ما از 14 گزارش، پنج کارآزمایی را با مجموع 494 شرکت‌کننده وارد کردیم. همه کارآزمایی‌های وارد شده، از نوع RCTهای مجزا بودند که اثر بلاکرهای TNF-α را برای KD بررسی کردند.

پنج کارآزمایی (با 494 شرکت‌کننده) میزان بروز مقاومت به درمان را گزارش کردند. بلاکرهای TNF-α میزان بروز مقاومت به درمان را کاهش دادند (گروه مداخله بلاکرهای TNF-α؛ 30/237، گروه کنترل: 58/257؛ خطر نسبی (RR): 0.57؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.38 تا 0.86؛ شواهد با قطعیت پایین)

چهار کارآزمایی بروز ناهنجاری‌های عروق کرونری (CAAs) را گزارش کردند. سه کارآزمایی (با 270 شرکت‌کننده) داده‌هایی را برای متاآنالیز ارائه کردند، زیرا ما نتوانستیم داده‌های مورد نیاز را برای تجزیه‌وتحلیل از کارآزمایی چهارم به دست آوریم. از نظر بروز CAAها، تفاوت روشنی بین گروه‌ها وجود نداشت (گروه مداخله بلاکرهای TNF-α؛ 8/125، گروه کنترل: 9/145؛ RR: 1.18؛ 95% CI؛ 0.45 تا 3.12؛ شواهد با قطعیت پایین).

سه کارآزمایی با 250 شرکت‌کننده عوارض جانبی «واکنش به تزریق» را پس از شروع درمان گزارش کردند. مداخله بلاکرهای TNF-α واکنش‌های تزریق را کاهش داد (گروه مداخله بلاکرهای TNF-α؛ 0/126، گروه کنترل: 15/124؛ RR: 0.06؛ 95% CI؛ 0.01 تا 0.45؛ شواهد با قطعیت پایین).

دو کارآزمایی با 227 شرکت‌کننده عارضه جانبی «عفونت‌های» پس از شروع درمان را گزارش کردند. تفاوت روشنی بین گروه‌ها وجود نداشت (گروه مداخله بلاکرهای TNF-α؛ 7/114، گروه کنترل: 10/113؛ RR: 0.68؛ 95% CI؛ 0.33 تا 1.37؛ شواهد با قطعیت پایین).

یک کارآزمایی (با 31 شرکت‌کننده) عارضه جانبی «واکنش‌های پوستی» (راش و درماتیت تماسی) را گزارش کرد. از نظر بروز راش (گروه مداخله بلاکرهای TNF-α؛ 2/16، گروه کنترل: 0/15؛ RR: 4.71؛ 95% CI؛ 0.24 تا 90.69؛ شواهد با قطعیت بسیار پایین) یا برای بروز درماتیت تماسی (گروه مداخله بلاکرهای TNF-α؛ 1/16، گروه کنترل: 3/15؛ RR: 0.31؛ 95% CI؛ 0.04 تا 2.68؛ شواهد با قطعیت بسیار پایین) تفاوت روشنی بین گروه‌ها وجود نداشت.

هیچ یک از کارآزمایی‌ها گزارشی را از عوارض جانبی دیگر مانند واکنش‌های محل تزریق، نوتروپنی (neutropenia)، عفونت‌ها، بیماری دمیلینه کننده (demyelinating disease)، نارسایی قلبی، بدخیمی، و القای خودایمنی را ارائه نکردند.