درمان‌های بازتوانی ممکن است در بهبود سلامت جسمانی افراد مسن ساکن مراکز مراقبت‌های طولانی‌مدت موثر باشند. در سال 2010، 7.6% از جمعیت جهان بالای 65 سال سن داشتند، و پیش‌بینی می‌شود که این رقم تا سال 2035 تا 13% افزایش یابد. انتظار می‌رود که این امر منجر به افزایش تقاضا برای سکونت در مراکز مراقبت‌های طولانی‌مدت یا خانه‌های سالمندان شود. این امر باعث افزایش علاقه به راه‌هایی برای پیشگیری از بدتر شدن وضعیت سلامت و فعالیت‌های زندگی روزمره، برای مثال، پیاده‌روی و لباس پوشیدن، میان ساکنان خانه‌های مراقبت شده است. بازتوانی فیزیکی (physical rehabilitation) (مداخلات مبتنی بر ورزش بدن) ممکن است در این حوزه نقشی داشته باشد، و این مرور، شواهد موجود را بررسی می‌کند. این مرور شامل 67 کارآزمایی بود که 36 مورد از آن‌ها در آمریکای شمالی، 20 مورد در اروپا و هفت مورد در آسیا انجام شدند. در مجموع 6300 شرکت‌کننده با میانگین سنی 83 سال در این کارآزمایی‌ها حضور داشتند. بیشتر مداخلات به‌نحوی به مشکلات مربوط به فعالیت‌های زندگی روزمره پرداختند. این مرور تاثیرات بازتوانی فیزیکی را بر فعالیت‌های زندگی روزمره، قدرت، انعطاف‌پذیری، تعادل، خلق‌وخو، شناخت (حافظه و تفکر)، تحمل ورزش، ترس از زمین خوردن، مرگ‌ومیر، بیماری و عوارض جانبی مرتبط با مداخله، مانند آسیب‌ها، بررسی می‌کند. درحالی‌که تغییرات میان کارآزمایی‌ها به این معنی بود که نمی‌توانیم توصیه‌های خاصی را ارائه دهیم، مطالعات فردی اغلب در نشان دادن مزایای شرکت در انواع مختلف بازتوانی فیزیکی برای سلامت جسمانی موفق بودند.
بازتوانی فیزیکی برای ساکنان خانه‌های سالمندان ممکن است موثر باشد، ناتوانی را، با عوارض جانبی اندک، کاهش دهد، اما تاثیرات آن بسیار ناچیز به‌نظر می‌رسد و ممکن است برای همه ساکنان قابل اجرا نباشد. شواهد کافی برای دستیابی به نتیجه‌گیری در مورد پایداری بهبودی، مقرون‌به‌صرفه بودن، یا اینکه کدام مداخلات مناسب‌تر هستند، وجود ندارد. انجام کارآزمایی‌هایی در مقیاس بزرگ در آینده قابل توجیه هستند.
جمعیت جهان به‌طور فزاینده‌ای در حال پیر شدن است، و پیش‌بینی می‌شود که میزان موربیدیتی و تقاضا برای مراقبت‌های طولانی‌مدت افزایش یابد. بازتوانی فیزیکی (physical rehabilitation) برای افراد مسن مفید است، اما در مورد تاثیرات آن بر ساکنان خانه‌های سالمندان اطلاعات نسبتا کمی وجود دارد. این یک نسخه به‌روزشده از مرور کاکرین است که برای نخستین‌بار در سال 2009 منتشر شد.
ارزیابی مزایا و آسیب‌های ناشی از مداخلات بازتوانی با هدف حفظ یا بهبود عملکرد فیزیکی افراد مسن در خانه‌های سالمندان، از مرور کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و خوشه‌ای (cluster)-تصادفی‌سازی و کنترل‌شده.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های زیر را در نهادهای کاکرین جست‌وجو کردیم: گروه سکته مغزی (Stroke) در کاکرین (می 2012)، گروه عملکرد موثر و سازمان‌‌دهی مراقبت در کاکرین (اپریل 2012)، و حوزه بازتوانی و درمان‌های مرتبط (اپریل 2012). علاوه‌بر این، 20 بانک اطلاعاتی الکترونیکی مرتبط را جست‌وجو کردیم، از جمله پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین ( کتابخانه کاکرین، سال 2009، شماره 4)؛ MEDLINE (1966 تا دسامبر 2009)؛ EMBASE (1980 تا دسامبر 2009)؛ CINAHL (1982 تا دسامبر 2009)؛ AMED (1985 تا دسامبر 2009)، و PsycINFO (1967 تا دسامبر 2009). هم‌چنین کارآزمایی‌ها و پایگاه‌های ثبت پژوهشی و خلاصه‌مقالات کنفرانس‌ها را جست‌وجو کردیم؛ فهرست منابع را مورد بررسی قرار دادیم؛ و با نویسندگان، پژوهشگران و دیگر نهادهای مرتبط کاکرین تماس گرفتیم. جست‌وجو در بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی را در سال 2011 به‌روز کرده و مطالعات مرتبط را تحت عنوان در انتظار ارزیابی فهرست کردیم.
