سوال مطالعه مروری
این مرور به ارزیابی این موضوع می‌پردازد که جراحانی که در شبیه‌سازی واقعیت مجازی آموزش دیده‌اند، پیامدهایی معادل یا بهتر از پیامدهایی برای بیماران خود به دست آورده‌اند که از طریق روش‌های آموزشی مرسوم به دست می‌آیند یا خیر. هم‌چنین ارزیابی کرد که آموزش واقعیت مجازی به جراحان کمک می‌کند تا مهارت‌های فنی معادل (یا بهتر) مورد نیاز را برای دستیابی به پیامدهای خوب جراحی یا مهارت‌های غیر-فنی برای تصمیم‌گیری خوب و رهبری تیم اتاق عمل کسب کنند یا خیر. یکی دیگر از ملاحظات ارزیابی شده، سطح تجربه شرکت‌کنندگان در کارآزمایی‌ها بود، با توجه به اینکه برخی از شرکت‌کنندگان مطالعه جراحان آموزش‌دیده بودند، در حالی که برخی دیگر دانشجویان پزشکی.
پیشینه
شبیه‌سازی واقعیت مجازی جایگزینی را برای برنامه‌های آموزشی فعلی برای جراحی گوش، بینی و گلو ارائه می‌دهد. با این حال، توانایی آموزش شبیه‌سازی واقعیت مجازی برای ارائه رویکردی معادل یا برتر از روش‌های آموزشی مرسوم باید به‌طور قابل اعتمادی شناسایی شود. از آنجایی که واقعیت مجازی یک فناوری در حال ظهور است، مطالعات مقایسه‌ای کمی وجود دارند که تشخیص دقیق ارزش آن را برای آموزش جراحی دشوار می‌کند.
ویژگی‌های مطالعه
نه مطالعه را شامل 210 دستیار گوش، حلق و بینی و دانشجویان پزشکی وارد کردیم. چهار مطالعه، آموزش واقعیت مجازی جراحی آندوسکوپی سینوس را با آموزش معمول مقایسه کردند؛ یک مطالعه آموزش واقعیت مجازی آندوسکوپی داکریوسیستورینوستومی را در برابر خواندن کتاب درسی مقایسه کرد؛ دو مطالعه آموزش واقعیت مجازی تشریح استخوان گیجگاهی را در برابر آموزش تشریح استخوان گیجگاهی جسد، و دو مطالعه آموزش واقعیت مجازی تشریح استخوان گیجگاهی را در برابر یک آموزش گروهی کوچک با مدل‌های استخوان گیجگاهی مقایسه کردند. هیچ یک از مطالعات توسط آژانسی که علاقه تجاری به نتایج مطالعات داشته باشد، تامین مالی نشد.
نتایج کلیدی
هیچ یک از مطالعات ارزیابی نکردند که آموزش در واقعیت مجازی بر پیامدهای بیمار یا مهارت‌های غیر-فنی تاثیر می‌گذارد یا خیر. شواهدی وجود دارد که از مطرح شدن واقعیت مجازی در آموزش جراحی حمایت می‌کند، بر این اساس که مهارت‌های فنی به دست آمده از این روش به خوبی یا بهتر از مهارت‌های آموخته‌شده از طریق آموزش‌های مرسوم است. واقعیت مجازی را می‌توان به طیف گسترده‌ای از فعالیت‌هایی اضافه کرد که یک برنامه آموزشی جامع جراحی را تشکیل می‌دهند. شبیه‌سازی واقعیت مجازی ممکن است به عنوان یک ابزار یادگیری کمکی برای دانشجویان پزشکی در نظر گرفته شود.
کیفیت شواهد
در این مرور، سطح کیفیت شواهد مربوط به اکثر پیامدها را «پائین» ارزیابی کردیم (با استفاده از سیستم درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE)). دلایل اصلی این امر مسائل مربوط به طراحی مطالعه بود. شواهد این مرور تا 27 جولای 2015 به‌روز است.
شواهد محدودی برای حمایت از گنجاندن شبیه‌سازی واقعیت مجازی جراحی در برنامه‌های آموزشی جراحی وجود دارد، بر این اساس که می‌تواند به کارآموزان اجازه دهد تا مهارت‌های فنی خود را توسعه دهند که حداقل به خوبی آنهایی است که از طریق آموزش مرسوم به دست می‌آیند. انجام تحقیقات بیشتری لازم است تا تعیین شود آموزش واقعیت مجازی با پیامدهای بهتری در دنیای واقعی برای بیماران و توسعه مهارت‌های غیر-فنی مرتبط است یا خیر. شبیه‌سازی واقعیت مجازی ممکن است به عنوان یک ابزار یادگیری کمکی برای دانشجویان پزشکی در نظر گرفته شود.
شبیه‌سازی واقعیت مجازی از تصاویر کامپیوتری برای ارائه یک محیط آموزشی شبیه‌سازی شده برای فراگیران استفاده می‌کند. این مرور به دنبال بررسی این موضوع است که شواهدی برای حمایت از استفاده از شبیه‌سازی واقعیت مجازی جراحی در برنامه‌های آموزشی جراحی گوش، بینی و گلو وجود دارد یا خیر.
1. ارزیابی اینکه جراحانی که آموزش مبتنی بر شبیه‌سازی واقعیت مجازی را انجام می‌دهند، به پیامدهای جراحی («بیمار») که حداقل به خوبی یا بهتر از پیامدهایی باشند که از طریق روش‌های آموزشی مرسوم به دست می‌آیند، دست می‌یابند یا خیر.
