سوال مطالعه مروری
شواهد فعلی را مرور کردیم تا پاسخ این سوال را بیابیم که خنک کردن زودهنگام در افرادی که دچار مرگ‌ومیر قلبی شده و عملیات احیا روی آنها انجام شده، در مقایسه با خنک کردن پس از بستری در بیمارستان، چه تاثیری بر مدت بقا و آسیب مغزی دارد. منظور از خنک‌سازی زودهنگام، خنک کردن سریع توسط کارکنان آمبولانس، امدادگران یا پزشکان در محل است. این مرور شامل هفت مطالعه است که معیارهای مورد نظر کاکرین را داشتند.
پیشینه
جمعیت هدف
این مرور افرادی را بررسی کرده که به علت مرگ‌ومیر قلبی ناگهانی، عملیات احیا روی آنها انجام شده است. مرگ‌ومیر قلبی ناگهانی به این معنی است که قلب و متعاقبا جریان خون از کار باز می‌ایستند. چنانچه این افراد سریعا احیای قلبی ریوی دریافت نکنند، سلول‌های مغزی آنها به طور غیر-قابل برگشتی آسیب دیده و سپس می‌میرند. در صورتی که عملیات احیا موفقیت‌آمیز باشد، اقدام بعدی که ممکن است از آسیب بیشتر سلول‌ها پیشگیری کند، خنک کردن بدن به مدت چند ساعت تا 36-32 درجه سانتی‌گراد است. نشان داده شده که این درمان در کاهش آسیب مغزی موثر است و استفاده از آن در دستورالعمل‌های بین‌المللی برای درمان افرادی که پس از مرگ‌ومیر قلبی به زندگی بازگشته‌اند، توصیه می‌شود.
مداخله
زمان مناسب شروع خنک‌سازی مشخص نیست. این مرور افرادی را که درمان خنک‌سازی آنها پیش از پذیرش در بیمارستان آغاز شده بود، با افرادی که خنک‌سازی‌شان پس از بستری در بیمارستان شروع شده بود، مقایسه می‌کند.
پیامدها
تاثیرات این مداخله با ارزیابی مواردی هم‌چون مدت بقا و آسیب مغزی، به همراه عوارض بالینی، کیفیت زندگی و طول مدت بستری در بیمارستان اندازه‌گیری شد.
تاریخ جست‌وجو
ما جست‌وجوهای مرور را در مارچ 2015 به اتمام رساندیم.
ویژگی‌های مطالعه
هفت مطالعه وارد شده در مجموع 2369 شرکت‌کننده داشتند و به مقایسه تاثیرات خنک‌سازی پیش و پس از بستری در بیمارستان پرداخته بودند. میانگین سنی شرکت‌کنندگان در مطالعات بین 59 و 68 سال و اکثریت آنها مرد بودند. افرادی که در کارآزمایی‌ها شرکت داده نشدند، عمدتا آنهایی بودند که دچار تروما شده بودند، یک بیماری لاعلاج داشتند، افرادی بودند که به طور طبیعی در پایان زندگی خود قرار داشتند، زنان باردار و آنهایی که در حالت عادی دمای بدنشان پائین است.
منابع تامین مالی مطالعه
از این هفت مطالعه، دو مورد توسط شرکت‌های دارویی و چهار مورد توسط سازمان‌های دولتی یا غیر-دولتی تامین مالی شده و یک مطالعه هیچ کمک هزینه‌ای دریافت نکرده بود.
نتایج کلیدی
هیچ یک از مطالعات شواهدی به نفع خنک‌سازی پیش از بیمارستان در برابر پس از آن پیدا نکردند. متوجه شدیم که تقریبا در تمامی مطالعات شماری از شرکت‌کنندگان اصلا هیچ گونه خنک‌سازی پیش از بیمارستان، داخل بیمارستان یا مطابق با دستورالعمل‌ها دریافت نکردند. علت این مسئله به وضوح بیان نشده بود. برای این پرسش که ممکن است تصمیم به خنک‌سازی افراد تحت تاثیر عوامل دیگری نیز قرار گرفته باشد، پاسخ قابل اعتمادی پیدا نشد. در مورد صحت طراحی و اجرا در مطالعات وارد شده نیز نگرانی وجود داشت، بنابراین به منظور جلوگیری از ایجاد تفاسیر گمراه کننده، نتایج مطالعات را با هم تجمیع نکردیم. ما پی بردیم در بزرگسالانی که خنک‌سازی پیش از بیمارستان دریافت کرده بودند، احتمال ایست قلبی مجدد پیش از بستری در بیمارستان اندکی بیشتر است.
