تعداد 53 کارآزمایی را با مجموع 91,791 شرکت‌کننده وارد کردیم. سی‌ویک کارآزمایی، با حجم نمونه‌های مختلف از 70 تا 36,282 شرکت‌کننده، تاثیر ویتامین D (از جمله 25-هیدروکسی ویتامین D) را با یا بدون کلسیم در پیشگیری از وقوع شکستگی در افراد در سطح جامعه، خانه‌های سالمندان یا بخش بستری بیمارستان بررسی کردند. دوازده مورد از این 31 کارآزمایی شرکت‏‌کنندگانی را با میانگین یا میانه سنی 80 سال یا بالاتر وارد کردند.

گروه دیگری از 22 کارآزمایی کوچک‌تر، کلسیتریول (calcitriol) یا آلفاکلسیدول (alfacalcidol) (1-آلفاهیدروکسی ویتامین D3) را عمدتا روی شرکت‌کنندگان مبتلا به استئوپوروز بررسی کردند. این کارآزمایی‌ها در کلینیک‌ها یا بیمارستان‌های ارجاعی انجام شدند.

در ارزیابی خطر سوگیری برای تولید تصادفی توالی، 21 کارآزمایی (40%) در معرض خطر پائین، 28 کارآزمایی (53%) در معرض خطر نامشخص و چهار کارآزمایی در معرض خطر بالا (8%) قرار داشتند. برای پنهان‌سازی تخصیص، 22 کارآزمایی در معرض خطر پائین (42%)، 29 کارآزمایی در معرض خطر نامشخص (55%) و دو کارآزمایی در معرض خطر بالا (4%) قرار داشتند.

شواهدی با کیفیت بالا نشان می‌دهد که ویتامین D به‌تنهایی، در قالب‌ها و دوزهای تست شده، بعید است در پیشگیری از شکستگی مفصل ران (11 کارآزمایی، 27,693 شرکت‌کننده؛ خطر نسبی (RR): 1.12؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.98 تا 1.29) یا هر شکستگی جدید (15 کارآزمایی، 28,271 شرکت‌کننده؛ RR: 1.03؛ 95% CI؛ 0.96 تا 1.11) موثر باشد.

شواهدی با کیفیت بالا حاکی از آن است که ویتامین D به علاوه کلسیم منجر به کاهش اندکی در خطر شکستگی مفصل ران می‌شود (نه کارآزمایی، 49,853 شرکت‌کننده؛ RR: 0.84؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.74 تا 0.96؛ P value: 0.01). در جمعیت‌های کم-خطر (ساکنان جامعه: با حدود تخمینی هشت مورد شکستگی مفصل ران در هر 1000 نفر در سال)، این میزان مساوی است با موارد کمتری از شکستگی مفصل ران در هر 1000 فرد مسن در سال (95% CI؛ 0 تا 2). در جمعیت‌های پرخطر (ساکنان جامعه: با حدود تخمینی 54 مورد شکستگی مفصل ران در هر 1000 نفر در سال)، این میزان مساوی است با نه مورد شکستگی مفصل ران کمتر در هر 1000 فرد مسن در سال (95% CI؛ 2 تا 14).

شواهدی با کیفیت بالا نشان می‌دهد که ویتامین D به علاوه کلسیم با کاهش در بروز شکستگی‌های جدید غیر-مهره‌ای مرتبط است که اهمیت آماری دارد. با این حال، فقط شواهدی با کیفیت متوسط حاکی از فقدان یک تاثیر پیشگیرانه با اهمیت آماری در شکستگی‌های بالینی مهره‌ای است. شواهدی با کیفیت بالا حاکی از آن است که ویتامین D به همراه کلسیم خطر هر نوع شکستگی را کاهش می‌دهد (10 کارآزمایی، 49,976 شرکت‌کننده؛ RR: 0.95؛ 95% CI؛ 0.90 تا 0.99).

از نظر نتایج مربوط به عوارض جانبی: مصرف مکمل ویتامین D یا ویتامین D به علاوه کلسیم بر میزان مورتالیتی تاثیر منفی نداشت (29 کارآزمایی، 71,032 شرکت‌کننده، RR: 0.97؛ 95% CI؛ 0.93 تا 1.01). هیپرکلسمی (hypercalcaemia)، که معمولا خفیف بود (2.6 تا 2.8 میلی‌مول/لیتر)، بیشتر در افراد دریافت‌کننده ویتامین D یا یک آنالوگ آن، با یا بدون کلسیم شایع بود (21 کارآزمایی، 17,124 شرکت‌کننده، RR: 2.28؛ 95% CI؛ 1.57 تا 3.31)، به ویژه برای کلسیتریول (calcitriol) (چهار کارآزمایی، 988 شرکت‌کننده، RR: 4.41؛ 95% CI؛ 2.14 تا 9.09)، نسبت به افرادی که دارونما (placebo) یا کنترل دریافت کردند. هم‌چنین افزایش اندکی در نشانه‌های گوارشی (15 کارآزمایی، 47,761 شرکت‌کننده، RR: 1.04؛ 95% CI؛ 1.00 تا 1.08)، به ویژه برای کلسیم به علاوه ویتامین D (چهار کارآزمایی، 40,524 شرکت‌کننده، RR: 1.05؛ 95% CI؛ 1.01 تا 1.09)، و افزایش قابل‌توجهی در بیماری کلیوی (11 کارآزمایی، 46,548 شرکت‌کننده، RR: 1.16؛ 95% CI؛ 1.02 تا 1.33) گزارش شد. مرورهای سیستماتیک دیگر ارتباط بیشتری را بین انفارکتوس میوکارد با مصرف مکمل کلسیم یافته‌اند؛ شواهدی حاکی از افزایش انفارکتوس میوکارد و سکته مغزی، اما کاهش سرطان، با مصرف مکمل کلسیم به همراه ویتامین D، بدون تاثیر کلی بر مورتالیتی، وجود داشت.