چرا این مطالعه مروری مهم است؟
پریدن از ارتفاع امری غیرمعمول، اما ابزاری کشنده برای خودکشی است. در حالی‌که شواهد موجود نشان می‌دهد محدود کردن دسترسی به ابزار خودکشی، یک رویکرد مؤثر برای پیشگیری از انجام آن است، شواهد برای پیشگیری از خودکشی با پریدن از ارتفاع به خوبی مشخص نشده است. بنابراین هدف از این مرور، بررسی تاثیر محدودیت دسترسی بر خودکشی با پریدن از ارتفاع است.
جست‌وجوی شواهد
ما چندین بانک اطلاعاتی (کتابخانه کاکرین؛ Embase؛ MEDLINE؛ PsycINFO، و Web of Science) را برای یافتن مطالعاتی جست‌وجو كردیم که تأثیر محدودیت دسترسی را به ابزار خودکشی با پریدن از ارتفاع ارزیابی كردند. ما بانک‌های اطلاعاتی را تا می 2019 جست‌وجو کردیم. مطالعاتی را وارد کردیم که مداخلات محدودیت را در دسترسی به ابزار پریدن از ارتفاع که به‌تنهایی ارائه شدند، مانند موانع فیزیکی، نرده‌کشی یا حصارکشی ایمن روی پل‌ها، یا مواردی را که همراه با سایر مداخلات پیشگیری از خودکشی ارائه شدند، مانند تلفن‌های اورژانسی و دوربین‌های مدار بسته (CCTV)، ارزیابی کردند. ما هم‌چنین فهرست منابع تمامی مطالعات وارد شده و مرورهای سیستماتیک مرتبط را برای شناسایی مطالعات اضافی جست‌وجو کردیم و با نویسندگان تماس گرفتیم تا اطلاعات ازدست‌رفته را به‌دست آوریم. پیامدهای اصلی مورد نظر ما خودکشی، اقدام به خودکشی یا خود-آزاری و هزینه-اثربخشی مداخلات بودند.
نتایج کلیدی
ما 14 مطالعه مرتبط را پیدا کردیم. سه مطالعه هر کدام از کشورهای سوئیس و ایالات متحده بودند، در حالی‌که دو مطالعه هر کدام به‌ترتیب در انگلیس، کانادا، نیوزیلند و استرالیا انجام شدند. اکثر مطالعات طراحی قبل-و-بعد داشتند. با توجه به ماهیت مشاهده‌ای مطالعات واردشده، هیچ‌‌کدام سایر مداخلات و شرایط کنترل را مقایسه نکردند. مداخلات محدودیت در دسترسی به ابزار پریدن از ارتفاع که به‌تنهایی یا همراه با سایر مداخلات ارائه شدند، باعث کاهش تعداد خودکشی‌ها در اثر پریدن از ارتفاع شدند. داده‌های مربوط به تلاش‌های خودکشی محدود بوده و هیچ مطالعه‌ای خود-آزاری را گزارش نکرد. یک تجزیه‌وتحلیل هزینه-اثربخشی نشان داد که ساخت مانع فیزیکی روی پل، در طولانی‌مدت مقرون به‌صرفه خواهد بود. شواهد برای این ارزیابی‌ها، به دلیل ضعف‌هایی که در طراحی مطالعه وجود داشت و اختلافات در یافته‌ها بین مطالعات، از کیفیت پائینی برخوردار بود، بنابراین نیاز به انجام مطالعاتی با کیفیت بالا وجود دارد.
یافته‌های این مرور نشان می‌دهد که مداخلات محدودیت در دسترسی به ابزار پریدن از ارتفاع می‌توانند فراوانی خودکشی را با پریدن کاهش دهند. با این‌حال، با توجه به محدودیت‌های روش‌شناسی مطالعات وارد شده، این یافته براساس شواهدی با کیفیت پایین به دست آمده است. بنابراین، برای ارزیابی بیش‌تر اثربخشی این مداخلات، و هم‌چنین اقدامات دیگر در محل‌های پرش، به انجام مطالعات بیشتری با طراحی خوب و با کیفیت بالا نیاز است. علاوه‌بر این، به تحقیقات بیشتری نیاز است تا پتانسیل جایگزینی روش خودکشی و اثرات جابه‌جایی را در جمعیت‌های در معرض مداخلات بررسی کند تا از خودکشی با پریدن از ارتفاع پیشگیری شود.
