جست‌وجوی اصلی نه کارآزمایی را شناسایی کرد؛ جست‌وجوهای به‌روز شده، نه کارآزمایی دیگر را مطابق با معیارهای ورود ما شناسایی کرد. از 18 کارآزمایی (3629 شرکت‌کننده)، نه مورد پانسمان‌ها؛ هشت مورد عوامل موضعی؛ و یک مورد شامل پانسمان‌ها و عوامل موضعی است. تمام کارآزمایی‌ها پیامد اولیه بروز زخم فشاری را گزارش دادند.

عوامل موضعی
پنج کارآزمایی به مقایسه مداخلات اسید‌ چرب (‌fatty acid) با درمان‌های مختلف پرداختند. دو کارآزمایی، اسید چرب را با روغن زیتون مقایسه کردند. شواهد تجمعی نشان می‌دهد که تفاوت واضحی در میزان بروز زخم فشاری بین گروه‌های اسید چرب و روغن زیتون (2 کارآزمایی؛ n = 1060؛ RR: 1.28؛ 95% CI؛ 0.76 تا 2.17؛ شواهد با قطعیت پائین؛ به دلیل عدم دقت بسیار جدی کاهش یافت؛ یا اسید چرب در برابر مراقبت استاندارد‌ (2 کارآزمایی؛ n = 187؛ RR: 0.70؛ 95% CI؛ 0.41 تا 1.18؛ شواهد با قطعیت پائین، به دلیل خطر جدی سوگیری و عدم دقت جدی کاهش یافت) وجود ندارد. کارآزمایی‌ها گزارش دادند که بروز زخم فشاری با درمان حاوی اسید چرب، در مقایسه با یک ترکیب کنترلی از تریوسواسترین (trisostearin) و عطر (perfume)، پائین‌تر است (1 کارآزمایی؛ n = 331؛ RR: 0.42؛ 95% CI؛ 0.22 تا 0.80؛ شواهد با قطعیت پائین، به دلیل خطر جدی سوگیری و عدم دقت جدی کاهش یافت). شواهد تجمعی نشان می‌دهد که تفاوت واضحی در میزان بروز حوادث جانبی بین اسید‌های چرب و روغن زیتون وجود ندارد (1 کارآزمایی؛ n = 831؛ RR: 2.22؛ 95% CI؛ 0.20 تا 24.37؛ شواهد با قطعیت پائین، به دلیل عدم دقت بسیار جدی کاهش یافت).

چهار کارآزمایی، عوامل موضعی مختلف دیگری را با دارونما (placebo) مقایسه کردند. کرم دی‌متیل سولفوکسید (dimethyl sulfoxide; DMSO) ممکن است خطر بروز زخم فشاری را در مقایسه با دارونما افزایش دهد (1 کارآزمایی؛ n = 61؛ RR: 1.99؛ 95% CI؛ 1.10 تا 3.57؛ شواهد با قطعیت پائین؛ به دلیل خطر جدی سوگیری و عدم دقت جدی کاهش یافت). سه کارآزمایی دیگر تفاوت واضحی را در بروز زخم فشاری بین عوامل موضعی فعال و کنترل/دارونما گزارش ندادند؛ لوسیون فعال (1 کارآزمایی؛ n = 167؛ RR: 0.73؛ 95% CI؛ 0.45 تا 1.19)، Conotrane (1 کارآزمایی؛ n = 258؛ RR: 0.74؛ 95% CI؛ 0.52 تا 1.07)، Prevasore (1 کارآزمایی؛ n = 120؛ RR: 0.33؛ 95% CI؛ 0.04 تا 3.11) (شواهد با قطعیت بسیار پائین؛ به دلیل خطر بسیار جدی سوگیری و عدم دقت بسیار جدی کاهش یافت). شواهد محدودی از یک کارآزمایی وجود دارد تا تعیین کند که استفاده از یک عامل موضعی ممکن است ابتلا به زخم فشاری را به تاخیر بیاندازد یا از آن پیشگیری کند (درمالکس (Dermalex^TM ) با 9.8 روز در برابر دارونما با 8.7 روز). علاوه بر این، دو مورد از 76 واکنش در گروه Dermalex^TM در مقایسه با هیچ موردی از 91 واکنش در گروه دارونما رخ داد (RR: 6.14؛ 95% CI؛ 0.29 تا 129.89؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین؛ به دلیل خطر بسیار جدی سوگیری و عدم دقت بسیار جدی کاهش یافت).

پانسمان‌ها

شش کارآزمایی (n = 1247) پانسمان سیلیکونی (silicone) را با عدم پانسمان مقایسه کردند. پانسمان‌های سیلیکونی ممکن است بروز زخم‌ فشاری را (در هر مرحله) کاهش دهند (RR: 0.25؛ 95% CI؛ 0.16 تا 0.41؛ شواهد با قطعیت پائین؛ به دلیل خطر بسیار جدی سوگیری کاهش یافت). در یک کارآزمایی (n = 77) که ما آن را با خطر پائین سوگیری رتبه‌بندی کردیم، هیچ تفاوت واضحی در بروز زخم فشاری بین گروه‌های پانسمان سیلیکونی و درمان شده با دارونما وجود نداشت (RR: 1.95؛ 95% CI؛ 0.18 تا 20.61؛ شواهد با قطعیت پائین؛ برای عدم دقت بسیار جدی کاهش یافت).

یک کارآزمایی (n = 74) تفاوت واضحی را در بروز زخم فشاری، زمانی که پانسمان پلی‌اورتان نازک (thin polyurethane) با عدم پانسمان مقایسه شد، گزارش نداد (RR: 1.31؛ 95% CI؛ 0.83 تا 2.07). در همان کارآزمایی، بروز زخم فشاری با پانسمان فوم چسبنده (adhesive foam) در مقایسه با عدم پانسمان، بالاتر گزارش شد (RR: 1.65؛ 95% CI؛ 1.10 تا 2.48). ما شواهد مربوط به این کارآزمایی را با قطعیت بسیار پائین رتبه‌بندی کردیم (به دلیل خطر بسیار جدی سوگیری و عدم دقت جدی کاهش یافت).

چهار کارآزمایی پانسمان‌های دیگر را با کنترل‌های مختلف مقایسه کردند. کارآزمایی‌ها گزارش دادند که تفاوت واضحی در بروز زخم فشاری بین مقایسه‌های زیر وجود ندارد: فیلم پلی‌اورتان و پانسمان هیدروکلوئید (hydrocolloid) (RR: 0.58؛ 95% CI؛ 0.24 تا 1.41؛ n = 160)؛ Kang’ huier در برابر مراقبت معمول (n = 100؛ RR: 0.42؛ 95% CI؛ 0.08 تا 2.05)؛ «پانسمان پیشگیری از زخم فشاری» (PPD) در برابر عدم پانسمان (n = 74؛ RR: 0.18؛ 95% CI؛ 0.04 تا 0.76)، ما شواهد را با قطعیت بسیار پائین رتبه‌بندی کردیم (به دلیل خطر بسیار جدی سوگیری و عدم دقت بسیار جدی کاهش یافت).