در کل، 39 مطالعه (27 RCT؛ 6 RCT خوشه‌ای، و 6 شبه-RCT) را شامل 2846 شرکت‌کننده وارد مرور کردیم. مطالعات مربوط به زمینه بالینی و شرایط سلامت اولیه شرکت‌کنندگان، طیف گسترده‌ای داشتند. شایع‌ترین شرایط سلامت شامل اختلالات عضلانی‌اسکلتی، آسیب مغزی، درد مزمن، بیماری‌های سلامت روان، و بیماری‌های قلبی‌عروقی بودند.

هجده مطالعه، هدف‌گذاری را، با یا بدون استراتژی در جهت افزایش تحقق اهداف، با عدم-هدف‌گذاری مقایسه کردند. این مطالعات شواهدی را با کیفیت بسیار پائین ارائه می‌دهند که ورود هر نوع هدف‌گذاری در تمرین برنامه‌های توان‌بخشی بزرگسالان بهتر از عدم هدف‌گذاری برای کیفیت زندگی مرتبط با سلامت یا وضعیت عاطفی گزارش شده توسط خود فرد (8 مطالعه؛ 446 شرکت‌کننده؛ تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD): 0.53؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.17 تا 0.88، نشان دهنده اندازه تاثیرگذاری متوسط) و خود-کارآمدی (3 مطالعه؛ 108 شرکت‌کننده؛ SMD: 1.07؛ 95% CI؛ 0.64 تا 1.49، نشان دهنده اندازه تاثیرگذاری متوسط تا زیاد) است. شواهد در مورد اینکه هدف‌گذاری منجر به بهبود مشارکت اجتماعی یا سطوح فعالیت، ساختار بدن یا عملکرد، یا سطوح مشارکت بیمار در فرآیند برنامه‌های توان‌بخشی می‌شود یا خیر، قطعی نیست. داده‌های کافی برای تعیین اینکه هدف‌گذاری در مقایسه با عدم هدف‌گذاری با عوارض جانبی بیشتری مرتبط است یا کمتر، در دسترس نیست.

چهارده مطالعه، رویکردهای هدف‌گذاری ساختار-یافته را، با یا بدون استراتژی برای افزایش تحقق اهداف، با «مراقبت معمول» مقایسه کردند که ممکن است شامل برخی از هدف‌گذاری‌ها باشند، اما در آنها هیچ رویکرد ساختار-یافته‌ای دنبال نشد. این مطالعات شواهدی را با کیفیت بسیار پائین ارائه می‌کنند که هدف‌گذاری ساختار-یافته منجر به خود-کارآمدی بیمار شده (2 مطالعه؛ 134 شرکت‌کننده؛ SMD: 0.37؛ 95% CI؛ 0.02 تا 0.71، نشان دهنده اندازه تاثیرگذاری کوچک) و برای رضایت بیشتر با ارائه خدمات، شواهدی با کیفیت پائین وجود داشت (5 مطالعه؛ 309 شرکت‌کننده؛ SMD: 0.33؛ 95% CI؛ 0.10 تا 0.56، نشان دهنده اندازه تاثیرگذاری کوچک). شواهد در مورد اینکه رویکردهای هدف‌گذاری بیشتر ساختار-یافته منجر به کیفیت زندگی مرتبط با سلامت یا وضعیت عاطفی خود-گزارش شده، مشارکت اجتماعی، سطح فعالیت، یا بهبود ساختار بدن یا عملکرد می‌شوند یا خیر، قطعی نبود. سه مطالعه در این گروه عوارض جانبی (مرگ‌ومیر، بستری مجدد در بیمارستان یا بدتر شدن نشانه‌ها) را گزارش کردند، اما داده‌های کافی برای تعیین اینکه هدف‌گذاری ساختارمند نسبت به مراقبت‌های معمول با عوارض جانبی بیشتری مرتبط است یا کمتر، در دسترس نیست.

درجه متوسطی از ناهمگونی در پیامدها در تمام مطالعات مشاهده شد، اما تعداد مطالعات کافی برای انجام تجزیه‌وتحلیل زیر-گروه در جهت کشف دلایل این ناهمگونی در دسترس نبود. این مرور هم‌چنین مطالعاتی را در نظر می‌گیرد که تاثیرات رویکردهای مختلف را برای افزایش تحقق اهداف بررسی کرده، و مطالعاتی که رویکردهای مختلف هدف‌گذاری ساختار-یافته را ارزیابی می‌کنند. هم‌چنین گزارشی را از پیامدهای ثانویه از جمله دستیابی به هدف و استفاده از خدمات مراقبت سلامت ارائه می‌دهد.