پریدن از ارتفاع امری غیرمعمول، اما ابزاری کشنده برای خودکشی است. محدود کردن دسترسی به ابزار، یک رویکرد مهم جهانی یا مبتنی بر جمعیت برای پیشگیری از خودکشی است که شواهد روشنی از اثربخشی آن وجود دارد. با این‌حال، شواهد مربوط به محدودیت‌های ابزاری به منظور پیشگیری از خودکشی در اثر پریدن از ارتفاع به‌خوبی اثبات نشده است.
ارزیابی اثربخشی مداخلات برای محدود کردن موجود بودن، یا دسترسی به، ابزار خودکشی در اثر پریدن از ارتفاع. این موارد شامل استفاده از موانع فیزیکی، نرده‌کشی یا حصارکشی‌های ایمن در مکان‌هایی که بارها برای پریدن مورد استفاده قرار گرفته‌اند، یا محدودیت دسترسی به این محل‌ها، مانند مسدود کرده جاده‌ها، هستند.
ما کتابخانه کاکرین، Embase؛ MEDLINE؛ PsycINFO؛ و Web of Science را تا می 2019 جست‌وجو کردیم. برای شناسایی مطالعات منتشر نشده و در حال انجام مرتبط، جست‌وجوهای بیشتری را در پایگاه‌های ثبت بین‌المللی کارآزمایی ازجمله پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی (ICTRP) سازمان جهانی بهداشت و ClinicalTrials.gov انجام دادیم. ما هم‌چنین فهرست منابع تمامی مطالعات وارد شده و مرورهای سیستماتیک مرتبط را برای شناسایی مطالعات اضافی جست‌وجو کرده و با نویسندگان و کارشناسان موضوع برای یافتن اطلاعات در مورد مطالعات منتشر نشده یا در حال انجام تماس گرفتیم. ما هیچ محدودیتی را در مورد تاریخ، زبان یا وضعیت انتشار در این جست‌وجوها اعمال نکردیم. دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم تمامی استنادهای برآمده را از جست‌وجوها ارزیابی کرده و عناوین و چکیده‌های مرتبط را شناسایی کردند. پیامدهای اصلی مورد نظر ما شامل خودکشی، اقدام به خودکشی یا خود-آزاری و هزینه-اثربخشی مداخلات می‌شدند.
مطالعات واجد شرایط، عبارت بودند از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی یا شبه-تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised or quasi-randomised controlled trails)، مطالعات مداخله‌ای کنترل‌شده بدون تصادفی‌سازی، مطالعات قبل-و-بعد، یا مطالعاتی که از طراحی‌های سری زمانی منقطع استفاده کردند، تا مداخلات را برای محدود کردن موجود بودن، یا دسترسی به، ابزار خودکشی با پریدن از ارتفاع، ارزیابی کنند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم، مطالعات را برای ورود انتخاب کرده و سه نویسنده مرور داده‌های مطالعه را استخراج کردند. ما مطالعاتی را تجمیع کردیم که مداخلات و پیامدهای مشابه را با استفاده از متاآنالیز اثرات تصادفی ارزیابی کردند، و داده‌ها را از دیگر مطالعات به روش خلاصه روایت‌گونه، سنتز کردیم. کیفیت شواهد وارد شده را در این مرور با استفاده از رویکرد GRADE خلاصه کردیم.
