ما 22 مطالعه منحصربه‌فرد را با مجموع 2274 شرکت‌کننده (میانگین سنی والدین از 26.3 تا 40.9 سال متغیر بود) وارد کردیم، که به بررسی 24 مداخله تجربی پرداختند. اکثر مطالعات مداخله را فقط برای مادران اجرا کردند (n = 16؛ 73%). هروئین، کوکائین، و الکل شایع‌ترین موادی بودند که مصرف آنها توسط شرکت‌کنندگان گزارش شد. مداخلات فقط والدین (n = 13؛ 59%)؛ فقط مصرف مواد مخدر و الکل (5 = n؛ 23%) را مورد هدف قرار دادند؛ یا مداخلات یکپارچه شده که به هر دو مورد پردختند (n = 6؛ 27%). نیمی از مطالعات (11 = n؛ 50%) مداخله تجربی را با درمان معمول مقایسه کردند. سایر گروه‌های مقایسه عبارت بودند از مداخله حداقلی، کنترل توجه، و مداخله جایگزین. هشت مورد از مطالعات وارد شده داده‌های مربوط به پیامد اولیه ما را در پیگیری 6 و/یا 12 ماه گزارش کردند و در متاآنالیز وارد شدند. اثربخشی مداخله را به‌طور جداگانه برای الکل و مواد مخدر بررسی کردیم.

مطالعات در همه حوزه‌های «خطر سوگیری» به استثنای کورسازی شرکت‌کنندگان و پرسنل و ارزیابی پیامد، عمدتا در معرض خطر پائین یا نامشخص سوگیری (bias) قرار داشتند.

شواهدی را با کیفیت متوسط یافتیم که مداخلات روانی‌اجتماعی احتمالا در کاهش فراوانی سوء مصرف الکل در والدین در پیگیری 6 ماهه (تفاوت میانگین (MD): 0.32-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.51- تا 0.13-؛ 6 مطالعه، 475 شرکت‌کننده) و 12 ماهه (تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD): 0.25-؛ 95% CI؛ 0.47- تا 0.03-؛ 4 مطالعه، 366 شرکت‌کننده) موثرتر از شرایط مقایسه است. کاهش قابل توجهی را در فراوانی مصرف فقط در 12 ماه پیدا کردیم (SMD: -0.21؛ 95% CI؛ 0.41- تا 0.01-؛ 6 مطالعه، 514 شرکت‌کننده، شواهد با کیفیت متوسط).

تاثیر نوع مداخله را بررسی کردیم. شواهدی را با کیفیت پائین یافتیم که مداخلات روانی‌اجتماعی با هدف قرار دادن فقط مصرف مواد ممکن است باعث کاهش فراوانی مصرف الکل نشوند (6 ماه: SMD: -0.35؛ 95% CI؛ 0.86- تا 0.16؛ 2 مطالعه، 89 شرکت‌کننده و 12 ماه: SMD: -0.09؛ 95% CI؛ 0.86- تا 0.61؛ 1 مطالعه، 34 شرکت‌کننده) یا مصرف مواد مخدر (6 ماه: SMD: 0.01؛ 95% CI؛ 0.42- تا 0.44؛ 2 مطالعه، 87 شرکت‌کننده و 12 ماه: SMD: -0.08؛ 95% CI؛ 0.81- تا 0.65؛ 1 مطالعه، 32 شرکت‌کننده). یک مداخله برای والدین به‌تنهایی، بدون مصرف یک ماده کمکی، ممکن بود فراوانی سوء مصرف الکل (6 ماه: SMD: -0.21؛ 95% CI؛ 0.46- تا 0.04؛ 3 مطالعه، 273 شرکت‌کننده، شواهد با کیفیت پائین و 12 ماه: SMD: -0.11؛ 95% CI؛ 0.64- تا 0.41؛ 2 مطالعه، 219 شرکت‌کننده، شواهد با کیفیت بسیار پائین) یا فراوانی مصرف مواد مخدر (6 ماه: SMD: 0.10؛ 95% CI؛ 0.11- تا 0.30؛ 4 مطالعه، 407 شرکت‌کننده، شواهد با کیفیت متوسط و 12 ماه: SMD: -0.13؛ 95% CI؛ 0.52- تا 0.26؛ 3 مطالعه، 351 شرکت‌کننده، شواهد با کیفیت بسیار پائین) را کاهش ندهد. در والدین دریافت ‌کننده مداخلات یکپارچه‌ای که هر دو مولفه هدفمند برای والدین و مصرف مواد مخدر در آنها ترکیب می‌شود، ممکن است سوء مصرف الکل با اندازه تاثیرگذاری کوچک (6 ماه: SMD: -0.56؛ 95% CI؛ 0.96- تا 0.16- و 12 ماه: SMD: -0.42؛ 95% CI؛ 0.82- تا 0.03-؛ 2 مطالعه، 113 شرکت‌کننده) و مصرف مواد مخدر (6 ماه: SMD: -0.39؛ 95% CI؛ 0.75- تا 0.03- و 12 ماه: SMD: -0.43؛ 95% CI؛ 0.80- تا 0.07-؛ 2 مطالعه، 131 شرکت‌کننده) کاهش یابد. با این حال، سطح کیفیت شواهد پائین بود.

مداخلات روانی‌اجتماعی که کودک در جلسات آن حضور داشت، در کاهش فراوانی مصرف الکل یا مواد مخدر والدین موثر نبودند، در حالی که مشخص شد مداخلاتی که در آنها کودکان در هیچ یک از جلسات حضور نداشتند، فراوانی سوء مصرف الکل (6 ماه: SMD: -0.47؛ 95% CI؛ 0.76- تا 0.18-؛ 3 مطالعه، 202 شرکت‌کننده و 12 ماه: SMD: -0.34؛ 95% CI؛ 0.69- تا 0.00؛ 2 مطالعه، 147 شرکت‌کننده) و مصرف مواد مخدر را در پیگیری 12 ماهه (SMD: -0.34؛ 95% CI؛ 0.69- تا 0.01؛ 2 مطالعه، 141 شرکت‌کننده) کاهش دادند. سطح کیفیت این شواهد پائین بود.

به نظر می‌رسید که مداخلات برای پدران مفیدتر از مادران بود. شواهدی را با کیفیت پائین تا بسیار پائین حاکی از کاهش فراوانی سوء مصرف الکل در مادران فقط در شش ماه پیدا کردیم (SMD: -0.27؛ 95% CI؛ 0.50- تا 0.04-؛ 4 مطالعه، 328 شرکت‌کننده)، در حالی که در پدران فراوانی سوء مصرف الکل (6 ماه: SMD: -0.43؛ 95% CI؛ 0.78- تا 0.09-؛ 2 مطالعه، 147 شرکت‌کننده و 12 ماه: SMD: -0.34؛ 95% CI؛ 0.69- تا 0.00؛ 2 مطالعه، 147 شرکت‌کننده) و مصرف مواد مخدر (6 ماه: SMD: -0.31؛ 95% CI؛ 0.66- تا 0.04؛ 2 مطالعه، 141 شرکت‌کننده و 12 ماه: SMD: -0.34؛ 95% CI؛ 0.69- تا 0.01؛ 2 مطالعه، 141 شرکت‌کننده) کاهش یافت.