موضوع چیست؟
به دوقلوهای همسان که کیسه آمنیوتیک مشترک در رحم دارند، دوقلوهای مونوآمنیوتیک می‌گویند. کیسه آمنیوتیک عبارت است از کیسه آب (مایع آمنیوتیک) اطراف نوزاد. دوقلوهای مونوآمنیوتیک با اکثریت دوقلوهای همسان که در کیسه آمنیوتیک خود با مایع آمنیوتیک خود از یکدیگر جدا شده‌اند، متفاوت هستند.
بارداری با دوقلوهای مونوآمنیوتیک نادر است - از هر 10,000 بارداری، یک مورد یا حدود 1 درصد از همه موارد دوقلوهای همسان دچار می‌شوند. بارداری دوقلوهای مونوآمنیوتیک دارای خطراتی است - فراتر از خطراتی که در مورد همه انواع بارداری دوقلو صدق می‌کند - و این خطرات افزایش یافته شامل مرگ هر دو یا یکی از دوقلوها است. خطرات بیشتر به این دلیل است که بند ناف ممکن است فشرده شود، که می‌تواند خطرناک باشد زیرا از رسیدن اکسیژن به نوزاد جلوگیری می‌کند.
ما می‌خواستیم بدانیم که بهتر است زایمان زودتر را برای دوقلوهای مونوآمنیوتیک از طریق القاء یا زایمان سزارین («زایمان زودهنگام برنامه‌ریزی شده») پیش از هفته 34 بارداری در نظر بگیریم یا تا اواخر دوره بارداری، حدود هفته 36-38 (یا تا شروع خودبه‌خودی زایمان)، با بررسی دقیق بارداری و دوقلوها در طول بارداری («مدیریت انتظار») صبر کنیم.
چرا این موضوع مهم است؟
بارداری دوقلوهای مونوآمنیوتیک خطرات بیشتری نسبت به انواع دیگر بارداری دوقلو دارد و این خطرات افزایش یافته شامل مرگ هر دو یا یکی از دوقلوها می‌شود. اطمینان از اینکه دوقلوها زود به دنیا می‌آیند - پیش از 34 هفتگی - ممکن است خطر فشردگی بند ناف را کاهش دهد. با این حال، تاثیرات زایمان نارس نیز می‌تواند جدی باشد، و نیاز به مراقبت‌های بیمارستانی برای مدتی، تقریبا قطعی است.
ما چه شواهدی را به دست آوردیم؟
به دنبال یافتن کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده و کنترل شده‌ای بودیم که پیامدهای زایمان زودرس برنامه‌ریزی‌شده را در مقابل مدیریت انتظار مقایسه کردند (تاریخ جست‌وجو: 31 مارچ 2015). ما به دنبال کارآزمایی‌های منتشر شده به هر زبان و بدون محدودیت در تاریخ آن بودیم. هیچ موردی را پیدا نکردیم.
مطالعات سری موارد (case series) و نظرات بالینی متخصصان وجود دارند، اما برای ارائه پاسخ روشن نمی‌توان به این نوع مطالعات اعتماد کرد، مگر اینکه شامل اعداد بسیار زیادی بوده و از نظر کیفیت به درستی ارزیابی شوند.
این یافته‌ها چه معنایی دارند؟
زنان و خانواده‌های آنها باید با ارائه‌دهندگان مراقبت‌های سلامت خود در مورد اینکه بهترین گزینه برای آنها چیست، صحبت کنند. بخشی از این بحث شامل آن است که مراقبت از نوزادان با کیفیت بالا در صورت انتخاب زایمان زودرس، در دسترس است یا خیر.
از آنجایی که انجام کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده با چنین مشکل نادری دشوار است، فکر می‌کنیم که تحقیقات بیشتر از گردآوری نتایج بسیاری از بیمارستان‌های مختلف، همراه با جنبه‌های اجتماعی درگیر، حاصل خواهد شد.
دوقلوهای مونوآمنیوتیک نادر هستند، و شواهد تصادفی‌سازی شده و کنترل شده کافی برای نتیجه‌گیری قوی در مورد بهترین مدیریت وجود ندارد. در غیاب آنها می‌توان به مطالعه سری موارد (case series) تاریخی و اجماع نظر کارشناسان رجوع کرد. در صورت انتخاب زایمان زودرس، برنامه‌های مدیریتی باید در دسترس بودن مراقبت‌های نوزادی را با کیفیت بالا در نظر بگیرند. زنان و خانواده‌هایشان باید در تصمیم‌گیری برای این بارداری‌های پرخطر مشارکت داشته باشند.
