برای درمان صرع، داروهای مختلفی، که در مجموع «ضد-صرع» نامیده می‌شوند، مورد استفاده قرار می‌گیرند. چندین سال است که سه داروی ضد-صرع نیز به عنوان داروهای انتخاب اول (توپیرامات و والپروات) یا انتخاب سوم (گاباپنتین) برای پیشگیری از بروز حملات میگرن توصیه شده است. این سه دارو، همراه با یک داروی دیگر (پرگابالین)، موضوع مرورهای کاکرین جداگانه‌ای هستند. برای مرور حاضر، پژوهشگران در سازمان همکاری کاکرین شواهدی را در مورد تاثیر دیگر داروهای ضد-صرع در بیماران بزرگسال (≥ 16 سال) مبتلا به میگرن «اپیزودیک» (سردرد < 15 روز در ماه) مرور کردند. آنها پژوهش‌های منتشرشده را تا 15 ژانویه 2013 بررسی کرده و 10 مطالعه را در مورد نه داروی ضد-صرع مختلف یافتند. اکثر این داروها برتر از دارونما در پیشگیری از بروز میگرن نبودند (استازولامید، کاریزبامات، کلونازپام، لاموتریژین، اکس‌کاربازپین، و ویگاباترین). در هر یک از مطالعه‌ها، کاربامازپین و لوتیراستام برتر از دارونما بودند، و هیچ تفاوت معنی‌داری میان زونیساماید و توپیرامات (دارویی که برای پیشگیری از بروز میگرن موثر است) دیده نشد. هیچ‌یک از این مطالعات از کیفیت روش‌شناسی بالایی برخوردار نبود. کمیّت و کیفیت شواهد به حدی بود که نمی‌توان در مورد تاثیر یا عدم-تاثیر هر یک از داروهای ضد-صرع تحت مطالعه نتیجه‌گیری‌های قاطعی انجام داد.
شواهد موجود، اجازه نتیجه‌گیری قوی را در مورد اثربخشی داروهای ضد-صرع به غیر از گاباپنتین، پرگابالین، توپیرامات، و والپروات، در پیشگیری از بروز میگرن اپیزودیک در بزرگسالان نمی‌دهد. استازولامید، کاریزبامات، کلونازپام، لاموتریژین، اکس‌کاربازپین و ویگاباترین در کاهش فراوانی سردرد اثربخش‌تر از دارونما نبودند. در هر یک از کارآزمایی‌ها، کاربامازپین و لوتیراستام، بهطور قابل‌توجهی برتر از دارونما در کاهش فراوانی سردرد بودند و در نسبتی از پاسخ‌دهندگان به درمان میان زونیساماید و مقایسه کننده فعال، تفاوت معنی‌داری دیده نشد. این سه مطالعه مثبت، با محدودیت‌های روش‌شناسی قابل‌توجهی روبه‌رو بودند.
برخی از داروهای ضد-صرع، اما نه همه آنها، در عملکرد بالینی برای پیشگیری از بروز میگرن قابل استفاده هستند. این امر ممکن است با تنوع عملکردهای این داروها در سیستم اعصاب مرکزی توضیح داده شود. مطالعه مروری حاضر، بخشی از به‌روز‌رسانی یک مرور کاکرین است که نخستین‌بار در سال 2004 منتشر، و پیش از آن در سال 2007 (بدون هیچ تغییری در نتیجه‌گیری) به‌روز شد.
توصیف و ارزیابی شواهد حاصل از کارآزمایی‌های کنترل شده بر اثربخشی و تحمل‌پذیری داروهای ضد-صرع به غیر از گاباپنتین، پرگابالین، توپیرامات و والپروات (که موضوع مرورهای کاکرین جداگانه‌ای هستند) در پیشگیری از بروز حملات میگرن در بیماران بزرگسال مبتلا به میگرن اپیزودیک.
پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ کتابخانه کاکرین، 2012، شماره 12)؛ PubMed/MEDLINE (1966 تا 15 ژانویه 2013)؛ MEDLINE In-Process (هفته جاری، 15 ژانویه 2013)، و EMBASE (1974 تا 15 ژانویه 2013) را جست‌وجو کرده و تا ژانویه 2013 در مجلات Headache و Cephalalgia به صورت دستی به جست‌وجو پرداختیم.
لازم بود مطالعات در قالب کارآزمایی‌هایی کنترل شده و آینده‌نگر و در زمینه داروهای ضد-صرع به غیر از گاباپنتین، پرگابالین، توپیرامات، و والپروات انجام شده باشند که اغلب بهطور منظم برای پیشگیری از وقوع حملات میگرن، برای بهبود کیفیت زندگی مرتبط با میگرن، یا هر دو، تجویز می‌شوند.
