Pytanie przeglądu

Jaka jest różnica w skuteczności obu schematów leczenia oraz jakie czynniki mogą wpłynąć na efektywność każdej z terapii.

Wprowadzenie

Główną przyczyną wrzodów i raka żołądka jest infekcja bakterią Helicobacter pylori, zdolną do szkodliwej kolonizacji ludzkiego żołądka. Opublikowane dane wskazują, że niemal połowa światowej populacji jest zakażona tą bakterią. Kolonizacja bakteryjna prowadzi do przewlekłego zapalenia, które z czasem zmienia czynność żołądka, strukturę jego tkanek, a nawet cykl komórkowy, co powoduje występowanie różnych objawów i chorób.

Mimo potencjalnej wrażliwości na tradycyjne antybiotyki bakteria ta wykazuje dużą oporność na większość terapii zarówno jednym jak i dwoma antybiotykami. Z tego powodu zaczęto stosować różne kombinacje antybiotyków, jednak wciąż nie określono najlepszej metody leczenia. Najczęściej polecaną jest standardowa terapia potrójna, składająca się z dwóch antybiotyków (klarytromycyna oraz pochodna nitroimidazolu lub amoksycylina) oraz leku działającego osłonowo na żołądek (omeprazol). W niektórych badaniach wykazano jednak, że terapia ta jest nieskuteczna u ponad jednej piątej osób. Naukowcy zaproponowali więc w jej miejsce poczwórną terapię sekwencyjną nie zawierającą bizmutu, która rozpoczyna się fazą podwójną (amoksycylina i omeprazol), po której podawana jest terapia potrójna (pochodna nitroimidazolu, klarytromycyna i omeprazol).

Charakterystyka badań

Autorzy przeszukali elektroniczne bazy danych oraz abstrakty z konferencji w celu odnalezienia odpowiednich badań. Do przeglądu włączono 44 badania, w których porównywano skuteczność terapii sekwencyjnej ze standardową terapią potrójną. Przegląd ten zawiera badania opublikowane do kwietnia 2015 roku.

Najważniejsze wyniki

Wyniki przeglądu wskazują, że przed 2008 r. skuteczność terapii sekwencyjnej była wyższa niż standardowej terapii potrójnej, jednak dla obu terapii jest niższa niż oczekiwano. Przegląd wykazał, że skuteczność terapii zależała od kilku czynników, takich jak region geograficzny, oporność bakterii oraz data wykonania badania. Okazało się na przykład, że efektywność obu terapii zmniejszała się z czasem, a spadek był większy dla terapii sekwencyjnej. Oznacza to, że w badaniach opublikowanych po 2008 r. terapia sekwencyjna nie była bardziej skuteczna od terapii potrójnej w przypadku gdy leczenie trwało przez 10 dni.

Zebrane i włączone do tego przeglądu dane nie potwierdzają zasadności wprowadzania terapii sekwencyjnej, jako że jej skuteczność jest równa lub nawet niższa niż standardowej terapii trójskładnikowej (podawanej przez 10 lub 14 dni lub z większą dawką leku zmniejszającego wydzielanie kwasu żołądkowego). Wyniki dla terapii sekwencyjnej były jedynie częściowo zadowalające. Potrzebne jest określenie innego schematu lekowego aby zapewnić najlepszą możliwą terapię dla pacjentów.

Jakość danych naukowych

Badania włączone do tego przeglądu zawierały dane naukowe o różnej jakości, jednak w naszym analizach nie wykazano, by jakość badań wpłynęła na odsetek wyleczenia.