به منظور اطلاع‌رسانی به خانواده‌ها و پزشکان در مورد پیامدهای به‌روز شده پری‌ناتال با روش‌های کنونی مامایی، انجام بررسی‌های مداوم، چند مرکزی از پیامدهای مادری و پری‌ناتال برای دوقلوهای مونوآمنیوتیک مورد نیاز است. پژوهش‌ها باید پیامدهای اجتماعی و اقتصادی مداخلات برنامه ریزی شده، هم‌چنین پیامدهای پری‌ناتال را در نظر بگیرند.
بارداری دوقلوهای مونوآمنیوتیک (monoamniotic twin) زمانی شکل می‌گیرد که یک تخمک منفرد بارور شده و توده سلولی درونی حاصل از آن تقسیم شود تا دوقلوهایی با کیسه آمنیوتیک مشترک تشکیل شوند. این وضعیت نادر است و در مجموع از هر 10,000 بارداری، یک مورد را تحت تاثیر قرار می‌دهد. بارداری دوقلوهای مونوآمنیوتیک مستعد عوارضی از جمله گرفتگی بند ناف، افزایش ناهنجاری‌های مادرزادی، محدودیت رشد داخل رحمی، سندرم ترانسفیوژن یک قل به قل دیگر (twin-to-twin transfusion syndrome) و افزایش مورتالیتی پری‌ناتال است. همه بارداری‌های دوقلو هم‌چنین خطرات دیگری برای مادر دارند، از جمله پره-اکلامپسی، کم‌خونی، خونریزی پیش از زایمان، خونریزی پس از زایمان و زایمان از راه جراحی.
زمان‌بندی مطلوب برای زایمان دوقلوهای مونوآمنیوتیک مشخص نیست. گزینه‌ها شامل «زایمان زودهنگام برنامه‌ریزی‌شده (planned early delivery)» میان هفته‌های 32 و 34، یا انتظار برای زایمان خودبه‌خودی حداقل تا زمان معمول زایمان برنامه‌ریزی‌شده برای دیگر دوقلوهای مونوکوریونیک (monochorionic twins) (تقریبا 36 تا 38 هفته بارداری)، مگر اینکه اندیکاسیون خاصی برای زایمان زودتر وجود داشته باشد.
ارزیابی اینکه زایمان زودرس معمول در بارداری‌های دوقلویی مونوآمنیوتیک در مقایسه با «مدیریت انتظار (expectant management)» منجر به بهبود پیامدهای جنین، نوزاد یا مادر خواهد شد یا خیر. مدیریت انتظار به معنای انتظار برای شروع خودبه‌خودی زایمان حداقل تا زمان معمول زایمان برنامه‌ریزی شده برای دیگر دوقلوهای مونوکوریونیک (تقریبا 36 تا 38 هفته بارداری در بسیاری از مراکز) است، مگر اینکه در این مدت نشانه خاصی برای زایمان رخ دهد، مثلا برای تست غیر اطمینان‌بخش پیش از زایمان.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین (31 مارچ 2015) را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده و کنترل شده منتشر شده و منتشر نشده‌ای (شامل کارآزمایی‌ها تصادفی‌سازی شده خوشه‌ای) که پیامدها را برای زنان و نوزادانی مقایسه کردند که به زایمان زودهنگام برنامه‌ریزی شده یک بارداری دوقلویی مونوآمنیوتیک یا زایمان برنامه‌ریزی شده در دوره ترم یا مدیریت انتظار تصادفی‌سازی شدند. با این حال، هیچ کارآزماییای را برای گنجاندن در این مرور شناسایی نکردیم.
کارآزمایی‌های شبه-تصادفی‌سازی شده و کنترل شده، کارآزمایی‌هایی که فقط به صورت چکیده منتشر شدند، و کارآزمایی‌هایی با طراحی متقاطع (cross-over) برای گنجاندن در این مرور واجد شرایط نبودند.
هیچ کارآزماییای با روش‌های جست‌وجو شناسایی نشد.
هیچ کارآزماییای با روش‌های جست‌وجو شناسایی نشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.