بیماران ممکن است درد پس از جراحی را با خود-تجویزی آنالژزیک‌ها (مسکن‌ها) با استفاده از دستگاه‌هایی که برای این منظور طراحی شده‌اند (تجویز ضد-درد تحت کنترل بیمار یا patient controlled analgesia; PCA) کنترل کنند. PCA شامل تجویز دارو توسط خود بیمار (با فشار دادن یک دکمه) از دوزهای کمی از اوپیوئیدها (مانند مورفین) به صورت داخل وریدی با استفاده از پمپ قابل برنامه‌ریزی است. مطالعات قبلی نشان داده که اغلب بیماران PCA را به روش‌های مرسوم مدیریت درد، مانند تجویز مسکن توسط پرستار به درخواست بیمار، ترجیح می‌دهند. این مرور شواهدی را با کیفیت متوسط تا پائین نشان می‌دهد که PCA در مقایسه با روش‌های کنترل درد توسط غیر-بیمار، کنترل درد را کمی بهتر و افزایش رضایت بیمار را فراهم می‌کند. بیماران تمایل به استفاده از دوزهای کمی بالاتر از دارو با PCA داشتند و بیشتر دچار خارش شدند، اما بروز عوارض جانبی دیگر بین گروه‌ها مشابه بود.
از زمان آخرین نسخه این مرور، مطالعات جدیدی را پیدا کردیم که اطلاعات بیشتری را ارائه دادند. ما داده‌ها را تجزیهوتحلیل کردیم اما هیچ یک از نتیجه‌گیری‌های منتشر شده قبلی را به‌طور قابل توجهی تغییر نداد. این مرور شواهدی را با کیفیت متوسط تا پائین ارائه می‌دهد که PCA یک جایگزین موثر برای بی‌دردی سیستمیک تحت کنترل غیر-بیمار برای کنترل درد پس از جراحی است.
این یک نسخه به‌روز‌شده از مرور اصلی کاکرین است که در شماره 4، 2006 منتشر شد. بیماران ممکن است درد پس از جراحی خود را با خود-تجویزی داخل وریدی اوپیوئیدها با استفاده از دستگاه‌هایی که برای این منظور طراحی شده‌اند کنترل کنند (تجویز ضد-درد تحت کنترل بیمار یا patient controlled analgesia; PCA). متاآنالیز سال 1992 توسط Ballantyne و همکاران نشان داد که ترجیح بیمار برای استفاده از PCA نسبت به استفاده از ضد-دردها تحت کنترل غیر-بیمار بسیار زیاد است، اما هیچ تفاوتی را در مصرف مسکن یا مدت زمان بستری در بیمارستان پس از جراحی نشان نداد. اگرچه متاآنالیز Ballantyne دریافت که PCA فایده کمی اما از نظر آماری معنی‌دار بر شدت درد دارد، در یک مرور منتشر شده در 2001 توسط Walder و همکاران، اختلاف معنی‌داری در شدت درد یا تسکین درد بین PCA و گروه‌های تحت درمان با بی‌دردی کنترل شده توسط غیر-بیمار مشاهده نشد.
ارزیابی اثربخشی و ایمنی استفاده از ضد-دردهای اوپیوئیدی داخل وریدی تحت کنترل بیمار (در این مرور اصطلاحا PCA) در برابر استفاده از ضد-دردهای اوپیوئیدی تحت کنترل غیر-بیمار بر ضد-درد اوپیوئیدی مورد نیاز برای تسکین درد پس از جراحی.
ما جست‌وجو را برای مرور قبلی در نوامبر 2004 انجام دادیم. برای این به‌روزرسانی، پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ 2014، شماره 12)، MEDLINE (1966 تا 28 ژانویه 2015)، و EMBASE (1980 تا 28 ژانویه 2015) را برای یافتن کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) با هر زبانی جست‌وجو کرده، و فهرست منابع مقالات مروری و مقالات بازیابی شده را نیز بررسی کردیم.
ما RCTهایی را انتخاب کردیم که شدت درد را به عنوان پیامد اولیه یا ثانویه ارزیابی کردند. این مطالعات PCA را بدون پس‌زمینه اینفیوژن مداوم با رژیم‌های درمانی استفاده از ضد-درد اوپیوئیدی تحت کنترل غیر-بیمار مقایسه کردند. ما مطالعاتی را که صریحا بیان داشتند روی بیماران مبتلا به درد مزمن انجام شده‌اند، حذف کردیم.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج کردند، که شامل متغیرهای دموگرافیک، نوع جراحی، مداخلات، اثربخشی و عوارض جانبی بودند. کیفیت روش‌شناسی هر یک از مطالعات وارد شده را با ارزیابی خطر سوگیری (bias) درجه‌بندی کرده و از روش درجه‌بندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) برای ارزیابی کیفیت کلی شواهد استفاده کردیم. متاآنالیز پیامدها را که شامل شدت درد ارزیابی شده توسط مقیاس آنالوگ بصری (visual analog scale; VAS) 0 تا 100، مصرف اوپیوئیدها، رضایت بیمار، مدت اقامت در بیمارستان، و عوارض جانبی بودند، انجام دادیم.
چهل‌ونه مطالعه با 1725 شرکت‌کننده تحت درمان با روش PCA و 1687 شرکت‌کننده‌ای که به یک گروه کنترل اختصاص داده شدند، واجد معیارهای ورود بودند. مرور اصیل شامل 55 مطالعه با 2023 بیمار دریافت کننده PCA و 1838 بیمار در یک گروه کنترل بود. با توجه به معیارهای خروج اصلاح شده، مطالعات کمتری در این مرور به‌روز شده ما وارد شدند. برای پیامد اولیه، شرکت‌کنندگان دریافت کننده PCA، در مقایسه با استفاده از ضد-دردهای تحت کنترل غیر-بیمار، در اکثر فواصل زمانی دارای نمره شدت درد کمتری در VAS بودند، به عنوان مثال، نمرات در 0 تا 24 ساعت نه امتیاز کمتر (95% فاصله اطمینان (CI): 13- تا 5-، شواهد با کیفیت متوسط) و نمرات در 0 تا 48 ساعت، 10 امتیاز پائین‌تر (95% CI؛ 12- تا 7-، شواهد با کیفیت پائین) گزارش شدند. در میان پیامدهای ثانویه، شرکت‌کنندگان از PCA رضایت بیشتری داشتند (81% در برابر 61%، P value = 0.002) و مقادیر بیشتری را از اوپیوئیدها نسبت به گروه کنترل مصرف کردند (0 تا 24 ساعت، 7 میلی‌گرم بیشتر از معادل مورفین وریدی؛ 95% CI؛ 1 تا 13 میلی‌گرم). در کسانی که PCA دریافت کردند بروز خارش بیشتر گزارش شد (15% در برابر 8%، P value = 0.01) اما بروز مشابهی را از سایر عوارض جانبی نیز داشتند. در مورد طول مدت بستری در بیمارستان هیچ تفاوتی بین گروه‌ها وجود نداشت.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.