هشت مطالعه شامل 1323 شرکت‌کننده مبتلا به COPD در این مرور وارد شدند. میانگین سنی شرکت‌کنندگان 61.4 تا 72 سال و بیشتر آنها مرد بودند (میانه (median): %73.4). میانگین حجم بازدمی اجباری در یک ثانیه (forced expiratory volume in one second; FEV₁) در خط پایه از 41% تا 90% مقدار پیش‌بینی شده بود. همه مطالعات استاتین-درمانی با شدت متوسط یا بالا را در برابر دارونما مقایسه کردند. طول دوره درمان از 12 هفته تا 36 ماه متغیر بود.

هیچ تفاوتی را با اهمیت آماری بین استاتین‌ها و دارونما در پیامد اولیه یعنی تعداد حملات تشدید بیماری به ازای هر فرد در سال (تفاوت میانگین (MD): 0.03-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.25- تا 0.19؛ 1 کارآزمایی، 877 شرکت‌کننده)، از جمله تعداد تشدیدهایی که نیاز به بستری شدن در بیمارستان به ازای هر فرد-سال داشتند (MD: 0.00؛ 95% CI؛ 0.10- تا 0.10؛ 1 کارآزمایی، 877 تشدید) پیدا نکردیم. این شواهد پس از تنزل رتبه برای خطر نامشخص سوگیری، کیفیت متوسطی داشت. پیامدهای اولیه مورتالیتی به هر علتی (نسبت شانس (OR): 1.03؛ 95% CI؛ 0.61 تا 1.74؛ 2 کارآزمایی، 952 شرکت‌کننده) و مورتالیتی ناشی از COPD (OR: 1.25؛ 95% CI؛ 0.38 تا 4.13؛ 1 کارآزمایی، 877 شرکت‌کننده) تفاوت معنی‌داری را بین استاتین‌ها و دارونما نشان نداد، فواصل اطمینان گسترده حاکی از عدم-قطعیت در مورد دقت (precision) نتایج است. این شواهد پس از تنزل رتبه برای خطر نامشخص سوگیری و عدم-دقت، کیفیت پائینی داشتند.

نتایج برای آنالیز پیامدهای ثانویه تفاوت بارزی را بین استاتین‌ها و دارونما برای FEV₁ نشان نداد (% پیش‌بینی شده) (MD: 1.18؛ 95% CI؛ 2.6- تا 4.97، 6 کارآزمایی، 325 شرکت‌کننده) اما بهبود FEV₁/ظرفیت حیاتی اجباری (forced vital capacity; FVC) از اهمیت آماری برخوردار بود (MD: 2.66؛ 95% CI؛ 0.12 تا 5.2؛ P = 0.04؛ 6 کارآزمایی، 325 شرکت‌کننده). آنالیز حساسیت به استثنای دو کارآزمایی در معرض خطر بالای سوگیری (bias)، تفاوتی را در FEV₁/FVC که دارای اهمیت آماری باشد، نشان نداد (MD: 2.05؛ 95% CI؛ 0.87- تا 4.97-؛ P = 0.17؛ 4 کارآزمایی، 255 شرکت‌کننده). هم‌چنین هیچ تفاوت معنی‌داری را بین دو گروه در ظرفیت عملکردی اندازه‌گیری‌شده با توجه به مسافت طی‌شده در شش-دقیقه بر حسب متر پیدا نکردیم (MD: 1.79؛ 95% CI؛ 52.51- تا 56.09؛ 3 کارآزمایی، 71 شرکت‌کننده)، فواصل اطمینان گسترده نشان‌دهنده عدم-قطعیت در مورد دقت (precision) نتایج است. نتایج نشان دادند که تفاوت بارزی در کیفیت زندگی گزارش‌شده در سه کارآزمایی وجود نداشت، کاهش جزئی در پروتئین واکنشی-C (یا به اختصار CRP) در گروه مداخله دیده شد که دارای اهمیت آماری بود (MD: -1.03؛ 95% CI؛ 1.95- تا 0.11-؛ I² = 0%؛ P = 0.03؛ 3 کارآزمایی، 142 شرکت‌کننده). کاهش قابل‌توجهی را در اینترلوکین (IL)-6 در گروه مداخله مشاهده کردیم (MD: -2.11؛ 95% CI؛ 2.65- تا 1.56-؛ I² = 0%؛ P ≤ 0.00001؛ 2 کارآزمایی، 125 شرکت‌کننده). همه کارآزمایی‌ها به عوارض جانبی اشاره کردند و نشان دادند که استاتین‌ها به‌طور کلی به خوبی تحمل می‌شوند. یک مطالعه عوارض جانبی را با جزئیات گزارش کرد و نشان داد که نرخ تمام عوارض جانبی غیر-کشنده (تعداد عوارض جانبی جدی به ازای هر نفر در سال) برای همه مقایسه‌ها در هر دو گروه مشابه بود (1.56 ± 0.63 رویداد (گروه مداخله) و 1.48 ± 0.62 رویداد ( گروه کنترل)؛ P > 0.20)، به جز عوارض جانبی جدی غیر-کشنده مربوط به دستگاه گوارش، که در گروه مداخله فراوان‌تر گزارش شد (در 30 بیمار (0.05 رویداد به ازای هر نفر-سال) در برابر 17 بیمار (0.02 رویداد به ازای هر نفر-سال)؛ P = 0.02). کارآزمایی دیگر، تعداد کل و درصد عوارض جانبی را در گروه مداخله (12 (26%)) و در گروه کنترل (21 (43%)) و عوارض جانبی جدی را در گروه مداخله (4 (9%)) و در گروه کنترل (3 (6%) فهرست می‌کند. دیگر کارآزمایی‌ها بیان کردند که پژوهشگران هیچ عارضه جانبی قابل‌توجهی را از استاتین‌ها پیدا نکردند اما جزئیات عوارض جانبی را ارائه ندادند.