تیروئید، غده‌ای پروانه‌ای‌شکل در جلوی مری/گلو است که هورمون تیروئید را تولید می‌کند. هورمون تیروئید به بدن در تولید انرژی کمک می‌کند، دمای بدن را تنظیم کرده و عملکرد دیگر اندام‌ها کمک می‌کند. کمکاری تیروئید (کمبود هورمون تیروئید) یک بیماری نسبتا شایع است که می‌تواند باعث ایجاد خستگی، یبوست، گرفتگی عضلات و ضعف، ریزش مو، خشکی پوست، عدم تحمل سرما، افسردگی و افزایش وزن شود. درمان این وضعیت با لووتیروکسین (levothyroxine) است. سلنیوم یک عنصر کمیاب است که بیان سلنوپروتئین‌ها (selenoprotein) را تغییر می‌دهد. اینها به عنوان آنتی‌اکسیدان عمل می‌کنند و به نظر می‌رسد التهاب تیروئید را در تیروئیدیت خودایمنی کاهش می‌دهند. زنان باردار مبتلا به کمکاری تحت بالینی تیروئید سطح غیرطبیعی هورمون تیروئید داشته اما هیچ نشانه‌ای را بروز نمی‌دهند. آنها در معرض افزایش خطر سقط جنین، پره‌اکلامپسی و زایمان زودهنگام با اختلال در رشد عصبی روان‌شناختی در کودک هستند.
ما چهار مطالعه تصادفی‌سازی شده را شناسایی کردیم که فقط شامل 362 زن مبتلا به کمکاری تیروئید بودند. در یک کارآزمایی روی 115 زن با اتوآنتی‌بادی تیروئید اما سطوح طبیعی هورمون تیروئید، لووتیروکسین در مقایسه با عدم درمان به وضوح خطر زایمان زودهنگام را تا 72% کاهش داد. خطر ابتلا به پره‌اکلامپسی در زنان کاهش نیافت، اما روندی به سمت کاهش سقط جنین دیده شد. در مطالعه‌ای روی 169 زن مبتلا به کمکاری تیروئید خودایمنی، مصرف مکمل سلنیوم باعث کاهش نرخ زایمان زودهنگام یا پره‌اکلامپسی نشد، اما به نظر می‌رسید التهاب متوسط تا شدید غده تیروئید و اختلال عملکرد تیروئید را پس از زایمان کاهش داد. مطالعات سوم و چهارم به بررسی دوزهای مختلف لووتیروکسین بر سطوح هورمون تیروئید پرداختند.
لووتیروکسین یک درمان ثابت برای زنان مبتلا به کمکاری تیروئید نشانه‌دار است، اما ممکن است برای زنان با سطوح پائین تیروئید که نشانه‌ای ندارند نیز مزیتی داشته باشد. سلنیوم همچنین برای زنان مبتلا به کمکاری تیروئید امیدوار کننده است اما نیاز به بررسی بیشتر دارد.
این مرور هیچ تفاوتی را میان درمان با لووتیروکسین و یک کنترل برای درمان زنان باردار یوتیروئید و دارای آنتی‌بادی پراکسیداز تیروئید برای پیامد پره‌اکلامپسی پیدا نکرد، با این حال کاهش وقوع زایمان زودهنگام و تمایل به کاهش سقط جنین با لووتیروکسین نشان داده شد. این مرور با مقایسه سلنیوم و دارونما، تفاوتی را برای بروز پره‌اکلامپسی یا زایمان زودهنگام نشان نداد، با این حال کاهش امیدوارکننده‌ای در تیروئیدیت پس از زایمان دیده شد. تاخیر در تکامل سیستم عصبی دوران کودکی توسط هیچ‌یک از کارآزمایی‌هایی که در این مرور وارد شدند، ارزیابی نشد.
با توجه به اینکه این مرور بر چهار کارآزمایی با خطر سوگیری متوسط استوار است، و فقط دو کارآزمایی داده‌های قابل استفاده داشتند (284 = n)، شواهد کافی برای توصیه به استفاده از یک مداخله در درمان کمکاری تیروئید بالینی یا تحت بالینی پیش از بارداری یا در دوران بارداری نسبت به دیگری، به منظور بهبود پیامدهای مادر، جنین، نوزادی و کودکی، وجود ندارد.
در طول دهه گذشته، آگاهی از عوارض قابل توجه اختلال عملکرد تیروئید، به ویژه کمکاری تیروئید، افزایش یافته است. از آنجایی که درمان کمکاری بالینی و تحت بالینی تیروئید ممکن است پیامدهای نامطلوب مامایی را کاهش دهد، شناسایی این که کدام مداخلات بی‌خطر و موثر هستند، اهمیت زیادی دارد.
شناسایی مداخلات مورد استفاده در مدیریت کمکاری تیروئید و کمکاری تحت بالینی تیروئید پیش از بارداری یا در دوران بارداری و تعیین تاثیر این مداخلات بر پیامدهای مهم مادری، جنینی، نوزادی و کودکی.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین (31 مارچ 2013) را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) و کارآزمایی‌های شبه-تصادفی‌سازی و کنترل‌شده که یک مداخله دارویی را برای درمان کمکاری تیروئید و کمکاری تحت بالینی تیروئید پیش از بارداری یا در دوران بارداری با مداخله دیگر یا دارونما (placebo) مقایسه کردند.
دو نویسنده مرور واجد شرایط بودن و کیفیت کارآزمایی را ارزیابی کرده و داده‌ها را استخراج کردند.
ما چهار RCT را با خطر سوگیری (bias) در سطح متوسط شامل 362 زن وارد کردیم. در یک کارآزمایی روی 115 زن، درمان با لووتیروکسین (levothyroxine) برای درمان زنان باردار یوتیروئید (عملکرد طبیعی تیروئید) با آنتی‌بادی‌های پراکسیداز (peroxidase) تیروئید، پره‌اکلامپسی را به‌طور قابل توجهی کاهش نداد (خطر نسبی (RR): 0.61؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.11 تا 3.48) اما به‌طور قابل توجهی زایمان زودهنگام را تا 72% کاهش داد (RR: 0.28؛ 95% CI؛ 0.10 تا 0.80). دو کارآزمایی با 30 و 48 زن مبتلا به کمکاری تیروئید به ترتیب، دوزهای لووتیروکسین را مقایسه کردند، اما هر دو کارآزمایی فقط پیامدهای بیوشیمیایی را گزارش کردند. یک کارآزمایی با 169 زن، عنصر کمیاب سلنومتیونین (سلنیوم) را با دارونما مقایسه کرد و هیچ تفاوت قابل توجهی را برای بروز پره‌اکلامپسی (RR: 1.44؛ 95% CI؛ 0.25 تا 8.38) یا زایمان زودهنگام (RR: 0.96؛ 95% CI؛ 0.20 تا 4.61) به دست نیاورد. هیچ‌یک از چهار کارآزمایی گزارشی را در مورد تاخیر در تکامل سیستم عصبی دوران کودکی ارایه نکرد.
روند غیرمعنی‌داری به سمت سقط جنین کمتر با لووتیروکسین وجود داشت، و سلنیوم تاثیر مطلوبی را بر عملکرد تیروئید پس از زایمان و کاهش بروز تیروئیدیت متوسط تا پیشرفته پس از زایمان نشان داد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.