2. ارزیابی اینکه شواهدی از اتاق عمل یا، از محیط‌های کنترل شده (مبتنی بر مرکز شبیه‌سازی) وجود دارد که نشان دهد آموزش جراحی مبتنی بر واقعیت مجازی منجر به ارتقای مهارت‌های جراحی می‌شود که قابل مقایسه یا بهتر از مهارت‌هایی است که از طریق آموزش معمولی به دست می‌آیند یا خیر.
برای انجام این مطالعه، هماهنگ‌کننده جست‌وجوی کارآزمایی‌های گروه اختلالات گوش و حلق و بینی در کاکرین (CENTDG) به جست‌وجو در پایگاه ثبت کارآزمایی‌های CENTDG، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ شماره 6؛ 2015)؛ PubMed؛ EMBASE؛ ERIC؛ CINAHL؛ Web of Science؛ ClinicalTrials.gov؛ ICTRP و منابع بیشتر برای یافتن کارآزمایی‌های منتشر شده و منتشر نشده پرداخت. جست‌وجو در 27 جولای 2015 انجام گرفت.
همه کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) و کارآزمایی‌های کنترل شده‌ای را وارد کردیم که آموزش واقعیت مجازی و هر روش دیگر آموزش جراحی گوش، بینی یا گلو را مقایسه کردند.
از پروسیجرهای روش‌شناسی استاندارد مورد نظر مرکز همکاری‌های کاکرین (The Cochrane Collaboration) استفاده کردیم. هر دو جنبه فنی و غیر-فنی شایستگی‌های مهارتی را ارزیابی کردیم.
تعداد نه مطالعه شامل 210 شرکت‌کننده، وارد مرور شدند. از این میان، چهار مطالعه (شامل 61 دستیار) مهارت‌های فنی را در اتاق عمل (پیامدهای اولیه) ارزیابی کردند. پنج مطالعه (شامل 149 دستیار و دانشجوی پزشکی) مهارت‌های فنی را در محیط‌های کنترل‌شده (پیامدهای ثانویه) بررسی کردند. اکثر کارآزمایی‌ها از نظر سوگیری (bias) پُر-خطر بودند. سطح کیفیت شواهد را بر اساس رویکرد درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) برای اکثر پیامدها در مطالعات، «پائین» ارزیابی کردیم.
محیط اتاق عمل (پیامدهای اولیه)
در اتاق عمل، هیچ مطالعه‌ای وجود نداشت که دو مورد از سه پیامد اولیه را بررسی کند: پیامدهای بیمار در دنیای واقعی و کسب مهارت‌های غیر-فنی. سومین پیامد اولیه (مهارت‌های فنی در اتاق عمل) در دو مطالعه‌ای مورد ارزیابی قرار گرفت که به مقایسه آموزش واقعیت مجازی جراحی آندوسکوپی سینوس با آموزش مرسوم پرداختند. در یک مطالعه، مهارت سایکوموتور (که به تکنیک عمل یا هماهنگی فیزیکی مرتبط با دست زدن به ابزار مربوط می‌شود) در یک مقیاس 10 امتیازی ارزیابی شد. مطالعه دوم پیامد پروسیجرال زمان انجام کار (time-on-task) را ارزیابی کرد. عملکرد گروه واقعیت مجازی به طور قابل‌توجهی بهتر بود، با نمره روانی‌حرکتی بالاتر (تفاوت میانگین (MD): 3.20؛ 95% CI؛ 2.05 تا 4.34؛ مقیاس 10 امتیازی) و زمان کوتاه‌تری برای تکمیل عمل (MD؛ 5.50- دقیقه؛ 95% CI؛ 9.97- تا 1.03-).
محیط‌های آموزشی کنترل‌شده (پیامدهای ثانویه)
در یک محیط کنترل‌شده، پنج مطالعه مهارت‌های فنی کارآموزان جراحی (یک مطالعه) و دانشجویان پزشکی (سه مطالعه) را ارزیابی کردند. یک مطالعه از آنالیز حذف شد.
کارآموزان جراحی: یک مطالعه (80 شرکت‌کننده) عملکرد فنی کارآموزان جراحی را در طول جراحی استخوان گیجگاهی ارزیابی کرد و منظور از پیامد، کیفیت تشریح نهایی بود. تفاوتی در نمرات نتیجه نهایی بین آموزش واقعیت مجازی و آموزش روی استخوان گیجگاهی جسد وجود نداشت.
دانشجویان پزشکی: دو مطالعه دیگر (40 شرکت‌کننده) مهارت‌های فنی به دست آمده را توسط دانشجویان پزشکی در آزمایشگاه روی استخوان گیجگاهی ارزیابی کردند. دانش فراگیران از پروسیجر جراحی (نمره پروسیجرال) پس از آموزش واقعیت مجازی بهتر از آموزش مرسوم بود (SMD: 1.11؛ 95% CI؛ 0.44 تا 1.79). هم‌چنین تفاوت معنی‌داری در امتیاز نتیجه نهایی بین گروه‌های آموزش واقعیت مجازی و مرسوم وجود داشت (SMD: 2.60؛ 95% CI؛ 1.71 تا 3.49). یک مطالعه (17 شرکت‌کننده) نشان داد که دانشجویان پزشکی دانش تشریحی (در مقیاس 0 تا 10) را در طول واقعیت مجازی بهتر از آموزش مرسوم کسب کردند (MD: 4.3؛ 95% CI؛ 2.05 تا 6.55). هیچ مطالعه‌ای در یک محیط آموزشی کنترل‌شده مهارت‌های غیر-فنی را ارزیابی نکرد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.