شش مطالعه را وارد کردیم که دو مورد از آنها به صورت چکیده منتشر شد، و در مجموع شامل 275 شرکت‌کننده بودند. پنج مطالعه با افراد مبتلا به برونشکتازی پایدار از نظر بالینی، و یک مطالعه آزمایشی در دوره پس از تشدید حاد آن انجام شد. همه مطالعات شامل مداخلات مشترکی مانند دستورالعمل‌های مربوط به درمان پاک‌سازی راه‌های هوایی و/یا راهکارهای تنفس، تهیه جزوه آموزشی، و ارائه جلسات آموزشی بودند. مدت زمان آموزش از شش تا هشت هفته متغیر بود، و ترکیبی از جلسات تحت نظارت و بدون نظارت در شرایط سرپایی یا در منزل انجام شدند. هیچ مطالعه‌ای در مورد کودکان در این مرور گنجانده نشد؛ با این حال دو مطالعه در حال انجام را شناسایی کردیم. هیچ اطلاعاتی در مورد سطح فعالیت بدنی یا عوارض جانبی در دسترس نبود.

برای افراد مبتلا به برونشکتازی پایدار، شواهد نشان می‌دهد که تمرینات ورزشی در مقایسه با مراقبت‌های معمول، تحمل ورزش عملکردی را افزایش می‌دهد که با incremental shuttle walk distance اندازه‌گیری شد، با تفاوت میانگین (MD) معادل 87 متر بین گروه‌ها (95% فاصله اطمینان (CI): 43 تا 132 متر؛ 4 مطالعه، 161 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین). شواهد همچنین نشان می‌دهد که تمرینات ورزشی فاصله پیاده‌روی شش-دقیقه (six-minute walk distance; 6MWD) را بهبود می‌بخشد (MD بین گروه‌ها: 42 متر؛ 95% CI؛ 22 تا 62؛ 1 مطالعه، 76 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین). بزرگی و اهمیت میانگین این تغییرات مشاهده شده از نظر بالینی مرتبط به نظر می‌رسد زیرا از حد-آستانه‌های حداقل تفاوت مهم از نظر بالینی (minimal clinically important difference; MCID) برای افراد مبتلا به بیماری مزمن ریوی فراتر می‌رود. شواهد نشان می‌دهد که کیفیت زندگی پس از تمرینات ورزشی مطابق با نمره کل پرسشنامه تنفسی سنت جورج (St George's Respiratory Questionnaire; SGRQ) بهبود می‌یابد (MD؛ 9.62- امتیاز؛ 95% CI؛ 15.67- تا 3.56- امتیاز؛ 3 مطالعه، 160 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین)، که از MCID معادل 4 امتیاز برای این پیامد فراتر می‌رود. کاهش تنگی نفس (MD؛ 1.0 امتیاز؛ 95% CI؛ 0.47 تا 1.53؛ 1 مطالعه، 76 شرکت‌کننده) و خستگی (MD؛ 1.51 امتیاز؛ 95% CI؛ 0.80 تا 2.22 امتیاز؛ 1 مطالعه، 76 شرکت‌کننده) پس از تمرینات ورزشی با توجه به این حوزه‌ها از پرسشنامه بیماری‌های مزمن تنفسی، دیده شد. با این حال، هیچ تغییری در کیفیت زندگی مرتبط با سرفه به دست نیامد که با پرسشنامه سرفه لستر (Leicester Cough Questionnaire; LCQ) اندازه‌گیری شد (MD؛ 0.09- امتیاز؛ 95% CI؛ 0.98- تا 0.80 امتیاز؛ 2 مطالعه، 103 شرکت‌کننده؛ شواهد با اطمینان متوسط)، و در اضطراب یا افسردگی نیز تغییری دیده نشد. دو مطالعه پیامدهای طولانی‌-مدت را تا 12 ماه پس از اتمام مداخله گزارش کردند؛ با این حال به نظر نمی‌رسید که تمرینات ورزشی بیش از مراقبت‌های معمول باعث بهبود ظرفیت ورزش یا کیفیت زندگی شوند. تمرینات ورزشی تعداد تشدیدهای حاد برونشکتازی را در افراد مبتلا به برونشکتازی پایدار در طول 12 ماه کاهش داد (نسبت شانس: 0.26؛ 95% CI؛ 0.08 تا 0.81؛ 1 مطالعه، 55 شرکت‌کننده).

پس از تشدید حاد برونشکتازی، داده‌های یک مطالعه (N = 27) نشان می‌دهد که تمرینات ورزشی در مقایسه با مراقبت‌های معمول تاثیری اندک تا عدم تاثیر بر ظرفیت ورزش (MD؛ 11 متر؛ 95% CI؛ 27- تا 49 متر؛ شواهد با قطعیت پائین)، نمره کل SGRQ (MD؛ 6.34 امتیاز؛ 95% CI؛ 17.08- تا 29.76 امتیاز)، یا نمره LCQ (MD؛ 0.08- امتیاز؛ 95% CI؛ 0.94- تا 0.78 امتیاز؛ شواهد با قطعیت پائین) داشته و زمان لازم را تا بروز اولین تشدید کاهش نمی‌دهد (نسبت خطر: 0.83؛ 95% CI؛ 0.31 تا 2.22).