پیشینه
ارتودنسی با رشد فک‌ها و صورت، رشد دندان‌ها، و نحوه متصل شدن دندان‌ها و فک‌ها مرتبط است. در حالت ایده‌آل، دندان‌های bite پائین جلویی به وسط سطح پشتی دندان‌های فوقانی جلویی قفل می‌شوند. هنگامی که دندان‌های bite پائین جلویی نسبت به حالت ایده‌آل جلوتر از سطح پشتی دندان‌های فوقانی قرار گیرند، به عنوان deep bite کلاس II شناخته می‌شود. اختلال در بسته شدن کلاس II گروه 2 دهان با دندان‌های جلویی فوقانی که رو به عقب هستند (به سمت سقف دهان کشیده شده‌اند) و افزایش اووربایت (overbite) (همپوشانی عمودی دندان‌های جلویی) شناخته می‌شود، که می‌تواند باعث مشکلات دهانی شده و روی ظاهر افراد تاثیر بگذارد.
این مشکل را می‌توان با استفاده از بریس‌های دندانی مخصوص (وسایل فانکشنال) که دندان‌های فوقانی جلویی را حرکت داده و رشد فک بالا یا پائین، یا هر دو، را تغییر می‌دهند، اصلاح کرد. این بریس‌ها را می‌توان از دهان خارج کرد و این روش معمول نیازی به حذف هیچ یک از دندان‌های دائمی ندارد. برای اطمینان از بهترین نتیجه، ممکن است درمان بیشتر با بریس‌های ثابت لازم باشد.
یک رویکرد جایگزین این است که با حرکت دادن دندان‌های مولر به عقب، فضایی را برای اصلاح دندان‌های جلویی ایجاد کنیم. این کار با اعمال نیرو به دندان‌ها از پشت سر با استفاده از یک بریس سر (headgear) و انتقال این نیرو به بخشی از یک بریس دندانی ثابت یا متحرک که به دندان‌های عقب متصل است، انجام می‌شود. درمان مذکور ممکن است با یا بدون کشیدن دندان دائمی انجام شود.
اگر استفاده از headgear امکان‌پذیر نباشد، دندان‌های عقبی را می‌توان با بندهای متصل به یک قوس ثابت در پشت سقف دهان یا در تماس با جلوی سقف دهان نگاه داشت. این درمان معمولا نیاز به دو دندان دائمی دارد که از میانه آرک (arch) بالایی کشیده شوند (از هر طرف یک دندان).
هدف
این مطالعه مروری کاکرین را انجام دادیم تا ببینیم درمان ارتودنسی بدون حذف دندان دائمی اثرات متفاوتی نسبت به عدم استفاده از درمان‌های ارتودنسی یا درمان ارتودنسی با حذف دندان‌های دائمی، در کودکان مبتلا به اختلال در بسته شدن کلاس II گروه 2 دهان دارد یا خیر.
روش انجام
متون علمی را تا 13 نوامبر 2017 جست‌وجو کرده و هیچ مطالعه‌ای را مربوط به این مطالعه مروری نیافتیم.
نتایج
هیچ شواهد علمی برای نشان دادن اینکه درمان ارتودنسی، که بدون حذف دندان‌های دائمی انجام می‌شود، بهتر یا بدتر از عدم استفاده از درمان ارتودنسی یا درمان ارتودنسی با کشیدن دندان‌های دائمی، در کودکان مبتلا به اختلال در بسته شدن کلاس II گروه 2 دهان است، وجود ندارد.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
در حال حاضر هیچ شواهدی از کارآزمایی‌های بالینی وجود ندارد که هر یک از انواع درمان ارتودنسی را برای اصلاح دندان‌های کودکانی که دارای deep bite بوده و دندان‌های جلویی فوقانی آنها به سمت سقف دهان کشیده شده، توصیه یا آن را رد کند. بعید به نظر می‌رسد که کارآزمایی‌هایی برای بررسی این درمان انجام شوند، زیرا طراحی و انجام چالش‌برانگیزی دارند.
هیچ شواهدی برگرفته از کارآزمایی‌های بالینی برای توصیه به یا رد استفاده از هر نوع درمان ارتودنسی در اصلاح اختلال در بسته شدن کلاس II گروه 2 دهان در کودکان وجود ندارد. این وضعیت بعید است که تغییر کند، زیرا طراحی و انجام کارآزمایی‌ها برای ارزیابی بهترین مدیریت اختلال در بسته شدن کلاس II گروه 2 دهان چالش‌برانگیز هستند، چرا که شیوع این وضعیت پائین بوده، و مشکلاتی در ورود افراد به مطالعات و مسائل اخلاقی با تصادفی‌سازی کردن آنها وجود دارد.
