چهارده کارآزمایی با 2647 شرکت‌کننده معیارهای ورود را داشتند. مداخلات موجود در این مرور، عبارت بودند از مداخلات دارویی آگونیست (بوپرنورفین (buprenorphine)، متادون (methadone) و نالترکسون (naltrexone)) در مقایسه با عدم انجام مداخله، دیگر درمان‌های غیردارویی (مانند مشاوره) و دیگر داروهای دارویی. کیفیت روش‌شناسی کارآزمایی، به‌طور ضعیفی توصیف شد، و اغلب مطالعات توسط داوران به صورت «نامشخص» رتبه‌بندی شدند. بزرگترین تهدیدها برای خطر سوگیری (bias) از طریق کورسازی (blinding) (سوگیری عملکرد (performance bias) و سوگیری تشخیص (detection bias)) و داده‌های ناقص پیامد (سوگیری ریزش نمونه (attrition bias)) ایجاد شدند. مطالعات قابل ترکیب با هم نبودند، زیرا مقایسه‌ها بسیار متفاوت بودند. فقط آنالیز زیرگروه برای نوع درمان دارویی انجام شد. شواهدی را با کیفیت پائین پیدا کردیم که درمان‌های آگونیست در مقایسه با درمان غیردارویی در کاهش مصرف مواد مخدر یا فعالیت مجرمانه موثر نیستند، نتایج عینی (بیولوژیکی) (دو مطالعه، 237 شرکت‌کننده؛ RR: 0.72؛ 95% CI؛ 0.51 تا 1.00)؛ نتایج ذهنی (ارائه گزارش توسط خود بیماران) (سه مطالعه، 317 شرکت‌کننده؛ RR: 0.61؛ 95% CI؛ 0.31 تا 1.18)؛ مصرف مواد مخدر بر اساس گزارش خود بیمار (سه مطالعه، 510 شرکت‌کننده؛ SMD: -0.62؛ 95% CI؛ 0.85- تا 0.39-). شواهدی را با کیفیت پائین به دست آوردیم که درمان آنتاگونیست در کاهش مصرف مواد مخدر موثر نبود (یک مطالعه، 63 شرکت‌کننده؛ RR: 0.69؛ 95% CI؛ 0.28 تا 1.70) اما شواهدی با کیفیت متوسط نشان داد آنها به‌طور قابل توجهی فعالیت مجرمانه را کاهش دادند (دو مطالعه، 114 شرکت‌کننده؛ RR: 0.40؛ 95% CI؛ 0.21 تا 0.74).

یافته‌های مربوط به تاثیر مداخلات دارویی فردی بر مصرف مواد مخدر و فعالیت مجرمانه، نتایج متفاوتی را نشان دادند. در مقایسه متادون با بوپرنورفین، دیامورفین (diamorphine) و نالترکسون، هیچ تفاوت معنی‌داری برای هر یک از درمان‌ها برای مصرف مواد مخدر بر اساس گزارش خود بیمار به صورت دو حالتی (dichotomous) گزارش نشد (دو مطالعه، 370 شرکت‌کننده؛ RR: 1.04؛ 95% CI؛ 0.69 تا 1.55)، معیارهای پیوسته (continuous) مصرف مواد مخدر (یک مطالعه، 81 شرکت‌کننده،؛ تفاوت میانگین (MD): 0.70؛ 95% CI؛ 5.33- تا 6.73)؛ یا فعالیت مجرمانه (یک مطالعه، 116 شرکت‌کننده؛ RR: 1.25؛ 95% CI؛ 0.83 تا 1.88) میان متادون و بوپرنورفین گزارش نشد. نتایج مشابهی برای مقایسه با دیامورفین بدون وجود تفاوت معنی‌دار میان مصرف مواد مخدر بر اساس گزارش خود بیمار به صورت دو حالتی برای دستگیری (یک مطالعه، 825 شرکت‌کننده؛ RR: 1.25؛ 95% CI؛ 1.03 تا 1.51) یا نالترکسون برای معیارهای دو حالتی حبس مجدد (یک مطالعه، 44 شرکت‌کننده؛ RR: 1.10؛ 95% CI؛ 0.37 تا 3.26)، و معیار پیامد پیوسته جرم (MD: -0.50؛ 95% CI؛ 8.04- تا 7.04) یا مصرف مواد مخدر بر اساس گزارش خود بیمار (MD: 4.60؛ 95% CI؛ 3.54- تا 12.74) یافت شد.