تعداد 26 مطالعه را با داده‌های مربوط به پیامد بر اساس گیرنده هورمون وارد کردیم: 12 مطالعه متاستاتیک (4325 = n)، 6 کارآزمایی نئوادجوانت (3152 = n)، و 8 مطالعه ادجوانت (13,457 = n).

درمان کپسیتابین در مطالعات به روش‌های مختلفی اضافه شد. اینها را می‌توان به صورت کپسیتابین به‌تنهایی در مقایسه با درمان دیگر، کپسیتابین جایگزین شده برای بخشی از شیمی‌درمانی کنترل، و کپسیتابین افزوده شده برای شیمی‌درمانی کنترل طبقه‌بندی کرد.

در شرایط متاستاتیک، تاثیر کپسیتابین بین تومورهای هورمون گیرنده-مثبت و -منفی ناهمگون بود. برای OS، هیچ تفاوتی بین رژیم‌های حاوی کپسیتابین و فاقد آن برای همه شرکت‌کنندگان دریافت کننده آنها (HR: 1.01؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.98 تا 1.05؛ 12 مطالعه، 4325 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بالا)، برای افراد مبتلا به بیماری هورمون گیرنده-مثبت (HR: 0.93؛ 95% CI؛ 0.84 تا 1.04؛ 7 مطالعه، 1834 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بالا) و برای افراد مبتلا به بیماری هورمون گیرنده-منفی (HR: 1.00؛ 95% CI؛ 0.88 تا 1.13؛ 8 مطالعه، 1577 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بالا) مشاهده نشد. برای بقای بدون پیشرفت (progression-free survival; PFS)، بهبودی کوچکی در همه افراد دیده شد (HR: 0.89؛ 95% CI؛ 0.82 تا 0.96؛ 12 مطالعه، 4325 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط). این موضوع تا حد زیادی به معنای بهبودی متوسط در PFS برای گنجاندن کپسیتابین در سرطان‌های هورمون گیرنده-مثبت (HR: 0.82؛ 95% CI؛ 0.73 تا 0.91؛ 7 مطالعه، 1594 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط) در مقایسه با عدم-تفاوت در PFS برای سرطان‌های هورمون گیرنده-منفی (HR: 0.96؛ 95% CI؛ 0.83 تا 1.10؛ 7 مطالعه، 1122 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط) بود. کیفیت زندگی در پنج مطالعه ارزیابی شد؛ به‌طور کلی به نظر نمی‌رسید که در پیگیری‌های دو ساله تفاوتی در نمرات سلامت کلی بین دو گروه درمان وجود داشته باشد.

مطالعات نئوادجوانت از نظر طراحی بسیار متغیر بودند، چرا که برای تست رژیم‌های مختلف آزمایشی با استفاده از پاسخ کامل پاتولوژیکی (pCR) به عنوان یک جایگزین برای بقای بدون بیماری (disease-free survival; DFS) و OS انجام شدند. در کل بیماران، رژیم‌های درمانی حاوی کپسیتابین منجر به تفاوتی اندک در pCR در مقایسه با رژیم‌های درمانی فاقد کپسیتابین شد (نسبت شانس (OR): 1.12؛ 95% CI؛ 0.94 تا 1.33؛ 6 مطالعه، 3152 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بالا). بر اساس زیر-گروه، هیچ تفاوتی در pCR برای تومورهای هورمون گیرنده-مثبت (OR: 1.22؛ 95% CI؛ 0.76 تا 1.95؛ 4 مطالعه، 964 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط) یا تومورهای هورمون گیرنده-منفی (OR: 1.28؛ 95% CI؛ 0.61 تا 2.66؛ 4 مطالعه، 646 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط) مشاهده نشد. چهار مطالعه با 2460 نفر پیامدهای طولانی‌-مدت‌تر را گزارش کردند: این محققان هیچ تفاوتی را در DFS (HR: 1.02؛ 95% CI؛ 0.86 تا 1.21؛ شواهد با قطعیت بالا) یا OS (HR: 0.97؛ 95% CI؛ 0.77 تا 1.23؛ شواهد با قطعیت بالا) به دست نیاوردند.

در شرایط ادجوانت، بهبود متوسطی در OS در تمام شرکت‌کنندگان مشاهده شد (HR: 0.89؛ 95% CI؛ 0.81 تا 0.98؛ 8 مطالعه، 13,547 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط) و هیچ تفاوتی در OS در سرطان هورمون گیرنده-مثبت به دست نیامد (HR: 0.86؛ 95% CI؛ 0.68 تا 1.09؛ 3 مطالعه، 3683 شرکت‌کننده)، در حالی که OS در سرطان‌های هورمون گیرنده-منفی بهبود یافت (HR: 0.72؛ 95% CI؛ 0.59 تا 0.89؛ 5 مطالعه، 3432 شرکت‌کننده). هیچ تفاوتی در DFS یا بقای بدون عود (relapse-free survival; RFS) بین همه شرکت‌کنندگان مشاهده نشد (HR: 0.93؛ 95% CI؛ 0.86 تا 1.01؛ 8 مطالعه، 13,457 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط). همانطور که برای OS مشاهده شد، هیچ تفاوتی در DFS/RFS در سرطان‌های هورمون گیرنده-مثبت مشاهده نشد (HR: 1.03؛ 95% CI؛ 0.91 تا 1.17؛ 5 مطالعه، 5604 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط)، و بهبودهایی در DFS/RFS با گنجاندن کپسیتابین برای سرطان‌های هورمون گیرنده-منفی به دست آمد (HR: 0.74؛ 95% CI؛ 0.64 تا 0.86؛ 7 مطالعه، 3307 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط).

عوارض جانبی در هر سه سناریوی درمان گزارش شدند. هنگامی که نوتروپنی تب‌دار درجه 3 یا 4 در نظر گرفته شد، هیچ تفاوتی برای کپسیتابین در مقایسه با رژیم‌های غیر-کپسیتابین در مطالعات نئوادجوانت مشاهده نشد (OR: 1.31؛ 95% CI؛ 0.97 تا 1.77؛ 4 مطالعه، 2890 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط)، و کاهش قابل توجهی برای کپسیتابین در مطالعات ادجوانت دیده شد (OR: 0.55؛ 95% CI؛ 0.47 تا 0.64؛ 5 مطالعه، 8086 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط). موارد اسهال و سندرم دست-پا (hand-foot syndrome) در کارآزمایی‌های نئوادجوانت (اسهال: OR: 1.95؛ 95% CI؛ 1.32 تا 2.89؛ 3 مطالعه، 2686 شرکت‌کننده؛ سندرم دست-پا: OR: 6.77؛ 95% CI؛ 4.89 تا 9.38؛ 5 مطالعه، 3021 شرکت‌کننده؛ هر دو دارای شواهدی با قطعیت متوسط) و ادجوانت (اسهال: OR: 2.46؛ 95% CI؛ 2.01 تا 3.01؛ سندرم دست-پا: OR: 13.60؛ 95% CI؛ 10.65 تا 17.37؛ 8 مطالعه، 11,207 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط برای هر دو پیامد) افزایش یافت.