ما 16 کارآزمایی را وارد کردیم، که همه آنها پروژسترون واژینال یا داخل عضلانی (IM) را با دارونما (placebo) یا عدم درمان مقایسه کردند و در مجموع شامل 4548 زن بودند. خطر سوگیری برای اکثر مطالعات وارد شده کم بود، به غیر از سه مطالعه که کورسازی ناکافی، یا از دست رفتن قابل‌توجه در پیگیری یا هر دو را داشتند یا به خوبی گزارش نشده بودند که بتوان در مورد آنها قضاوت کرد. ما کیفیت شواهد را پائین تا بالا درجه‌بندی کردیم با کاهش رتبه برای ناهمگونی آماری، محدودیت‌های طراحی در برخی از مطالعات که در فراهم کردن داده‌ها مشارکت داشتند، و عدم دقت در برآورد اثر.

1 پروژسترون داخل عضلانی در مقابل عدم درمان یا دارونما

زنان بیشتری در گروه پروژسترون داخل عضلانی در مقایسه با دارونما در کمتر از 34 هفته بارداری زایمان کردند (خطر نسبی (RR): 1.54؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.06 تا 2.26؛ تعداد زنان = 399؛ مطالعات = 2؛ شواهد با کیفیت پایین). اگر چه بروز مرگ پری‌ناتال در گروه پروژسترون بالاتر بود، عدم قطعیت قابل‌توجهی پیرامون برآورد اثر و ناهمگونی بالا بین مطالعات وجود داشت (متوسط RR؛ 1.45؛ 95% CI؛ 0.60 تا 3.51؛ تعداد نوزادان = 3089؛ تعداد مطالعات = 6؛ I² = 71%؛ شواهد با کیفیت پایین). هیچ مطالعه‌ای مرگ‌ومیر مادران یا ناتوانی عمده تکامل عصبی را در پیگیری دوران کودکی گزارش نکرد.

هیچ تفاوت روشن بین گروهی در هر یک از دیگر پیامدهای مادری یا نوزادی وجود نداشت (تولد زودرس کمتر از ۳۷ هفته (RR: 1.05؛ 95% CI؛ 0.98 تا 1.13؛ تعداد زنان = 2010؛ تعداد مطالعات = 5؛ شواهد با کیفیت بالا)؛ تولد زودرس کمتر از 28 هفته (RR: 1.08؛ 95% CI؛ 0.75 تا 1.55؛ تعداد زنان = 1920؛ تعداد مطالعات = 5؛ شواهد با کیفیت متوسط)؛ وزن تولد نوزاد کمتر از 2500 گرم (RR: 0.99؛ 95% CI؛ 0.90 تا 1.08؛ تعداد نوزادان = 4071؛ تعداد مطالعات = 5؛ I² = 76%؛ شواهد با کیفیت متوسط))). هیچ پیامد دوران کودکی در کارآزمایی‌ها گزارش نشد.

2 پروژسترون واژینال در مقابل عدم درمان یا دارونما براساس دوز

تفاوت‌های روشن بین گروهی در بروز زایمان زودرس قبل از 34 هفته (متوسط RR؛ 0.90؛ 95% CI؛ 0.66 تا 1.23؛ تعداد زنان = 1503؛ تعداد مطالعات = 5؛ I² = 36%؛ شواهد با کیفیت پایین) وجود نداشت. اگر چه زایمان‌های کمتری قبل از 34 هفته در گروه پروژسترون رخ داد، CIها خط عدم تاثیر را قطع کردند. بروز مرگ پری‌ناتال در گروه پروژسترون بالاتر بود، هرچند عدم قطعیت قابل‌توجهی در برآورد اثر وجود داشت و کیفیت شواهد برای این پیامد پائین بود (RR؛ 1.23؛ 95% CI؛ 0.74 تا 2.06؛ تعداد نوزادان = 2287؛ تعداد مطالعات = 3؛ شواهد با کیفیت پایین). هیچ مطالعه‌ای مرگ‌ومیر مادران یا ناتوانی عمده تکامل عصبی را در پیگیری دوران کودکی گزارش نکرد.

هیچ تفاوت روشن بین گروهی در هر یک از دیگر پیامدهای مادری یا نوزادی وجود نداشت (تولد زودرس کمتر از ۳۷ هفته (RR: 0.97؛ 95% CI؛ 0.89 تا 1.06؛ تعداد زنان = 1597؛ تعداد مطالعات = 6؛ شواهد با کیفیت متوسط)؛ تولد زودرس کمتر از 28 هفته (RR: 1.53؛ 95% CI؛ 0.79 تا 2.97؛ تعداد زنان = 1345؛ تعداد مطالعات = 3؛ شواهد با کیفیت پائین)؛ وزن تولد نوزاد کمتر از 2500 گرم (RR: 0.95؛ 95% CI؛ 0.84 تا 1.07؛ تعداد نوزادان = 2640؛ تعداد مطالعات = 3؛ I² = 66%؛ شواهد با کیفیت متوسط))). هیچ موردی از پیامدهای دوران کودکی در کارآزمایی‌ها گزارش نشد.

برای پیامدهای ثانویه، ما هیچ تفاوت روشنی را بین گروه‌ها نیافتیم، به جز برای زایمان سزارین که زنان دریافت کننده پروژسترون واژینال به اندازه افرادی که در گروه دارونما بودند، زایمان سزارین نداشتند (اگر چه تفاوت بین گروه‌ها بزرگ نبود (8%) (RR: 0.92؛ 95% CI؛ 0.86 تا 0.98؛ تعداد زنان = 1919؛ تعداد مطالعات = 5؛ I² = 0%). ما هیچ تفاوت روشنی را بین گروه‌ها برای هر یک از پیامدهای نوزادی نیافتیم، به جز برای تهویه مکانیکی، که نوزادان کمتری که مادران آنها پروژسترون واژینال دریافت کرده بودند، به آن نیاز پیدا کردند (RR: 0.70؛ 95% CI؛ 0.52 تا 0.94؛ تعداد نوزادان = 2695؛ تعداد مطالعات = 4).