بیست‌و‌هشت مطالعه را، که در مجموع شامل 1804 شرکت‌کننده مبتلا به BPD بودند، در این مطالعه مروری وارد کردیم. اگر مداخلات شامل روان‌درمانی فردی به عنوان بخشی اساسی از برنامه درمانی بودند، به عنوان روان‌درمانی جامع طبقه‌بندی می‌شدند یا اگر روان‌درمانی فردی بخش اساسی از درمان نبود، به عنوان غیر‌-جامع طبقه‌بندی می‌شدند.

میان روان‌درمانی‌های جامع، رفتار درمانی دیالکتیکی (dialectical behaviour therapy; DBT)، درمان مبتنی بر ذهنیت در شرایط بستری نسبی در بیمارستان (mentalisation-based treatment in a partial hospitalisation; MBT-PH)؛ MBT سرپایی (MBT-out)، درمان متمرکز بر انتقال (transference-focused therapy; TFP)، درمان شناختی رفتاری (cognitive behavioural therapy; CBT)، روان‌درمانی دینامیک بدون ساختار (dynamic deconstructive psychotherapy; DDP)، روان‌درمانی بین فردی (interpersonal psychotherapy; IPT) و درمان بین فردی برای BPD؛ (interpersonal therapy for BPD; IPT-BPD) در برابر گروه کنترل بررسی شدند. مقایسه‌های مستقیم روان‌درمانی‌های جامع، شامل DBT در برابر درمان مراجعه کننده-محور (client-centered therapy; CCT)، درمان متمرکز بر طرح‌واره (schema-focused therapy; SFT) در برابر TFP؛ SFT در برابر SFT به علاوه دسترسی تلفنی درمانگر در صورت بحران (SFT + TA)؛ شناخت درمانی (cognitive therapy; CT) در برابر CCT و CT در برابر IPT بودند.

مداخلات روان‌درمانی غیر‌-جامع، شامل آموزش مهارت‌های گروه-DBT؛ (DBT-group skills training; DBT-ST) به تنهایی، گروه درمانی تنظیم هیجان (emotion regulation group; ERG)، گروه درمانی مبتنی بر طرح‌واره (SFT-G)، آموزش سیستم برای پیش‌بینی عاطفی و حل مساله برای اختلال شخصیت مرزی (emotional predictability and problem solving for borderline personality disorder; STEPPS)؛ STEPPS به‌ علاوه درمان فردی (STEPPS + IT)، درمان شناختی با کمک کتابچه راهنما (manual-assisted cognitive treatment; MACT) و آموزش روانی (psychoeducation; PE) بودند. تنها مقایسه مستقیم، بین مداخله روان‌درمانی غیر‌-جامع در برابر دیگری، MACT در برابر MACT به همراه ارزیابی درمانی (MACT+) بود. درمان بستری در یک مطالعه بررسی شد که در آن DBT برای PTSD؛ (DBT-PTSD) با کنترل لیست انتظار، مقایسه شد. هیچ کارآزمایی‌ای در مورد درمان تحلیلی شناختی (cognitive analytical therapy; CAT) انجام نشد.

داده‌ها در مورد مداخلات فردی پراکنده بودند، و انجام متاآنالیز تجمعی فقط برای DBT در مقایسه با درمان معمول (treatment as usual; TAU) در چهار پیامد مجاز بود. اثرات متوسط تا بالای معنی‌داری از نظر آماری وجود داشت که نشان دهنده تأثیرات مفید DBT در برابر TAU برای عصبانیت (46 نفر؛ دو RCT؛ تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD): 0.83-؛ 95% فاصله اطمینان (CI)؛ 1.43- تا 0.22-؛ I² = 0%)، حرکت خودکشی (parasuicidality) (110 نفر، سه RCT؛ SMD؛ 0.54-؛ 95% CI؛ 0.92- تا 0.16-؛ I² = 0%) و سلامت روان (74 نفر، دو RCT؛ SMD؛ 0.65؛ 95% CI؛ 0.07 تا 1.24؛ I² = 30%) بودند. نشانه‌ای از برتری آماری DBT نسبت به TAU از نظر نگه داشتن شرکت‌کنندگان در گروه درمانی وجود نداشت (252 نفر، پنج RCT؛ خطر نسبی (RR): 1.25؛ 95% CI؛ 0.54 تا 2.92).

تمام یافته‌های باقی‌مانده، بر اساس برآوردهای یک مطالعه از تاثیرات مداخله بود. از نظر آماری تفاوت‌های معنا‌داری بین-گروه روان‌درمانی در برابر گروه کنترل در مورد آسیب‌شناسی اصلی BPD و آسیب‌شناسی روانی مرتبط برای مداخلات زیر مشاهده شد: DBT؛ DBT-PTSD؛ MBT-PH؛ MBT-out؛ TFP و IPT-BPD. IPT فقط در درمان افسردگی همراه، موثر نشان داده شد. هیچ تاثیر آماری قابل‌توجهی برای مداخلات CBT و DDP روی هیچ یک از پیامدها، با اندازه اثر متوسط برای DDP و کوچک برای CBT، یافت نشد. در مقایسه بین روان‌درمانی‌های مختلف و جامع، برتری معنی‌داری از نظر آماری برای DBT نسبت به CCT (آسیب‌شناسی اصلی و عوامل مرتبط) و SFT نسبت به TFP (شدت BPD و حفظ درمان) نشان داده شد. همچنین نتایج دلگرم کننده‌ای در مورد هر یک از مداخلات روان‌درمانی غیر‌-جامع بررسی شده، از نظر آسیب‌شناسی اصلی و مرتبط وجود داشت.

هیچ داده‌ای در مورد عوارض جانبی برای هیچ‌کدام از روان‌درمانی‌ها، به دست نیامد.