پیشینه
افراد با تشخیص سرطان، اغلب به امید شفا یافتن، درمان‌های شدید و سخت را تحمل می‌کنند. چنین درمان‌هایی ممکن است شامل جراحی، شیمی‌درمانی و شیمی‌درمانی پرتودرمانی باشند که اغلب به صورت ترکیبی تجویز می‌شوند. این درمان‌ها می‌توانند باعث عوارض جانبی (تاثیرات جانبی) شوند، به عنوان مثال، افراد احساس راحتی کم‌تر و خستگی بیشتری می‌کنند و کیفیت زندگی آنها کاهش می‌یابد. در صورتی که افراد مبتلا به سرطان در طول درمان سرطان تحت یک برنامه تمرین ورزشی قرار بگیرند، ممکن است از این عوارض جانبی پیشگیری یا حداقل آن را کاهش دهند. در گذشته، به افراد مبتلا به سرطان گفته می شد که استراحت کنند اما توصیه‌های فعلی این است که تا جایی که امکان‌پذیر است فعال بمانند.
سوال مطالعه مروری
در بیماران بزرگسال که تحت جراحی سرطان قرار می‌گیرند، تاثیر تمرینات ورزشی در برابر مراقبت‌های معمول بر آمادگی جسمانی، ایمنی، کیفیت زندگی، خستگی و پیامدهای بالینی چیست؟
نتایج کلیدی
ما 11 مورد RCT را شامل 1067 شرکت‌کننده وارد کردیم، که تا اکتبر 2018 منتشر شده بودند. اکثر شرکت‌کنندگان (73%) برای سرطان پستان درمان دریافت کردند. شرکت‌کنندگان به طور تصادفی برای دریافت یک برنامه ورزشی یا مراقبت معمول (بدون تمرین ورزشی) به هر گروه اختصاص داده شدند. مطالعات وارد شده نشان دادند که تمرینات ورزشی ممکن است تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در سطح آمادگی جسمانی ایجاد کند. مطالعات وارد شده هم‌چنین نشان دادند که احتمالا ورزش ایمن باشد، چرا که تعداد حوادث جانبی پائین بودند. یافته‌ها هم‌چنین نشان دادند که تمرینات ورزشی ممکن است تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در کیفیت زندگی ایجاد کنند، اما احتمالا خستگی را کاهش می‌دهند. ما نمی‌دانیم که بهبودی پس از جراحی پیشرفت می‌کند یا خیر، زیرا هیچ مطالعه‌ا‌ی این موضوع را گزارش نداد.
کیفیت شواهد
کیفیت (قطعیت) کلی شواهد برای تمام پیامدها متوسط تا بسیار پائین بود که دلیل عمده آن تعداد کم مطالعات و شرکت‌کنندگان و نیز محدودیت‌های مطالعه بود.
نتیجه‌گیری
یافته‌های این مرور با توجه به قطعیت کلی پائین شواهد، تنوع در انواع سرطان و درمان‌ها، مداخلات ورزشی و پیامدهای اندازه‌گیری شده، باید با احتیاط تفسیر شود. ما به طور متوسط اطمینان داریم که تمرینات ورزشی در طول درمان کمکی (درمان با شیمی‌درمانی یا پرتودرمانی پس از جراحی) خستگی را کاهش می‌دهد.
این حوزه جدیدی از پژوهش است و اطلاعات بیشتری برای کمک به درک ما از مزایای ورزش در افراد تحت درمان سرطان، نیاز است. مطالعات آینده هم‌چنین باید بر افراد با تشخیص‌های جدیدی از سرطان که قبل از جراحی شیمی‌درمانی یا پرتودرمانی (به عنوان درمان نئوادجوانت (neoadjuvant) شناخته می‌شوند) دارند، تمرکز کنند تا به ما بگویند تمرینات ورزشی قبل از جراحی مهم است یا خیر.
یافته‌ها باید با توجه به تعداد کم مطالعات، قطعیت کلی پائین شواهد ترکیب شده و تغییرات در انواع سرطان وارد شده (عمدتا افراد مبتلا به سرطان پستان)، درمان‌ها، مداخلات ورزشی و پیامدها، با احتیاط تفسیر شوند. تمرینات ورزش ممکن است، یا ممکن نیست، مزیت متوسطی برای آمادگی جسمانی و HRQoL در پی داشته باشند. شواهد محدودی پیشنهاد می‌کنند که تمرینات ورزشی احتمالا مضر نیستند و احتمالا خستگی را کاهش می‌دهند. این یافته‌ها نیاز به RCTهای بیشتر، به ویژه در شرایط نئوادجوانت را نشان می‌دهند.
