لرزش اساسی (essential tremor; ET) شایع‌ترین اختلال حرکتی به حساب می‌آید. اگرچه از نظر تأثیر آن بر امید به زندگی خوش‌خیم به حساب می‌آید، معمولا پیشرونده بوده و بالقوه ناتوان کننده در نظر گرفته می‌شود. درمان در درجه اول شامل عوامل دارویی (پروپرانولول (propranolol) و پریمیدون (primidone) به عنوان درمان خط اول) است، که می‌تواند در 25 تا 55 درصد بیماران بی‌اثر باشد. آلپرازولام (alprazolam) به عنوان یک درمان بالقوه مفید در ET پیشنهاد شده است. نویسندگان این بررسی سعی کردند اثربخشی و ایمنی آن را در افراد مبتلا به ET ارزیابی کنند. یک مطالعه تصادفی‌سازی شده وارد شد که آلپرازولام و دارونما (placebo) را در 24 فرد مبتلا به ET سر و/يا اندام مقايسه کرد. آلپرازولام منجر به کاهش در شدت لرزش همراه با فراوانی بالای حوادث جانبی شد. با این حال، تعداد اندک مطالعات و وجود شواهدی از محدودیت‌های زیاد روش‌شناسی در مطالعه وارد شده، مانع از نتیجه‌گیری‌های محکم در زمینه پروفایل مزیت-خطر این درمان شد. برای تأیید اثربخشی و ارزیابی ایمنی طولانی‌مدت آلپرازولام در درمان بیماران مبتلا به ET، انجام تحقیقات بیشتری لازم است.
در حال حاضر، اطلاعات موجود شواهد کافی را برای ارزیابی اثربخشی و ایمنی درمان با آلپرازولام برای افراد مبتلا به ET نشان نمی‌دهد.
لرزش اساسی (essential tremor; ET) یکی از شایع‌ترین اختلالات حرکتی به حساب می‌آید. درمان آن در درجه اول شامل استفاده از عوامل دارویی است. بر این اساس، اگرچه درمان با پروپرانولول (propranolol) و پریمیدون (primidone) در طبابت بالینی به خوبی تثبیت شده‌اند، ممکن است در 25 تا 55 درصد از بیماران بی‌اثر باشند و در درصد زیادی از آنها می‌توانند عوارض جانبی (AEs) جدی ایجاد کنند. به همین دلایل، ارزیابی گزینه‌های درمانی جایگزین برای ET ممکن است یک اقدام ارزشمند باشد. آلپرازولام به عنوان یک عامل بالقوه مفید برای درمان افراد مبتلا به ET پیشنهاد شده، اما اثربخشی و ایمنی آن نامشخص است.
اهداف اولیه
ارزیابی اثربخشی و ایمنی آلپرازولام در درمان افراد مبتلا به ET.
اهداف ثانویه
بررسی تأثیرات درمان با آلپرازولام بر کیفیت زندگی مبتلایان به ET.
ما یک جست‌وجوی سیستماتیک را بدون اعمال محدودیت‌های زبان مقاله، برای شناسایی همه کارآزمایی‌های مرتبط انجام دادیم. ما پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE (ژانویه 1966 تا سپتامبر 2019)؛ EMBASE (ژانویه 1988 تا سپتامبر 2019)، انستیتوی ملی سلامت و تعالی مراقبت (NICE) (1999 تا سپتامبر 2019)، ClinicalTrials.gov (1997 تا سپتامبر 2019) و پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی (ICTRP) سازمان بهداشت جهانی (WHO) (2004 تا سپتامبر 2019) را جست‌وجو کردیم. ما منابع علمی خاکستری را به صورت دستی جست‌وجو کرده و فهرست منابع مطالعات و مرورهای شناسایی شده را بررسی کردیم.
ما همه کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) را در رابطه با مقایسه آلپرازولام در مقابل دارونما (placebo) یا هر نوع درمان دیگری وارد کردیم. ما مطالعاتی را در نظر گرفتیم که تشخیص ET در آنها طبق معیارهای تشخیصی پذیرفته شده و معتبر انجام شده بود. مطالعاتی را که روی بیمارانی با اشکال ثانویه لرزش انجام شده یا فقط پارامترهای نوروفیزیولوژیکی را برای هدف ارزیابی پیامدها گزارش کرده بودند، حذف کردیم.
دو مرورگر به طور مستقل از هم داده‌ها را با استفاده از فرم جمع‌آوری داده‌ها، گردآوری و استخراج کردند. ما خطر سوگیری (bias) و بدنه شواهد را ارزیابی کردیم. ما از روش‌های واریانس معکوس برای پیامدهای پیوسته و مقیاس‌های اندازه‌گیری استفاده کردیم. ما تفاوت‌های میان گروه‌های درمانی را در قالب تفاوت‌های میانگین مقایسه کردیم. برای مدیریت و تجزیهوتحلیل داده‌ها از نرم‌افزار Review Manager استفاده کردیم.
ما در این مرور یک کارآزمایی را وارد کردیم که آلپرازولام را با دارونما مقایسه کرد (24 شرکت‌کننده). این کارآزمایی خطر سوگیری (bias) کلی بالایی داشت. کیفیت کلی شواهد را در سطح بسیار پائین درجه‌بندی کردیم. در مقایسه با گروه دارونما، شرکت‌کنندگان تحت درمان با آلپرازولام کاهش معنی‌داری را در شدت لرزش نشان دادند (تفاوت میانگین (MD): 0.75-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.83- تا 0.67-). 9 شرکت‌کننده تحت درمان با آلپرازولام (75%) دچار AE شدند که عمدتا سداسیون (50%)، یبوست (17%) و خشکی دهان (9%) بودند. هیچ شرکت‌کننده‌ای در گروه آلپرازولام و هیچ شرکت‌کننده‌ای در گروه دارونما درمان را قطع نکرده و از مطالعه خارج نشدند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.