دو نویسنده مرور بهطور مستقل از هم مطالعات را انتخاب و داده‌ها را استخراج کردند. برای داده‌های فراوانی سردرد، تفاوت‌های میانگین (MDs) را میان داروهای ضد-صرع و مقایسه‌کننده‌ها (دارونما (placebo)، کنترل فعال، یا همان دارو با دوزی متفاوت) برای مطالعات فردی محاسبه کرده و این‌ها را از کل مطالعات گرد آوردیم. برای داده‌های دو-حالتی در پاسخ‌دهندگان (بیماران با کاهش ≥ 50% در فراوانی سردرد)، نسبت‌های شانس (ORs) و تعداد افراد مورد نیاز برای درمان (numbers needed to treat; NNTs) را محاسبه کردیم. هم‌چنین داده‌های مربوط به عوارض جانبی را از کارآزمایی‌های کنترل شده با دارونما خلاصه کرده و تفاوت‌های خطر (RDs) و تعداد افراد مورد نیاز برای آسیب (numbers needed to harm; NNHs) را محاسبه کردیم.
یازده مقاله که به تشریح 10 کارآزمایی منحصربه‌فرد پرداختند، معیارهای ورود را داشتند. این 10 کارآزمایی، نتایج مربوط به نه داروی ضد-صرع را به غیر از گاباپنتین، پرگابالین، توپیرامات و والپروات، گزارش کردند. شش مورد از هشت داروی بررسی‌شده در کارآزمایی‌های کنترل شده با دارونما، برتر از دارونما در کاهش فراوانی سردرد در دوره 28روزه طی درمان (کلونازپام، لاموتریژین، اکس‌کاربازپین، و ویگاباترین) و/یا در نسبتی از پاسخ‌دهندگان (استازولامید، کاریزبامات، لاموتریژین، اکس‌کاربازپین) نبودند. یک کارآزمایی آینده‌نگر، تصادفی‌سازی شده، دوسو-کور و تکی روی 48 بیمار، برتری قابل‌توجهی را برای کاربامازپین نسبت به دارونما در نسبتی از پاسخ‌دهندگان نشان داد (OR: 11.77؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 3.92 تا 35.32). NNTB برابر 2 (95% CI؛ 2 تا 3) گزارش شد. در یک کارآزمایی کوچک آینده‌نگر، تصادفی‌سازی شده، دوسو-کور، گروه-موازی، لوتیراستام با دوز 1000 میلی‌گرم در کاهش فراوانی سردرد در دوره 28 روزه طی درمان (MD: -2.40؛ 95% CI؛ 4.52- تا 0.28-؛ 26 بیمار)، هم‌چنین در نسبتی از پاسخ‌دهندگان به درمان (OR: 26.07؛ 95% CI؛ 1.30 تا 521.91؛ 26 بیمار) بهطور قابل‌توجهی برتر از دارونما بود. NNTB برابر 2 بود (95% CI؛ 1 تا 4). در همان کارآزمایی، لوتیراستام 1000 میلی‌گرمی در برابر توپیرامات 100 میلی‌گرمی مورد بررسی قرار گرفت و تفاوتی اندک اما قابل‌توجه به نفع توپیرامات در فراوانی سردرد به ازای هر دوره 28 روزه طی درمان یافت شد (MD: 1.40؛ 95% CI؛ 0.14 تا 2.66؛ 28 بیمار). تفاوت معنی‌داری میان لوتیراستام و توپیرامات در نسبتی از پاسخ‌دهندگان به درمان وجود نداشت (OR: 0.71؛ 95% CI؛ 0.16 تا 3.23؛ 28 بیمار). در نهایت، یک کارآزمایی با حضور 75 شرکت‌کننده، زونیساماید را در برابر توپیرامات بررسی کرد (به ترتیب، 200 و 100 میلی‌گرم) و هیچ تفاوت معنی‌داری میان آنها در کاهش فراوانی سردرد نسبت به ابتدای مطالعه طی ماه سوم درمان مشاهده نشد. اطلاعات مربوط به عوارض جانبی برای درمان فعال در برابر دارونما، برای همه داروهای بررسی‌شده به غیر از لوتیراستام، ویگاباترین، و زونیساماید، موجود بود. شیوع بالای عوارض جانبی برای کاربامازپین، با NNH فقط 2 (95% CI؛ 2 تا 4) به دست آمد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.