سوال مطالعه مروری
آیا استفاده از حمایت تنفسی بدون لوله داخل تراشه (یعنی غیرتهاجمی) در نوزادانی که دارای تنفس تند و سریع هستند (تاکی‌پنه گذرای نوزادی) عملکرد ریه را بهبود می‌بخشد و نیاز را به حمایت تنفسی تهاجمی با لوله داخل تراشه کاهش می‌دهد؟
پیشینه
تاکی‌پنه گذرای (تنفس سریع غیرطبیعی) نوزادی با میزان تنفس بالا (بیش از 60 تنفس در دقیقه) و علائمی از دیسترس تنفسی (اشکال و دشواری در تنفس) تشخیص داده می‌شود. این وضعیت معمولا طی دو ساعت اول زندگی در نوزادانی ظاهر می‌شود که در هفته 34 سن بارداری یا پس از آن متولد می‌شوند. اگرچه تاکی‌پنه گذرای نوزادی معمولا بدون درمان بهبود می‌یابد، ممکن است با خس‌خس سینه در اواخر دوران کودکی مرتبط باشد. ایده زیربنایی استفاده از حمایت تنفسی غیر-تهاجمی در مدیریت تاکی‌پنه گذرای نوزادی شامل کاهش مایعات موجود در حفره‌های کوچک درون ریه‌ها به نام آلوئول و حمایت از نوزادی است که دچار اشکال و دشواری در تنفس شده است. این مرور، شواهد موجود را در مورد مزایا و آسیب‌های حمایت تنفسی غیر-تهاجمی در مدیریت تاکی‌پنه گذرای نوزادی گزارش و آنها را منتقدانه تجزیه‌وتحلیل می‌کند.
ویژگی‌های مطالعه
ما سه مطالعه (150 نوزاد در مجموع) را برای مقایسه استفاده از حمایت تنفسی غیر-تهاجمی با اکسیژن (یک مطالعه)، یا انواع مختلف حمایت تنفسی غیر-تهاجمی (دو مطالعه)، شناسایی و وارد کردیم. ما دو مطالعه در حال انجام را پیدا کردیم. شواهد تا فوریه 2019 به‌روز است.
نتایج
شواهد بسیار محدود موجود نمی‌توانند به سوال مطالعه مروری ما پاسخ دهند. حمایت تنفسی غیر-تهاجمی عملکرد ریه را بهبود نمی‌بخشد یا نیاز را به حمایت تنفسی کاهش نمی‌دهد.
شواهد کافی برای اثبات مزایا و آسیب‌های حمایت تنفسی غیر-تهاجمی در مدیریت تاکی‌پنه گذرای نوزادی وجود ندارد. اگرچه دو مورد از کارآزمایی‌های وارد شده، طول دوره کوتاه‌تری را از تاکی‌پنه نشان دادند، تفاوتی در پیامدهای بالینی مرتبط میان گروه‌ها وجود نداشت. با توجه به کیفیت محدود و پائین شواهد موجود، تعیین ایمنی یا اثربخشی حمایت تنفسی غیر-تهاجمی برای درمان تاکی‌پنه گذرای نوزادی غیرممکن بود.
تاکی‌پنه گذرای نوزادی (TTN؛ transient tachypnoea of the newborn) با تاکی‌پنه و علائمی از دیسترس تنفسی (respiratory distress) تشخیص داده می‌شود. تاکی‌پنه گذرا معمولا طی دو ساعت اول زندگی در نوزادان ترم و پره‌ترم دیرهنگام دیده می‌شود. مدیریت حمایتی ممکن است کافی باشد. با این وجود، حمایت تنفسی غیر-تهاجمی (یعنی بدون لوله‌گذاری داخل تراشه) ممکن است برای کاهش دیسترس تنفسی در طول TTN تجویز شود. علاوه بر این، حمایت تنفسی غیر-تهاجمی می‌تواند میزان پاک‌سازی مایعات ریه را بهبود ببخشد، بنابراین باعث کاهش تلاش لازم برای تنفس، بهبود دیسترس تنفسی و کاهش بالقوه دوره تاکی‌پنه شود.
ارزیابی مزایا و آسیب‌های حمایت تنفسی غیرتهاجمی برای مدیریت تاکی‌پنه گذرای نوزادی
پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ 2019، شماره 2)، MEDLINE (1996 تا 19 فوریه 2019)، Embase (1980 تا 19 فوریه 2019)، و CINAHL (1982 تا 19 فوریه 2019) را جست‌وجو کردیم. هیچ‌گونه محدودیتی را از نظر زبان اعمال نکردیم. ما پایگاه‌های ثبت کارآزمایی‌های بالینی را برای یافتن مطالعات در حال انجام جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده، کارآزمایی‌های شبه-تصادفی‌سازی و کنترل شده و کارآزمایی‌های خوشه‌ای در زمینه ارائه حمایت تنفسی غیر-تهاجمی به نوزادان متولد شده در سن بارداری 34 هفته یا سه روز بیشتر و کمتر از این سن و مبتلا به تاکی‌پنه گذرای نوزادی.