ما 14 مطالعه را در این مرور وارد کردیم. سیزده مورد، مطالعات قبل-و-بعد و یک مورد تجزیه‌وتحلیل هزینه-اثربخشی بود. سه مطالعه هر یک در سوئیس و ایالات متحده انجام گرفتند، در حالی‌که دو مطالعه هر یک به‌ترتیب از انگلیس، کانادا، نیوزیلند و استرالیا بودند. اکثر مطالعات (10/14) مداخلات محدودیت را در دسترسی به ابزار پریدن از ارتفاع که به‌تنهایی ارائه شدند، ارزیابی کردند، نیمی از آن‌ها روی پل‌ها انجام گرفتند. با توجه به ماهیت مشاهده‌ای مطالعات وارد شده، هیچ‌‌کدام شرایط مداخلات مقایسه‌کننده یا کنترل را مقایسه نکردند.
طی دوره پیش و پس از مداخله میان 13 مطالعه قبل-و-بعد، در مجموع 742.3 مورد خودکشی (5.5 خودکشی به ازای هر سال) در دوره پیش از مداخله (134.5 سال مطالعه)، و 70.6 مورد خودکشی (0.8 خودکشی به ازای هر سال) در دوره پس از مداخله (92.4 سال مطالعه) رخ داد - یعنی 91% کاهش در خودکشی‌ها. متاآنالیز کلیه مطالعات که به ارزیابی مداخلات محدودیت در ابزار پریدن از ارتفاع پرداخته بودند (که به‌تنهایی یا در کنار سایر مداخلات انجام شده ارائه شدند)، جهت‌دهی اثر را به نفع مداخلات نشان داد، که با کاهش در تعداد خودکشی‌ها در محل‌های مداخله مشهود بود (12 مطالعه؛ نسبت نرخ بروز (IRR) = 0.09؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.03 تا 0.27؛ P < 0.001؛ I2 = %88.40). یافته‌های مشابهی برای مطالعاتی که مداخلات محدودیت را در دسترسی به ابزار پریدن از ارتفاع به‌تنهایی ارزیابی کردند (9 مطالعه؛ IRR = 0.05؛ 95% CI؛ 0.01 تا 0.16؛ P < 0.001؛ I2 = %73.67)، مطالعاتی که مداخلات محدودیت را در دسترسی به ابزار پریدن از ارتفاع در کنار سایر مداخلات ارزیابی کردند (3 مطالعه؛ IRR = 0.54؛ 95% CI؛ 0.31 تا 0.93؛ P = 0.03؛ I2 = %40.8)، مطالعاتی که اثربخشی موانع فیزیکی را بررسی کردند (7 مطالعه؛ IRR = 0.07؛ 95% CI؛ 0.02 تا 0.24؛ P < 0.001؛ I2 = %84.07) و مطالعاتی که اثربخشی حصارکشی ایمن را ارزیابی کردند (2 مطالعه؛ IRR = 0.06؛ 95% CI؛ 0.01 تا 1.30؛ P = 0.07؛ I2 = %29.3)، نمایش داده شد. داده‌های مربوط به اقدام به خودکشی محدود بودند و هیچ‌یک از مطالعات از خود-آزاری به‌عنوان یک پیامد استفاده نکردند. ناهمگونی قابل‌توجهی بین مطالعات برای پیامد اولیه (خودکشی) در اکثر تجزیه‌و‌تحلیل‌ها وجود داشت، به‌استثنای موارد مربوط به محدودیت در دسترسی به ابزار پریدن از ارتفاع که در کنار سایر مداخلات و حصارکشی ایمن ارائه شد. با این وجود، هر مطالعه‌ای که در نمودارهای انباشت (forest plot) وارد شد، همان اثرات جهت‌دار را به‌نفع محدودیت در ابزار پریدن از ارتفاع نشان داد. با توجه به محدودیت‌های روش‌شناختی مطالعات وارد شده، ما کیفیت شواهد حاصل از این مطالعات را پایین ارزیابی کردیم.
یک تجزیه‌وتحلیل هزینه-اثربخشی نشان داد که ساخت مانع فیزیکی روی پل یک پروژه بسیار مقرون به‌صرفه در طولانی‌مدت بوده که نتیجه آن، کاهش کلی مورتالیتی ناشی از خودکشی است.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.