پیشینه
دایسکسیون آئورت عبارت است از جداشدگی یا پارگی انتیما از پوشش میانی عروقی (مدیا). این پارگی اجازه می‌دهد که خون نه تنها از طریق کانال اصلی جریان آئورت (معروف به لومن واقعی)، بلکه از طریق یک کانال دوم میان انتیما و مدیا (معروف به لومن کاذب) جریان یابد. دایسکسیون سپس ممکن است در امتداد شریان، ثانویه به جریان خون داخل این فضا، ایجاد شود. دایسکسیون آئورت، یک وضعیت تهدید کننده زندگی است که می‌تواند به سرعت کشنده شود. دایسکسیون آئورت که بر آئورت صعودی، قوس آئورت و آئورت نزولی تاثیرگذار است، چالشی است برای پزشکان. تردید در مورد بهترین رویکرد جراحی در مدیریت بالینی دایسکسیون قوس آئورت وجود دارد. افراد مبتلا به دایسکسیون آئورت، نرخ بقای ضعیفی دارند. در حال حاضر، ترمیم جراحی باز به عنوان درمان استاندارد برای این وضعیت در نظر گرفته می‌شود.
ویژگی‌های مطالعه و نتایج کلیدی
بانک‌های اطلاعاتی پزشکی را برای یافتن کارآزمایی‌های بالینی جست‌وجو کردیم که به مقایسه استفاده از یک تکنیک هیبرید در برابر تکنیک جراحی باز در افراد مبتلا به دایسکسیون شریانی قوس آئورت پرداختند (آخرین جست‌وجو در فوریه 2021). یک مطالعه در حال انجام و دو مطالعه منتشر نشده را، که واجد معیارهای ورود به این مرور بودند، شناسایی کردیم. با این حال، به دلیل کمبود مطالعه منتشر شده، نتوانستیم پیامدهای ترمیم هیبرید را با ترمیم باز مرسوم در دایسکسیون قوس آئورت مقایسه کنیم.
قطعیت شواهد
در نبود داده‌های مطالعه واجد شرایط برای ورود به این مرور، ارزیابی قطعیت شواهد امکان‌پذیر نبود.
نتیجه‌گیری
داده‌هایی برای بیماران مبتلا به این نوع بیماری وجود ندارد. دلایل آن ممکن است شامل ماهیت حاد آن و نیاز به مداخله سریع در یک محیط جراحی باشد؛ بیماران مبتلا به دایسکسیون قوس آئورت اغلب از بسیاری از بیماری‌های دیگر رنج می‌برند که مانع از انجام جراحی‌های خاص آنان می‌شود؛ و اغلب مراکز و تخصص‌‌‌های جراحی در این زمینه وجود نداشته، که منجر به رواج استفاده از روش‌های مرسوم و نه روش‌های جدید می‌شود.
مطالعات آتی باید حجم نمونه مناسب و امکان پیگیری داشته باشند و پیامدهای مرتبط بالینی را ارزیابی کنند تا بهترین درمان برای افراد مبتلا به دایسکسیون قوس آئورت تعیین شود. لازم به ذکر است که این امر به دلایل ذکر شده امکان‌پذیر نیست.
این مرور، یک RCT در حال انجام و دو RCT منتشر نشده را نشان داد که به ارزیابی ترمیم هیبرید در برابر ترمیم باز مرسوم در جراحی قوس آئورت می‌پردازند. داده‌های مشاهده‌ای نشان می‌دهند که ترمیم هیبرید در مدیریت بالینی دایسکسیون قوس آئورت می‌تواند به‌طور بالقوه مطلوب باشد، اما نمی‌توان از این مطالعات که بسیار انتخابی هستند و بر اساس وضعیت بالینی بیمار، وجود بیماری‌های همراه و مهارت‌های اپراتورها تعریف شده‌اند، نتیجه‌ای گرفت. با این حال، نتیجه‌گیری در مورد مزیت قطعی آن نسبت به ترمیم جراحی باز مرسوم از این مرور بدون RCT یا CCTهای منتشر شده به دست نمی‌آید.
RCTها یا CCTهای آتی باید حجم نمونه مناسب و امکان پیگیری داشته باشند، و پیامدهای مرتبط بالینی را ارزیابی کنند تا درمان مطلوب برای افراد مبتلا به دایسکسیون قوس آئورت تعیین شود. لازم به ذکر است که این امر به دلایل ذکر شده امکان‌پذیر نیست.
دایسکسیون آئورت عبارت است از جداشدگی یا پارگی انتیما از پوشش میانی عروقی (مدیا). این پارگی اجازه می‌دهد که خون نه تنها از طریق کانال اصلی جریان آئورت (معروف به لومن واقعی)، بلکه از طریق یک کانال دوم میان انتیما و مدیا (معروف به لومن کاذب) جریان یابد. دایسکسیون آئورت، یک وضعیت تهدید کننده زندگی است که می‌تواند به سرعت کشنده شود. در مورد بهترین رویکرد جراحی برای دایسکسیون قوس آئورت تردید وجود دارد. افراد مبتلا به دایسکسیون آئورت، نرخ بقای ضعیفی دارند. در حال حاضر، ترمیم جراحی باز به عنوان درمان استاندارد برای آن در نظر گرفته می‌شود. ما قصد داریم نقش ترمیم هیبرید و ترمیم باز را در مدیریت بالینی دایسکسیون قوس آئورت مرور کنیم.
ارزیابی اثربخشی و بی‌خطری (safety) یک تکنیک ترکیبی درمانی، نسبت به ترمیم باز مرسوم، در مدیریت بالینی دایسکسیون قوس آئورت.
متخصص اطلاعات گروه عروق در کاکرین، در پایگاه تخصصی عروق در کاکرین؛ بانک‌های اطلاعاتی CENTRAL؛ MEDLINE؛ Embase؛ CINHAL؛ و AMED و پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت و پایگاه‌های ثبت کارآزمایی‌های ClinicalTrials.gov، تا 8 فوریه 2021 به جست‌وجو پرداخت. برای شناسایی مطالعات بیش‌تر، بررسی منابع را هم انجام دادیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) و کارآزمایی‌های بالینی کنترل شده (clinical controlled trials; CCTs) را وارد کردیم که به مقایسه تاثیرات تکنیک‌های ترمیم هیبرید در برابر ترمیم جراحی باز دایسکسیون قوس آئورت پرداختند. پیامدهای مورد نظر عبارت بودند از مورتالیتی مرتبط با دایسکسیون و مورتالیتی به هر علتی، نقص عصبی، آسیب قلبی، مشکل تنفسی، ایسکمی کلیوی، ترومبوز کاذب لومن (ترومبوز نسبی یا کامل) و ایسکمی مزانتریک.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم همه رکوردهای شناسایی شده را توسط جست‌وجو در منابع برای شناسایی مواردی غربالگری کردند که معیارهای ورود ما را برآورده می‌کردند. ما در نظر داشتیم جمع‌آوری داده‌ها و تجزیه‌وتحلیل را مطابق با توصیه‌های شرح داده شده در کتابچه راهنمای کاکرین برای مرورهای سیستماتیک مداخلات انجام دهیم. قصد داشتیم قطعیت شواهد را با استفاده از سیستم درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) ارزیابی کنیم.
یک مطالعه در حال انجام و دو مطالعه منتشر نشده را شناسایی کردیم که معیارهای ورود را به این مرور داشتند. به دلیل کمبود داده‌های مطالعه، نتوانستیم پیامدهای ترمیم هیبرید را با ترمیم باز مرسوم در مدیریت بالینی دایسکسیون قوس آئورت مقایسه کنیم.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.