کیفیت شواهد
بسیاری از مطالعات وارد شده استفاده محدودی داشتند، چرا که فقط روی عملی بودن و بی‌خطری خنک‌سازی پیش از بیمارستان تمرکز کرده و روی خود درمان خنک کننده به طور خاص توجهی نداشتند. علت دیگری که منجر به کاهش کیفیت شواهد می‌شد، این بود که اطلاعات مربوط به جمعیت‌های مختلف مطالعه بوده و زمان انجام عمل خنک‌سازی پیش از بیمارستان متفاوت بود. علاوه بر این درون مطالعات خطر سوگیری (bias) وجود داشت. کیفیت مطالعات مجزا در حد متوسط بود. به طور خلاصه، کیفیت شواهد برای پاسخ به سوال مرور ما بسیار پائین بود.
در حال حاضر، هیچ شواهد قانع کننده‌ای که تاثیرات مفید یا مضر خنک کردن قبل از بیمارستان را در مقابل خنک کردن درون بیمارستان به تصویر بکشد، وجود ندارد. این نتیجه‌گیری بر اساس شواهد با کیفیت بسیار پائین است.
نشان داده شده که کنترل هدفمند دما (به عنوان «هیپوترمی درمانی» (therapeutic hypothermia)، «هیپوترمی القایی (induced hypothermia)» یا «خنک‌سازی» (cooling) نیز شناخته می‌شود) در بیمارانی که پس از ایست قلبی ناگهانی احیای موفقیت‌آمیز داشته‌اند، برای پیشگیری از پیامدهای نورولوژیک سودمند است، اما هنوز مشخص نشده که این مداخله چه زمانی بایستی آغاز شود.
ارزیابی تاثیرات شروع خنک‌سازی پیش از بیمارستان بر میزان بقا و پیامدهای نورولوژیک در مقایسه با شروع خنک‌سازی در بیمارستان برای بزرگسالانی که خارج از بیمارستان دچار ایست قلبی شده‌اند.
ما در CENTRAL؛ MEDLINE؛ EMBASE؛ CINAHL؛ BIOSIS و سه پایگاه ثبت کارآزمایی‌ها از آغاز تا 5 مارچ 2015 به جست‌وجو پرداختیم، هم‌چنین به بررسی مرجع‌ها و جست‌وجوی اسناد مبادرت کرده و جهت شناسایی مطالعات بیشتر با نویسندگان مطالعه تماس گرفتیم.
ما به جست‌وجوی کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) پرداختیم که در بزرگسالان با ایست قلبی خارج از بیمارستان، خنک‌سازی پیش از بیمارستان را با خنک‌سازی درون بیمارستان مقایسه کرده بودند. پیامدهای اولیه مد نظر ما مدت بقا و پیامد نورولوژیک بودند؛ پیامدهای ثانویه عبارت بودند از عوارض جانبی، کیفیت زندگی و طول مدت بستری در بخش مراقبت‌های ویژه (ICU) و در بیمارستان.
از پروسیجرهای روش‌شناسی استاندارد کاکرین استفاده کردیم.
هفت RCT (با 2369 شرکت‌کننده تصادفی‌سازی شده) شناسایی کردیم که شروع خنک‌سازی پیش از بیمارستان را با شروع آن درون بیمارستان مقایسه کرده بودند. یک ناهمگونی در روش‌شناسی و خطر سوگیری (bias) قابل توجه در مطالعات وجود داشت که علت اصلی آن نقصان در تجویز خنک کننده بود، بنابراین ما از ادغام نتایج مربوط به مدت بقا و پیامد نورولوژیک خودداری کرده و نتایج مربوط به هر مطالعه را به صورت جداگانه ارائه کردیم. عوارض جانبی نادر بودند: طبق چهار مطالعه با 1713 نفر، ممکن است خنک‌سازی قبل از بیمارستان خطر بروز مجدد ایست قلبی را افزایش دهد. خطر سوگیری درون هر هفت مطالعه مجزا عمدتا در سطح متوسط بود. به طور کلی کیفیت شواهد بسیار پائین بود. عمدتا به علت وجود ناهمگونی و دقت پائین بود.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.