تعداد 68 کارآزمایی را با مجموع 2585 شرکت‌کننده وارد کردیم.

در آنالیز گروه‌های غیر منطبق با دوز (تلفیقی از همه کارآزمایی‌ها با مدت زمان متفاوت تمرین در گروه مداخله آزمایش و کنترل)، می‌توان دید که تمرینات بالاتنه بر ADL (تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD): 0.96؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.69 تا 1.24؛ P < 0.001؛ 5 کارآزمایی؛ 283 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین)، عملکرد بالاتنه (SMD: 1.49؛ 95% CI؛ 1.26 تا 1.71؛ P < 0.001؛ 14 کارآزمایی، 466 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین)، عملکرد بازو-دست (SMD: 0.67؛ 95% CI؛ 0.19 تا 1.15؛ P = 0.006؛ 2 کارآزمایی، 74 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین)، فعالیت بازو-دست (SMD: 0.84؛ 95% CI؛ 0.009 تا 1.59؛ P = 0.03؛ 1 کارآزمایی، 30 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین)، داشتن تعادل در ایستادن (SMD: 0.57؛ 95% CI؛ 0.35 تا 0.79؛ P < 0.001؛ 11 کارآزمایی، 410 شرکت‌کننده، شواهد با قطعیت بسیار پائین)، عملکرد پا (SMD: 1.10؛ 95% CI؛ 0.57 تا 1.63؛ P < 0.001؛ 1 کارآزمایی، 64 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین)، توانایی راه رفتن (SMD: 0.73؛ 95% CI؛ 0.52 تا 0.94؛ P < 0.001؛ 11 کارآزمایی، 383 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین) و کیفیت زندگی (SMD: 0.50؛ 95% CI؛ 0.11 تا 0.89؛ P = 0.01؛ 2 کارآزمایی، 108 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین) تاثیر مثبتی دارد. تمرینات بالاتنه غیر منطبق با دوز منجر به ایجاد هیچ تفاوتی برای پیامد عوارض جانبی جدی نشد (نسبت شانس: 7.94؛ 95% CI؛ 0.16 تا 400.89؛ 6 کارآزمایی، 201 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین).

در آنالیز گروه‌های منطبق با دوز (تلفیقی از همه کارآزمایی‌ها با مدت زمان مساوی تمرین در گروه مداخله تجربی و کنترل)، مشاهده کردیم که تمرین بالاتنه بر عملکرد بالاتنه (SMD: 1.03؛ 95% CI؛ 0.91 تا 1.16؛ P < 0.001؛ 36 کارآزمایی؛ 1217 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین)، داشتن تعادل در ایستادن (SMD: 1.00؛ 95% CI؛ 0.86 تا 1.15؛ P < 0.001؛ 22 کارآزمایی، 917 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین)، عملکرد پا (SMD: 1.57؛ 95% CI؛ 1.28 تا 1.87؛ P < 0.001؛ 4 کارآزمایی، 254 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین)، توانایی راه رفتن (SMD: 0.69؛ 95% CI؛ 0.51 تا 0.87؛P < 0.001؛ 19 کارآزمایی، 535 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین)، و کیفیت زندگی (SMD: 0.70؛ 95% CI؛ 0.29 تا 1.11؛ P < 0.001؛ 2 کارآزمایی، 111 شرکت‌کننده، شواهد با قطعیت پائین) تاثیر مثبتی داشت، اما بر ADL (SMD: 0.10؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.17- تا 0.37؛ P = 0.48؛ 9 کارآزمایی، 229 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین)، عملکرد بازو-دست (SMD: 0.76؛ 95% CI؛ 0.18- تا 1.70؛ P = 0.11؛ 1 کارآزمایی، 19 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین) و فعالیت بازو-دست (SMD: 0.17؛ 95% CI؛ 0.21- تا 0.56؛ P = 0.38؛ 3 کارآزمایی، 112 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین) تاثیری نگذاشت. تمرین بالاتنه منجر به بروز هیچ تفاوتی برای پیامد عوارض جانبی جدی نشد (نسبت شانس (OR): 7.39؛ 95% CI؛ 0.15 تا 372.38؛ 10 کارآزمایی، 381 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین).

زمان پس از وقوع سکته مغزی منجر به تفاوت قابل‌توجهی در زیر گروه تعادل ایستادن (P < 0.001) در درمان غیر منطبق با دوز شد. در درمان غیر منطبق با دوز، رویکردهای مختلف درمانی بالاتنه، تاثیر معنی‌داری بر ADL؛ (< 0.001)، عملکرد بالاتنه (P < 0.001) و تعادل در ایستادن (0.001 >) داشتند.

هنگامی که شرکت‌کنندگان درمان منطبق با دوز را دریافت کردند، آنالیز تفاوت‌های زیر گروه نشان داد که رویکرد درمانی بالاتنه تاثیر قابل‌توجهی بر ADL (با P = 0.001)، عملکرد بالاتنه (P < 0.001)، فعالیت بازو-دست (P < 0.001)، تعادل در ایستادن (P = 0.002)، و عملکرد پا (P = 0.002) داشت. هم‌چنین برای درمان منطبق با دوز، تجزیه‌وتحلیل زیر گروه برای زمان پس از وقوع سکته مغزی منجر به تفاوت معنی‌داری برای پیامدهای تعادل در ایستادن (0.001 > P)، توانایی راه رفتن (0.003 = P) و عملکرد پا (P < 0.001) شد، زمان پس از وقوع سکته مغزی تاثیر مداخله را به طور قابل‌توجهی تغییر داد.

رویکردهای تمرینی بالاتنه با ثبات مرکزی (15 کارآزمایی)، قسمت‌های انتخابی بالاتنه (14 کارآزمایی) و تمرینات بالاتنه در سطوح ناپایدار (16 کارآزمایی) اغلب در کارآزمایی‌های وارد شده اعمال شدند.