اختلال در بسته شدن (malocclusion) کلاس II گروه 2 (Class II division 2) دهان، که با دندان‌های فوقانی جلویی که به عقب کشیده می‌شوند (به سمت سقف دهان کشیده شده‌اند) و افزایش اووربایت (overbite) شناخته می‌شود، می‌تواند باعث مشکلات دهانی شده و بر ظاهر افراد تاثیر بگذارد.
این مشکل را می‌توان با استفاده از بریس‌های دندانی مخصوص (وسایل فانکشنال) که دندان‌های فوقانی جلویی را حرکت داده و رشد فک بالا یا پائین، یا هر دو، را تغییر می‌دهند، اصلاح کرد. اکثر انواع وسایل فانکشنال متحرک هستند و این روش درمانی اغلب نیازی به کشیدن هیچ‌یک از دندان‌های دائمی ندارد. برای اطمینان از بهترین نتیجه، ممکن است درمان بیشتر با بریس‌های ثابت لازم باشد.
یک رویکرد جایگزین این است که با حرکت دادن دندان‌های مولر به عقب، فضایی را برای اصلاح دندان‌های جلویی ایجاد کنیم. این کار با اعمال نیرو به دندان‌ها از پشت سر با استفاده از یک بریس سر (headgear) و انتقال این نیرو به بخشی از یک بریس دندانی ثابت یا متحرک که به دندان‌های عقب متصل است، انجام می‌شود. درمان مذکور ممکن است با یا بدون کشیدن دندان دائمی انجام شود.
اگر امکان استفاده از headgear وجود نداشته باشد، دندان‌های عقبی ممکن است با بندهای متصل به یک بار (bar) ثابت در پشت سقف دهان یا در تماس با جلوی سقف دهان در جای خود نگه داشته شوند. این درمان معمولا نیاز به دو دندان دائمی دارد که از میانه آرک (arch) بالایی کشیده شوند (از هر طرف یک دندان).
تعیین اینکه درمان ارتودنسی که در آن نیازی به کشیدن هیچ‌یک از دندان‌های دائمی نباشد، نتیجه‌ای را ارائه می‌کند که تفاوتی با عدم-استفاده از درمان‌های ارتودنسی یا درمان ارتودنسی با کشیدن دندان‌های دائمی در کودکان مبتلا به اختلال در بسته شدن کلاس II گروه 2 دهان نداشته باشد یا خیر.
متخصص اطلاعات پایگاه سلامت دهان در کاکرین بانک‌های اطلاعاتی زیر را جست‌وجو کرد: پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه سلامت دهان در کاکرین (تا 13 نوامبر 2017)، پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL) (کتابخانه کاکرین، شماره 10، 2017)؛ MEDLINE Ovid (1946 تا 13 نوامبر 2017)، و Embase Ovid (1980 تا 13 نوامبر 2017). برای شناسایی کارآزمایی‌های منتشر نشده یا در حال انجام، پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی در حال انجام مؤسسات ملی سلامت ایالات متحده (ClinicalTrials.gov) و پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (apps.who.int/trialsearch) جست‌وجو شدند. همچنین با محققان بین‌المللی که ممکن بود در هر کارآزمایی بالینی مربوط به کلاس II گروه 2 حضور داشته باشند تماس گرفتیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) و کارآزمایی‌های بالینی کنترل شده (controlled clinical trials; CCTs) مربوط به درمان‌های ارتودنسی جهت اصلاح دندان‌های deep bite و عقب‌رفتگی دندان‌های فوقانی جلویی در کودکان.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم نتایج جست‌وجو را برای یافتن مطالعات واجد شرایط غربالگری کردند، و داده‌ها را استخراج و خطر سوگیری (bias) کارآزمایی‌های وارد شده را ارزیابی کردند. هدف این بود که از متاآنالیز اثرات-تصادفی برای موارد زیر استفاده کنیم؛ نشان دادن تخمین اثرگذاری درمان بر اساس میانگین تفاوت‌ها برای پیامدهای پیوسته و خطر نسبی برای پیامدهای دو-حالتی، با 95% فاصله اطمینان (CI)؛ و بررسی هر گونه ناهمگونی بالینی یا روش‌شناسی.
ما هیچ RCT یا CCT را شناسایی نکردیم که درمان اختلال در بسته شدن کلاس II گروه 2 دهان را در کودکان ارزیابی کرده باشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.