Pytanie badawcze

Zbadano wpływ różnych dróg podania glukozy przy udzielaniu pierwszej pomocy u osób z podejrzeniem lub objawową hipoglikemią.

Wprowadzenie

Hipoglikemia (niski poziom cukru we krwi) jest częstym zjawiskiem u osób chorych na cukrzycę, ale może również wystąpić u innych osób z powodu zaburzenia równowagi w zakresie regulacji poziomu glukozy we krwi. Objawy łagodnej lub umiarkowanej hipoglikemii obejmują drżenie, zawroty głowy, pocenie się lub nerwowość. Pierwszą pomocą w tym stanie jest zazwyczaj samodzielne przyjęcie lub podanie przez rodzinę/przyjaciół tabletek z glukozą bądź spożywczych postaci cukru, takich jak sok, cukierki lub suszone owoce. Wykazano, że ta pierwsza interwencja powoduje szybsze ustąpienie objawów. Glukoza może być podawana doustnie (połykana), ale również na błonę śluzową jamy ustnej wewnątrz policzka ("podanie podpoliczkowe"), pod język (”podanie podjęzykowe") lub drogą doodbytniczą. W ostatnich trzech metodach leczenia glukoza nie jest połykana, jak w przypadku drogi pokarmowej.

Charakterystyka badań

Zidentyfikowaliśmy 4 badania. W jednym badaniu randomizowanym (takie badanie, w którym uczestnicy są losowo przydzielani do jednej z dwóch lub więcej grup terapeutycznych) podjęzykowe podanie glukozy w postaci cukru stołowego porównano z podaniem doustnym (połknięciem) u 42 dzieci z hipoglikemią w wieku od 1 do 15 lat. W dwóch badaniach bez randomizacji porównywano podawanie glukozy drogą podpoliczkową z podaniem doustnym u 23 zdrowych ochotników badanych na czczo. W jednym z randomizowanych badań porównano żel dekstrozowy (izomer glukozy; przyp.tłum.) z doustnym podaniem glukozy u 18 osób z cukrzycą typu 1 i hipoglikemią.

Główne wyniki

Podawanie cukru pod język (podjęzykowe) spowodowało większy wzrost stężenia glukozy we krwi po 20 minutach niż podanie cukru doustnie, ale wykazano to w specyficznych warunkach u dzieci z hipoglikemią i objawami towarzyszącej malarii lub infekcji dróg oddechowych. Z drugiej strony, podanie glukozy drogą podpoliczkową wiązało się z niższym stężeniem glukozy we krwi niż przy podaniu doustnym. W przypadku żelu dekstrozowego (wchłanianie glukozy następuje dzięki połączeniu doustnego połykania i poprzez błonę śluzową policzka) nie wykazano wyraźnej korzyści w porównaniu z podawaniem glukozy doustnie (tabletki lub roztwór glukozy). W większości badań nie analizowano czasu do ustąpienia objawów, poprawy hipoglikemii definiowanej jako osiągnięcie stężenia glukozy powyżej określonej wartości progowej, czasu do ustąpienia hipoglikemii, działań niepożądanych oraz opóźnienia w leczeniu.

Pewność oszacowania danych naukowych

Pewność oszacowania danych naukowych była bardzo niska ze względu na ograniczenia w projektowaniu badań, niewielką ich ilość i małą liczbę uczestników, a także z powodu przeprowadzenia połowy badań z udziałem zdrowych ochotników, a nie osób z stwierdzoną hipoglikemią.