ما 17 مطالعه (16 مورد با طراحی گروه-موازی و یک مورد با طراحی متقاطع)، را با 894 شرکت‌کننده در سنین 18 تا 80 سال (نسبت زن به مرد 3 به 1) وارد کردیم.

براساس مداخلات و مقایسه کننده‌های مختلف، داده‌ها به 12 مقایسه تقسیم شدند. هنگامی که مداخلات و مقایسه‌ها مورد ارزیابی قرار گرفتند، مطالعات با مقایسه‌های مشابه تجمیع شدند. قطعیت شواهد به دلیل وجود خطر بالقوه سوگیری کاهش یافت، زیرا بسیاری از مطالعات پنهان‏‌سازی نامشخص یا ناکافی تخصیص داشتند. عدم دقت، تعداد اندک شرکت‌کنندگان و ناهمگونی، قطعیت شواهد را بیشتر کاهش دادند.

12 مقایسه برای پیامد اولیه کاهش علائم جسمانی وجود داشت.

درمان قصد پارادوکسیکال در افراد بستری در بیمارستان در مقایسه با دیازپام سرپایی: درمان قصد پارادوکسیکال (paradoxical intention therapy) در بیماران بستری در مقایسه با دیازپام سرپایی، نشانه‌های اختلال تبدیلی را در پایان دوره درمان کاهش نداد (RR: 1.44؛ 95% CI؛ 0.91 تا 2.28؛ 1 مطالعه، 30 شرکت کننده؛ 0.12 = P، شواهد با کیفیت بسیار پائین).

برنامه درمان بستری به همراه هیپنوتیزم در مقایسه با برنامه درمان بستری: برنامه درمان بستری به همراه هیپنوتیزم باعث کاهش شدت اختلال در مقایسه با برنامه درمان بستری در پایان درمان نشد (MD؛ 0.49- (مقادیر منفی بهتر)؛ 95% CI؛ 1.28- تا 0.30؛ 1 مطالعه، 45 شرکت‌کننده؛ 0.23 = P؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).

هیپنوتیزم سرپایی در مقایسه با لیست انتظار: هیپنوتیزم سرپایی ممکن است شدت اختلال را در مقایسه با لیست انتظار در پایان درمان کاهش دهد (MD؛ 2.10 (مقادیر بالاتر بهتر)؛ 95% CI؛ 1.34 تا 2.86؛ 1 مطالعه، 49 شرکت‌کننده؛ P < 0.00001؛ شواهد با کیفیت پائین).

رفتار‌درمانی به ‌علاوه مراقبت‌های بالینی معمول در مقایسه با مراقبت‌های بالینی معمول: رفتار‌درمانی به علاوه مراقبت بالینی روتین ممکن است در پایان درمان تعداد تشنج‌های هفتگی را در مقایسه با مراقبت‌های‌ معمول بالینی به‌تنهایی کاهش دهد (MD؛ 21.40- (مقادیر منفی بهتر)؛ 95% CI؛ 27.88- تا 14.92-؛ 1 مطالعه، 18 شرکت‌کننده؛ P < 0.00001؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).

درمان شناختی رفتاری (CBT) در مقایسه با مراقبت‌های دارویی استاندارد: CBT در پایان درمان تعداد تشنج‌های ماهانه را در مقایسه با مراقبت‌های دارویی استاندارد کاهش نداد (RR: 1.56؛ 95% CI؛ 0.39 تا 6.19؛ 1 مطالعه، 16 شرکت‌کننده؛ 0.53 = P؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). CBT در پایان درمان، علائم جسمانی را در مقایسه با مراقبت‌های دارویی استاندارد کاهش نداد (MD؛ 4.75 (مقادیر منفی بهتر)؛ 95% CI؛ 18.73- تا 9.23، 1 مطالعه، 61 شرکت‌کننده؛ 0.51 = P؛ شواهد با کیفیت پائین). CBT در پایان درمان رهایی از تشنج را در مقایسه با مراقبت‌های دارویی استاندارد کمتر نکرد (RR؛ 2.33؛ 95% CI؛ 0.30 تا 17.88؛ 1 مطالعه، 16 شرکت‌کننده؛ 0.41 = P؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).

برنامه‌های پیگیری روانی-آموزشی در مقایسه با درمان معمول (treatment as usual; TAU): هیچ مطالعه‌ای کاهش علائم جسمانی را در پایان درمان اندازه‌گیری نکرد.

برنامه تخصصی فیزیوتراپی مبتنی بر CBT در بیماران بستری در مقایسه با لیست انتظار: هیچ مطالعه‌ای کاهش علائم جسمانی را در پایان درمان نشان نداد.

برنامه تخصصی فیزیوتراپی مبتنی بر CBT در بیماران سرپایی در مقایسه با TAU: هیچ مطالعه‌ای کاهش علائم جسمانی را در پایان درمان نشان نداد.

مداخله مختصر روان‌درمانی (رویکرد درمان بین-فردی سایکودینامیک) در مقایسه با مراقبت استاندارد: مداخلات مختصر روان‌درمانی باعث کاهش نشانه‌های اختلال تبدیلی در مقایسه با مراقبت‌های استاندارد در پایان درمان نشد (RR؛ 0.12؛ 95% CI؛0.01 تا 2.00؛ 1 مطالعه، 19 شرکت‌کننده؛ 0.14 = P؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).

CBT به علاوه فعالیت بدنی کمکی (adjunctive physical activity; APA) در مقایسه با CBT به‌تنهایی: CBT به علاوه APA در پایان درمان مشکلات جسمانی کلی را در مقایسه با CBT به تنهایی کاهش نداد (MD؛ 5.60 (مقادیر منفی بهتر)؛ 95% CI؛ 15.48- تا 26.68، 1 مطالعه، 21 شرکت‌کننده؛ 0.60 = P؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).

هیپنوتیزم در مقایسه با دیازپام: هیپنوتیزم در مقایسه با دیازپام باعث کاهش نشانه‌ها در پایان درمان نشد (RR؛ 0.69؛ 95% CI؛ 0.39 تا 1.24؛ 1 مطالعه، 40 شرکت‌کننده؛ 0.22 = P؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).

مصاحبه انگیزشی (motivational interviewing; MI) سرپایی و روان‌درمانی مبتنی بر ذهن‌آگاهی در مقایسه با روان‌درمانی تنها: روان‌درمانی به دنبال MI ممکن است در پایان درمان، فراوانی تشنج را در مقایسه با روان‌درمانی به تنهایی کاهش دهد (MD؛ 41.40 (مقادیر منفی بهتر)؛ 95% CI؛ 4.92 تا 77.88؛ 1 مطالعه، 54 شرکت کننده؛ 0.03 = P؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).

تأثیر مداخله بر پیامدهای ثانویه در 16 مطالعه از 17 مطالعه گزارش شد. هیچ یک از مطالعات عوارض جانبی را گزارش نکردند. در مطالعاتی که به ارائه گزارش از سطح عملکرد و کیفیت زندگی در پایان درمان پرداختند، اثرات آن از اندک تا بدون تأثیر متغیر بود.