شش RCT را با مجموع 151 دستیار تخصصی چشم‌پزشکی، از 12 تا 60 شرکت‌کننده در هر مطالعه، وارد کردیم. مطالعات وارد شده از نظر جغرافیایی بسیار متفاوت بودند: دو مطالعه در ایالات متحده، و یک مطالعه در هر کدام از کشورهای چین، آلمان، هند، و مراکش. سه مطالعه به مقایسه آموزش VR برای فاکوامولسیفیکاسیون در جراحی کاتاراکت روی شبیه‌ساز Eyesi (VRmagi؛ Mannheim؛ Germany) با آموزش آزمایشگاهی همه‌جانبه، و دو مطالعه به مقایسه آموزش VR با عدم-آموزش تکمیلی پرداختند. یک مطالعه، دستیاران دریافت کننده آموزش VR را با افرادی مقایسه کرد که آموزش متداول را برای جراحی کاتاراکت با اینسزیون کوچک دستی روی شبیه‌ساز HelpMeSee (HelpMeSee, New York, NY) دریافت کردند. صنعت از دو مطالعه حمایت مالی کرد. همه مطالعات، در حداقل سه حوزه با خطرات سوگیری (bias) بالا یا نامشخص قضاوت شدند. به دلیل ناکافی بودن داده‌ها (یعنی فقدان اندازه‌گیری‌های دقیق، یا مطالعات فقط مقادیر P را گزارش کردند)، متاآنالیزی را انجام ندادیم. همه شواهد با قطعیت بسیار پائین بودند، به این معنی که هر تخمینی غیر-قابل اعتماد بود.

شواهد مربوط به مزایای آموزش VR به دستیاران، برای پیامدهای اولیه بسیار نامطمئن بود. دستیارانی که آموزش VR را دریافت کردند، نسبت به افرادی که آموزش تکمیلی را پشت سر نگذاشتند، عمل جراحی را در زمان کوتاه‌تری به اتمام رساندند (تفاوت میانگین (MD): 17 دقیقه؛ 95% فاصله اطمینان [CI]: 21.62- تا 12.38-؛ 1مطالعه، n = 12؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین). نتایج برای طول مدت عمل جراحی در مقایسه VR و آموزش آزمایشگاهی همه‌جانبه، متناقض بودند: یک مطالعه نشان داد که VR نسبت به آموزش آزمایشگاهی همه‌جانبه با مدت طولانی‌تری از جراحی همراه بود (0.038 = P)؛ دیگری گزارش داد که دو گروه آموزشی، طول مدت مشابهی را برای جراحی سپری کردند (0.14 = P). بر اساس گزارش یک مطالعه، دستیارانی که آموزش VR دیدند، نسبت به افرادی که آموزش تکمیلی را پشت سر نگذاشتند، عوارض حین عمل جراحی کمتری داشتند (0.001 > P)؛ در مطالعه دیگر، دستیارانی که آموزش VR و دستیارانی که آموزش متداول دریافت کردند، میزان عوارض حین جراحی مشابهی داشتند (MD: -8.31؛ 95% CI؛ 22.78- تا 6.16؛ n = 19؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین).

برای پیامدهای ثانویه، آموزش VR ممکن است تاثیر مشابهی بر کارایی دستیار تخصصی در مقایسه با آموزش آزمایشگاهی همه‌جانبه داشته و تاثیر بیشتری در مقایسه با عدم آموزش تکمیلی بر جای بگذارد، اما شواهد بسیار نامطمئن بود. بر اساس گزارش یک مطالعه، دستیارانی که آموزش VR دیدند نسبت به افرادی که آموزش تکمیلی را نگذراندند، کاهش زمان عمل جراحی قابل‌توجهی در سیستم‌های شبیه‌سازی شده داشتند (0.0013 = P). بر اساس مطالعه دیگر، دستیارانی که آموزش VR دیدند، نسبت به افرادی که آموزش آزمایشگاه همه‌جانبه را گذراندند، زمان عمل کوتاه‌تری در سیستم‌های VR داشته (MD؛ 1.40- دقیقه؛ 95% CI؛ 1.96- تا 0.84-؛ 1 مطالعه؛ n = 60) و زمان عمل جراحی مشابهی در سیستم‎‌های آزمایشگاهی همه‌جانبه داشتند (MD؛ 0.16 دقیقه؛ 95% CI؛ 0.50- تا 0.82؛ 1 مطالعه؛ n = 60). این مطالعه همچنین نشان داد دستیارانی که آموزش VR دیدند، رتبه‌بندی بالاتری در شبیه‌سازی VR به دست آوردند (MD: 5.17؛ 95% CI؛ 0.61 تا 9.73؛ 1 مطالعه؛ n = 60). نتایج برای رتبه‌بندی‌های پزشک ناظر در اتاق عمل جراحی متناقض بودند: یک مطالعه گزارش داد دستیارانی که آموزش‌ VR و آموزش آزمایشگاهی همه‌جانبه دریافت کردند، رتبه‌بندی‌های مشابهی را از سوی پزشک ناظر بر جراحی کاتاراکت دریافت کردند (0.608 = P)؛ مطالعه دیگر گزارش داد دستیارانی که آموزش VR دیدند، نسبت به افرادی که بدون آموزش تکمیلی بودند، کمتر احتمال داشت که نمره‌های ضعیفی را توسط پزشکان ناظر برای ساخت capsulorhexis دریافت کنند (RR: 0.29؛ 95% CI؛ 0.15 تا 0.57). در سیستم‌های آزمایشگاهی همه‌جانبه، دستیارانی که آموزش‌ VR دیدند، در مقایسه با دستیارانی که آموزش‌ آزمایشگاهی همه‌جانبه دریافت کردند، رتبه‌بندی‌های مشابهی را از سوی پزشک ناظر دریافت کردند (MD: -1.50؛ 95% CI؛ 6.77- تا 3.77؛ n = 60) و در مقایسه با دستیارانی که اصلا آموزش تکمیلی ندیدند، نمره‌بندی بالاتری از پزشک ناظر دریافت کردند (P < 0.0001). با این حال، نتایج برای همه پیامدهای ثانویه، به دلیل وجود شواهدی با قطعیت بسیار پائین، باید با احتیاط تفسیر شوند.