افراد تحت درمان چند-جانبه سرطان، در معرض خطر بیشتر حوادث جانبی قرار دارند. آمادگی جسمانی به طور قابل توجهی به دنبال درمان سرطان کاهش می‌یابد، که با پیامد ضعیف پس از جراحی مرتبط می‌شود. تمرینات ورزشی می‌توانند تطابق عضلات اسکلتی را تحریک کنند، از جمله افزایش محتوای میتوکندری (mitochondrial) و بهبود ظرفیت باز-جذب اکسیژن ممکن است به بهبود آمادگی جسمانی کمک کنند.
تعیین تاثیرات مداخلات ورزشی بر افراد تحت درمان چند-جانبه برای سرطان، از جمله جراحی، آمادگی جسمانی، ایمنی، کیفیت زندگی مرتبط با سلامت (HRQoL)، خستگی و پیامدهای پس از جراحی.
ما بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE؛ Embase؛ SPORTDiscus و پایگاه‌های ثبت کارآزمایی را تا اکتبر 2018 جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) را وارد کردیم که تاثیرات تمرینات ورزشی را بر آمادگی جسمانی، ایمنی، HRQoL، خستگی و پیامدهای پس از جراحی در افراد تحت درمان چند-جانبه سرطان از جمله جراحی، با مراقبت‌های معمول، مقایسه کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم مطالعات را انتخاب، داده‌ها را استخراج، خطر سوگیری (bias) را ارزیابی و کیفیت مطالعات را با استفاده از معیار درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) رتبه‌بندی کردند. هرجا که امکان‌پذیر بود داده‌ها را برای متاآنالیزها (meta-analyses) با هم تجمیع کردیم و به صورت تفاوت‌های میانگین با استفاده از مدل اثرات تصادفی (random-effects) گزارش کردیم.
یازده مورد RCT شامل 1067 شرکت‌کننده شناسایی شدند؛ 568 نفر به طور تصادفی به گروه مداخله ورزشی و 499 نفر به گروه کنترل مراقبت معمول اختصاص داده شدند. اکثر شرکت‌کنندگان برای سرطان پستان درمان دریافت کردند (73%). با توجه به ماهیت مداخله، کور کردن شرکت‌کنندگان یا پرسنل ارائه دهنده مداخله امکان‌پذیر نبود. خطر سوگیری تشخیص (detection bias) در بعضی موارد یا بالا بود یا نامشخص، در حالی که اکثر دامنه‌های دیگر به عنوان خطر پائین رتبه‌بندی شدند. قطعیت شواهد مطالعات وارد شده متوسط تا بسیار پائین بودند. داده‌های تجمعی نشان داد که تمرینات ورزشی ممکن است در آمادگی جسمانی (VO2 max) در مقایسه با مراقبت‌های معمول تفاوتی اندک یا عدم تفاوت ایجاد کند (تفاوت میانگین (MD): 0.05 L/min-1؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.03- تا 0.13؛ I2 = 0%؛ 2 مطالعه؛ 381 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین). مطالعات وارد شده هم‌چنین در رابطه با عوارض جانبی (ایمنی) مزیتی را برای ورزش نشان دادند (8 مطالعه؛ 507 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین). علاوه بر این، تمرینات ورزشی در مقایسه با مراقبت معمول احتمالا تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در HRQoL (مقیاس وضعیت بهداشت جهانی EORTC) ایجاد کند (MD: 2.29؛ 95% CI؛ 1.06- تا 5.65؛ I2 = 0%؛ 3 مطالعه؛ 472 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط). با این حال، تمرین‌های ورزشی احتمالا خستگی (فهرست چند-بعدی خستگی (multidimensional fatigue inventory)) را در مقایسه با مراقبت‌های معمول کاهش می‌دهد (MD: -1.05؛ 95% CI؛ 1.83- تا 0.28-؛ I2 = 0%؛ 3 مطالعه؛ 449 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط). هیچ کدام از مطالعات پیامدهای پس از جراحی را گزارش ندادند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.