مطالعات تصادفی‌سازی شده‌ای که یک مداخله بازتوانی طراحی‌شده را برای حفظ یا بهبودی عملکرد فیزیکی با عدم انجام مداخله یا مداخله جایگزین در افراد مسنی (بالای 60 سال) مقایسه کردند که به‌صورت دائم در خانه‌های سالمندان سکونت دارند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کرده و داده‌ها را استخراج کردند. برای کسب اطلاعات بیشتر، با نویسندگان مطالعه تماس گرفتیم. پیامد اولیه، عملکرد در انجام فعالیت‌های زندگی روزمره بود. پیامدهای ثانویه عبارت بودند از تحمل ورزش، قدرت، انعطاف‌پذیری، تعادل، درک بیمار از وضعیت سلامت خود، خلق‌وخو، وضعیت شناختی، ترس از زمین خوردن، و آنالیزهای اقتصادی. عوارض جانبی را، از جمله مرگ‌ومیر، موربیدیتی و رویدادهای دیگر، بررسی کردیم. تخمین‌ها را از پیامد اولیه با استفاده از تفاوت میانگین؛ داده‌های مورتالیتی را با استفاده از با خطر نسبی؛ و پیامدهای ثانویه را با استفاده از شمارش آرا سنتز کردیم.
تعداد 67 کارآزمایی را با مجموع 6300 شرکت‌کننده وارد این مرور کردیم. پنجاه و یک کارآزمایی، پیامد اولیه را که معیاری از فعالیت‌های زندگی روزمره بود، گزارش کردند. برآوردهای بازتوانی فیزیکی در پایان مداخله عبارت بودند از بهبودی در نمرات شاخص بارتل (Barthel Index) (0 تا 100 امتیاز) به میزان شش امتیاز (95% فاصله اطمینان (CI): 2 تا 11؛ P = 0.008، هفت مطالعه)، نمرات معیار استقلال عملکردی (Functional Independence Measure) (0 تا 126) به میزان پنج امتیاز (95% CI؛ 2- تا 12؛ P = 0.1؛ چهار مطالعه)، نمرات شاخص تحرک ریورمید (Rivermead Mobility Index) (0 تا 15) به میزان 0.7 امتیاز (95% CI؛ 0.04 تا 1.3؛ P = 0.04، سه مطالعه)، تست زمان‌بندی شده برای برخاستن و رفتن (Timed Up and Go) به میزان پنج ثانیه (95% CI؛ 9- تا 0؛ P = 0.05، هفت مطالعه) و سرعت راه رفتن به میزان 0.03 متر/ثانیه (95% CI؛ 0.01- تا 0.07؛ P = 0.1، نه مطالعه). سنتز پیامدهای ثانویه نشان می‌دهد که مداخله تاثیر مفیدی بر قدرت، انعطاف‌پذیری و تعادل و احتمالا روی خلق‌وخو دارد، اگرچه اندازه چنین تاثیری ناشناخته است. شواهد کافی در مورد بررسی تاثیر مداخله بر دیگر پیامدهای ثانویه وجود نداشت. براساس یافته‌های 25 مطالعه (3721 شرکت‌کننده)، بازتوانی، خطر مورتالیتی را در این جمعیت افزایش نمی‌دهد (خطر نسبی (RR): 0.95؛ 95% CI؛ 0.80 تا 1.13). بااین‌حال، ممکن است سوگیری منجر به تخمین بیش‌ازحد تاثیرات مثبت بازتوانی فیزیکی شده باشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.