برای هر یک از کارآزمایی‌های وارد شده، دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج (به‌عنوان مثال تعداد شرکت‌کنندگان، وزن هنگام تولد، سن بارداری، مدت زمان اکسیژن درمانی، نیاز به ﻓﺸﺎر ﻣﺜﺒﺖ مداوم راه‌های ﻫﻮاﯾﯽ [continuous positive airway pressure; CPAP]، نیاز به ونتیلاسیون مکانیکی، مدت زمان استفاده از ونتیلاسیون مکانیکی و غیره) و خطر سوگیری (bias) (مثلا کافی بودن تصادفی‌سازی، کورسازی، کامل کردن پیگیری) را ارزیابی کردند. پیامدهای اولیه‌ای که در این مرور در نظر گرفته شدند، عبارت بودند از نیاز به ونتیلاسیون مکانیکی و پنوموتوراکس (pneumothorax). ما از رویکرد درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) برای ارزیابی قطعیت شواهد استفاده کردیم.
ما سه کارآزمایی (150 نوزاد) را وارد کردیم که به مقایسه CPAP با جریان بدون اکسیژن (free-flow oxygen)، ونتیلاسیون اجباری متناوب از راه بینی با CPAP از راه بینی، یا ونتیلاسیون نوسانی (ضربه‌ای) با فرکانس بالا از راه بینی در برابر CPAP از راه بینی پرداختند. با توجه به این مقایسه‌های متفاوت و ناهمگونی بالینی بالا در ویژگی‌های بالینی خط پایه، این سه مطالعه را تجمیع نکردیم. استفاده از CPAP در برابر جریان بدون اکسیژن منجر به بهبود پیامدهای اولیه این مرور نشد: نیاز به ونتیلاسیون مکانیکی (خطر نسبی [RR]: 0.30؛ 95% فاصله اطمینان [CI]: 0.01 تا 6.99؛ 1 مطالعه، 64 شرکت‌کننده)؛ و پنوموتوراکس (غیرقابل برآورد، هیچ موردی رخ نداد). میان پیامدهای ثانویه، CPAP منجر به کاهش دوره تاکی‌پنه در مقایسه با جریان بدون اکسیژن شد (تفاوت میانگین [MD]: 21.10- ساعت؛ 95% CI؛ 22.92- تا 19.28-؛ 1 مطالعه، 64 شرکت‌کننده). ونتیلاسیون متناوب از راه بینی در مقایسه با CPAP، نیاز را به ونتیلاسیون مکانیکی (RR: 4.00؛ 95% CI؛ 0.49 تا 32.72؛ 1 مطالعه، 40 شرکت‌کننده) یا بروز پنوموتوراکس (RR: 1.00؛ 95% CI؛ 0.07 تا 14.90؛ 1 مطالعه، 40 شرکت‌کننده) کاهش نداد؛ طول دوره تاکی‌پنه بین دو گروه متفاوت نبود (MD: 4.30؛ 95% CI؛ 19.14- تا 27.74؛ 1 مطالعه، 40 شرکت‌کننده). در یک مطالعه که به مقایسه ونتیلاسیون با فرکانس بالا از راه بینی با CPAP پرداخت، هیچ موردی از استفاده از ونتیلاسیون مکانیکی برای پنوموتوراکس رخ نداد (غیرقابل تخمین؛ 1 مطالعه، 46 شرکت‌کننده)؛ طول دوره تاکی‌پنه در گروه ونتیلاسیون با فرکانس بالا از راه بینی کاهش یافت (MD: -4.53؛ 95% CI؛ 5.64- تا 3.42-؛ 1 مطالعه، 46 شرکت‌کننده). به دلیل عدم دقت در محاسبه تخمین‌ها و خطر نامشخص سوگیری برای سوگیری تشخیص و خطر بالای سوگیری برای سوگیری گزارش‌دهی، کیفیت شواهد بسیار پائین بود. تست‌های ناهمگونی برای هیچ یک از تجزیه‌وتحلیل‌ها کاربردی نبودند زیرا هیچ مطالعه‌ای تجمیع نشد. دو کارآزمایی در حال انجام هستند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.