18 کارآزمایی (421 شرکت‌کننده؛ 3817 پروسیجر اندوسکوپیک) را وارد کردیم. سه کارآزمایی را در معرض خطر پائین سوگیری (bias) قضاوت کردیم. ده کارآزمایی آموزش VR را با عدم آموزش، پنج کارآزمایی با آموزش‌های معمول اندوسکوپی، یک کارآزمایی با شکل دیگری از آموزش شبیه‌سازی اندوسکوپی، و دو کارآزمایی با دو روش مختلف آموزش VR مقایسه کردند. با توجه به ناهمگونی قابل توجه بالینی و روش‌شناسی در طول چهار مقایسه ما، یک متاآنالیز را برای چندین پیامد انجام ندادیم. کیفیت شواهد را به علت خطر سوگیری، عدم دقت و ناهمگونی در سطح متوسط، پائین، یا بسیار پائین رده‌بندی کردیم.

آموزش شبیه‌سازی واقعیت مجازی اندوسکوپی در برابر عدم آموزش: شواهد کافی برای تعیین تاثیر بر نمرات ترکیبی صلاحیت وجود نداشت (MD: 3.10؛ 95% CI؛ 0.16- تا 6.36؛ 1 کارآزمایی؛ 24 پروسیجر؛ شواهد با کیفیت پائین). نمرات ترکیبی صلاحیت بر اساس مقیاس‌های 5 نمره‌ای لیکرت (Likert scales) بودند که هفت حوزه را ارزیابی می‌کردند: تکنیک آتروماتیک (atraumatic)، پیشرفت کولونوسکوپ، استفاده از کنترل‌های ابزاری، جریان پروسیجر، استفاده از کمک کننده‌ها، دانش پروسیجر خاص و عملکرد کلی. نمره‌ها از 7 تا 35 هستند و نمره بالاتر نشان دهنده سطح بالاتر صلاحیت است. آموزش واقعیت مجازی در مقایسه با عدم آموزش، احتمالا مزیت‌هایی برای شرکت‌کنندگان دارد، که با تکمیل مستقل پروسیجر اندازه‌گیری شد (RR: 1.62؛ 95% CI؛ 1.15 تا 2.26؛ 6 کارآزمایی؛ 815 پروسیجر؛ شواهد با کیفیت متوسط). رتبه‌بندی کلی عملکرد (MD: 0.45؛ 95% CI؛ 0.15 تا 0.75؛ 1 کارآزمایی؛ 18 پروسیجر)، به تصویر درآوردن مخاط (MD: 0.60؛ 95% CI؛ 0.20 تا 1.00؛ 1 کارآزمایی؛ 55 پروسیجر)، زمان انجام (MD: -0.20 دقیقه؛ 95% CI؛ 0.71- تا 0.30؛ 2 کارآزمایی؛ 29 پروسیجر)، و ناراحتی بیمار (SMD: -0.16؛ 95% CI؛ 0.68- تا 0.35؛ 2 کارآزمایی؛ 145 پروسیجر) را ارزیابی کردیم و همه آنها شواهدی با کیفیت بسیار پائین داشتند. هیچ کارآزمایی‌ عوارض مرتبط با پروسیجر یا خطاهای بحرانی (مثلا، خونریزی، پاره شدن لومینال) را گزارش نکردند (3 کارآزمایی؛ 550 پروسیجر؛ شواهد با کیفیت متوسط).

آموزش شبیه‌سازی واقعیت مجازی اندوسکوپی در برابر آموزش معمول بر پایه بیمار: یک مطالعه نمرات ترکیبی صلاحیت را گزارش کرد اما داده‌های کافی برای تجزیه‌وتحلیل کمّی (quantitative) فراهم نکرد. آموزش واقعیت مجازی در مقایسه با آموزش معمول بر پایه بیمار منجر به تکمیل کمتر مستقل پروسیجر شد (RR: 0.45؛ 95% CI؛ 0.27 تا 0.74؛ 2 کارآزمایی؛ 174 پروسیجر؛ شواهد با کیفیت پائین). زمان انجام (SMD: 0.12؛ 95% CI؛ 0.55- تا 0.80؛ 2 کارآزمایی؛ 34 پروسیجر)، رتبه‌بندی کلی عملکرد (MD: -0.90؛ 95% CI؛ 4.40- تا 2.60؛ 1 کارآزمایی؛ 16 پروسیجر) و به تصویر درآوردن مخاط (MD: 0.0؛ 95% CI؛ 6.02- تا 6.02؛ 1 کارآزمایی؛ 18 پروسیجر) را بررسی کردیم، همگی با شواهدی با کیفیت بسیار پائین. آموزش واقعیت مجازی در ترکیب با آموزش معمول به نظر می‌رسد بر آموزش واقعیت مجازی به‌تنهایی ارجح باشد. هیچ کارآزمایی‌ عوارض مرتبط با پروسیجر یا خطاهای بحرانی را گزارش نکردند (3 کارآزمایی؛ 72 پروسیجر؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).

آموزش شبیه‌سازی واقعیت مجازی اندوسکوپی در برابر فرم دیگری از شبیه‌سازی اندوسکوپی: بر اساس یک مطالعه، هیچ تفاوتی بین گروه‌ها با توجه به امتیاز مرکب از شایستگی، زمان اجرا و به تصویر درآوردن مخاط وجود نداشت. به نظر نمی‌رسد که آموزش واقعیت مجازی در ترکیب با شکل دیگری از آموزش شبیه‌سازی اندوسکوپی در مقایسه با آموزش VR به‌تنهایی، هیچ مزیتی داشته باشد.

دو روش آموزش واقعیت مجازی: بر اساس یک مطالعه، یک برنامه درسی ساختارمند آموزشی مبتنی بر شبیه‌سازی VR در مقایسه با یادگیری شخصی کنترل شده روی یک شبیه‌ساز VR، به نظر می‌رسد که با توجه به نمره مرکب ارزیابی کننده صلاحیت، مزایایی را فراهم کند. بر اساس یک مطالعه دیگر، یک برنامه آموزشی در حال یادگیری پیشرو که به طور مداوم دشواری کار را افزایش می‌دهد، مزایایی را با توجه به امتیاز ترکیبی صلاحیت نسبت به برنامه آموزشی ساختارمند VR، فراهم می‌کند.