوع هنوز تا حد زیادی نقل قول است، نیاز به مرور سیستماتیک شواهد موجود برای به دست آوردن یک پاسخ معتبر وجود دارد.
ارزیابی تاثیرات عوامل ضداسپاسم بر زایمان در بارداری‌های زمان ترم.
ما پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین (28 فوریه 2013)، بانک اطلاعاتی پایان‌نامه‌ها و تزهای ProQuest، بانک اطلاعاتی پایان‌نامه‌های دانشگاه Stellenbosch و Google Scholar (28 فوریه 2013) و فهرست منابع مقالات را جست‌وجو کردیم. همچنین با شرکت‌های دارویی و کارشناسان این حوزه تماس گرفتیم. محدودیت‌هایی را برای زبان نگارش مقاله اعمال نکردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده در مورد مقایسه داروهای ضداسپاسم با دارونما (placebo) یا عدم استفاده از دارو در زنان با بارداری ترم.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را غربالگری و برای ورود انتخاب کردند، خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کرده و دادهها را استخراج کردند. صحت (accuracy) دادهها بررسی شد. در جایی که دادهها قابل دسترسی نبودند، با نویسندگان کارآزمایی تماس گرفتیم.
بیست و یک کارآزمایی (n = 3286) در مرور وارد شدند. هفده کارآزمایی (2617 = n) در متاآنالیز گنجانده شدند. داروهای ضداسپاسم مورد استفاده شامل والتامات بروماید (valethamate bromide)، هیوسین بوتیل-بروماید (hyoscine butyl-bromide)، دروتاورین هیدروکلراید (drotaverine hydrochloride)، روسیورین (rociverine) و کامیلوفین دی‌هیدروکلراید (camylofin dihydrochloride) بودند. اکثر مطالعات، داروهای ضداسپاسم را به عنوان بخشی از بسته مدیریت فعال زایمان وارد کردند. به‌طور کلی، سطح کیفیت مطالعات پائین بود، زیرا فقط چهار کارآزمایی، خطر پائین سوگیری داشتند. سیزده کارآزمایی (1995 = n) در مورد مدت مرحله اول زایمان گزارش کردند، که به‌طور متوسط تا 74.34 دقیقه با تجویز ضداسپاسم به‌طور قابل توجهی کاهش یافت (تفاوت میانگین (MD): 74.34- دقیقه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 98.76- تا 49.93-). هفت مطالعه (797 = n) در مورد کل مدت زمان زایمان گزارش کردند، که به‌طور متوسط تا 85.51 دقیقه، به‌طور قابل توجهی کاهش یافت (MD؛ 85.51- دقیقه؛ 95% CI؛ 121.81- تا 49.20-). شش مطالعه (820 = n) داده‌هایی را برای پیامد داشتند: میزان اتساع دهانه رحم. تجویز داروهای ضداسپاسم میزان اتساع دهانه رحم را به‌طور متوسط تا 0.61 سانتی‌متر در ساعت، به‌طور قابل توجهی افزایش داد (MD؛ 0.61 سانتی‌متر در ساعت؛ 95% CI؛ 0.34 تا 0.88). داروهای ضداسپاسم تاثیری بر طول مدت مرحله دوم و سوم زایمان نداشتند. نرخ زایمان طبیعی ورتکس (vertex) نیز تحت تاثیر قرار نگرفت. فقط یک مطالعه تسکین درد را پس از تجویز داروهای ضداسپاسم مورد بررسی قرار داد و هیچ نتیجه‌گیری در مورد این پیامد نمی‌توان داشت. برای اکثر پیامدها ناهمگونی (heterogeneity) قابل توجهی وجود داشت و بنابراین، ما متاآنالیز اثرات تصادفی (random-effect) را انجام دادیم. آنالیز زیرگروه برای کشف ناهمگونی انجام شد، اما تا حد زیادی غیرقابل توضیح باقی ماند. عوارض جانبی مادر و نوزاد به‌طور متناقضی گزارش شدند. عارضه جانبی اصلی گزارش‌شده در مادر، تاکی‌کاردی بود. هیچ عارضه جانبی جدی در نوزادان گزارش نشدند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.