بیست‌ و هشت کارآزمایی، شامل تقریبا 17,000 زن، داده‌هایی را برای این مرور ارائه دادند. به‌طور کلی، میزان ابتلا به افسردگی پس‌از زایمان در زنانی که مداخله روانی‌اجتماعی یا روان‌شناختی را دریافت کردند، در مقایسه با کسانی که مراقبت‌های استاندارد را دریافت کردند، به میزان قابل توجهی کمتر بود (میانگین RR؛ 0.78؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.66 تا 0.93؛ 20 کارآزمایی، 14,727 زن). برخی از مداخلات امیدوارکننده عبارتند از: (1) ویزیت‌های خانگی فشرده و فردی پس‌از زایمان که توسط پرستاران بخش سلامت عمومی یا ماماها انجام شدند (RR: 0.56؛ 95% CI؛ 0.43 تا 0.73؛ دو کارآزمایی، 1262 زن)؛ (2) پشتیبانی تلفنی توسط افراد غیرمتخصص (همتا (peer)) (RR: 0.54؛ 95% CI؛ 0.38 تا 0.77؛ یک کارآزمایی، 612 زن)؛ و (3) روان‌درمانی بین‌فردی (تفاوت میانگین استانداردشده: 0.27-؛ 95% CI؛ 0.52- تا 0.01-؛ پنج کارآزمایی، 366 زن). مداخلات ارائه‌شده توسط افراد متخصص و غیرمتخصص، هر دو، در کاهش خطر بروز نشانه‌شناسی (symptomatology) افسردگی موثر بودند. مداخلات فردی (RR: 0.75؛ 95% CI؛ 0.61 تا 0.92 ؛ 14 کارآزمایی، 12,914 زن)، هم‌چنین مداخلات چندتماسی (multiple-contact) (RR: 0.78؛ 95% CI؛ 0.66 تا 0.93؛ 16 کارآزمایی، 11,850 زن)، هر دو، نشانه‌شناسی افسردگی را در ارزیابی نهایی کاهش دادند. هم‌چنین مداخلاتی که در دوره پس‌از زایمان آغاز شدند، به‌طور قابل توجهی خطر ابتلا به نشانه‌شناسی افسردگی را کاهش دادند (RR: 0.73؛ 95% CI؛ 0.59 تا 0.90؛ 12 کارآزمایی، 12,786 زن). شناسایی مادران «در معرض خطر»، به پیشگیری از افسردگی پس‌از زایمان کمک کرد (RR: 0.66؛ 95% CI؛ 0.50 تا 0.88؛ هشت کارآزمایی، 1853 زن).