چرا این سؤال مهم است؟
پاندمی جهانی COVID-19 اهمیت ردیابی دقیق و به‌موقع تماس را برجسته می‌کند. ردیابی تماس به افراد می‌گوید که شاید در نزدیکی شخصی قرار داشته‌اند که مبتلا به بیماری عفونی بوده یا نشانه‌ها را از خود بروز می‌دهد، بنابراین به آنها اجازه می‌دهد تا خود را ایزوله کرده و به توقف گسترش عفونت کمک کنند. به طور مرسوم، ردیابی تماس با اطلاع‌رسانی مبنی بر اینکه شخصی به یک بیماری عفونی مبتلا است، آغاز می‌شود. از آنها خواسته می‌شود تا تماس‌های خود را به یاد آورند، از دو یا سه روز پیش از شروع نشانه‌ها. این امر وقت‌گیر است و افراد ممکن است همیشه تصویر کاملی را از تماس‌های خود نداشته باشند، بنابراین ابزار کمکی دیجیتالی می‌توانند به ردیابی‌های تماس کمک کنند.
ردیابی دیجیتالی تماس از فناوری برای پیگری و ردیابی تماس‌ها استفاده می‌کند. افراد اپلیکیشنی را روی تلفن‌های هوشمند خود دانلود کرده و اطلاعات مکان و نشانه‌های خود را ضبط می‌کنند، یا دستگاه‌های آنها ممکن است از فناوری مکان‌یابی، مانند بلوتوث (Bluetooth) یا GPS (سیستم موقعیت‌یابی جهانی) استفاده کنند. در صورت بیمار شدن کاربر، این فناوری ارتباط نزدیک و/یا عفونت‌های ثانویه (افرادی که این بیماری به آنها انتقال داده شده) را شناسایی می‌کند و به افرادی که در نزدیکی آنها بوده‌اند، اطلاع می‌دهد. این فناوری مشخص می‌کند که عفونت در کجا منتقل شده و مدت زمان آن (زمینه) چقدر بوده است.
با این حال، ممکن است در جایی که دسترسی به فناوری محدود است، برای مثال در شرایطی با درآمد پائین یا برای افراد سالخورده، مشکلاتی ایجاد شود. همچنین، برخی افراد آن را مصداق نقض حریم خصوصی خود می‌دانند و به نحوه استفاده از داده‌های آنها مشکوک هستند.
ما می‌خواستیم بدانیم که ردیابی دیجیتالی تماس، در مقایسه با ردیابی دستی تماس، در کاهش گسترش عفونت، که با عفونت‌های ثانویه، شناسایی تماس‌های نزدیک، ردیابی مجموعه‌ای کامل از تماس‌ها و شناسایی زمینه عفونت اندازه‌گیری می‌شود، موثر است یا خیر.
ما چه کردیم؟
ما برای یافتن مطالعاتی که ردیابی دیجیتالی تماس را ارزیابی کردند، بانک‌های اطلاعاتی پزشکی را جست‌وجو کردیم. ما مطالعاتی را ترجیح دادیم که در طول طغیان‌های بیماری عفونی انجام شدند، و افراد واقعی را در زمان واقعی ارزیابی کردند، اما مطالعات را از هر شرایط و با هر نوع طراحی وارد کردیم.
برای پاسخ دادن سریع به سؤال خود، برخی از مراحل روند مرور کاکرین را کوتاه کردیم، با این حال، به نتیجه‌گیری‌هایمان اطمینان داریم.
آنچه ما پیدا کردیم
ما 12 مطالعه مرتبط را پیدا کردیم. شش مطالعه اثربخشی ردیابی دیجیتالی تماس را در گروه‌های خاصی (کوهورت‌ها) از افراد ارزیابی کردند: سه مورد در زمان طغیان بیماری (ابولا در سیرالئون؛ سل در بوتسوانا؛ و سیاه‌سرفه (پرتوزیس) در ایالات متحده آمریکا)؛ و سه مطالعه برای ارزیابی سیستم‌های شناسایی تماس‌های نزدیک با شرکت‌کنندگان، طغیان بیماری را در مدارس بازسازی کردند. شش مورد باقیمانده مطالعات مدل‌سازی بودند، که ردیابی دیجیتالی تماس را شبیه‌سازی کردند.
نتایج اصلی
ردیابی دیجیتالی تماس با خود-ایزوله کردن افراد احتمالا تعداد عفونت‌های ثانویه را کاهش می‌دهد، اما نه به اندازه ردیابی دستی تماس همراه با خود-ایزوله کردن (2 مطالعه مدل‌سازی).
ردیابی دیجیتالی تماس در دو مورد طغیان بیماری، تماس‌های نزدیک بیشتری را نسبت به ردیابی دستی پیدا کرد (2 مطالعه در ایالات متحده آمریکا و سیرالئون). دستگاه‌ها در شرایط غیر-طغیان بیماری می‌توانند تماس‌های نزدیک بیشتری را نسبت به یادآوری‌های روزانه که خود شرکت‌کنندگان گزارش کردند یا نظرسنجی‌ها، شناسایی کنند.
یک اپلیکیشن ممکن است مدت زمان تکمیل مجموعه‌ای را از تماس‌های نزدیک کاهش دهد (1 مطالعه). استفاده از سیستم‌های دیجیتالی نسبت به سیستم‌های کاغذی برای ثبت تماس‌های جدید و نظارت بر تماس‌های شناخته شده، سریعتر بودند، و احتمالا کمتر در معرض از بین رفتن اطلاعات قرار داشتند.
مشکلات دسترسی به سیستم (2 مطالعه) شامل پوشش لکه‌‌ای شبکه (patchy network coverage)، کمبود اطلاعات، مشکلات فنی و نیازهای آموزش بالاتر پرسنل بودند. هزینه‌های شخصی ردیابان تماس (1 مطالعه)، به دلیل مسافرت و شارژ دوباره باتری‌های تلفن، افزایش یافت. به نظر می‌رسید تمامی دستگاه‌ها از کاربران تشخیص داده شده در برابر تماس‌ها، جاسوسان و مقامات محافظت می‌کنند اما کاربران یک اپلیکیشن اعضای آژانس‌های سلامت عمومی بودند. مطالعات، سخت‌افزار سرقت شده (تلفن‌های همراه دست دوم) را ثبت کردند؛ گزارش دادند كه فرم‌های کاغذی «اغلب گم شدند»، و اینکه داده‌های دیجیتال با رمز عبور محافظت شده (2 مطالعه) و رمزگذاری شدند (1 مطالعه).
ما هیچ شواهدی را در مورد اطلاعات نوشتاری و مقبولیت آنها پیدا نکردیم.
این به چه معنی است
بعید است که فن‌آوری‌های دیجیتالی تنها روش ردیابی تماس هنگام طغیان بیماری باشند؛ آنها احتمالا در کنار روش‌های دستی استفاده می‌شوند. متأسفانه، این فناوری در شرایط طغیان بیماری در دنیای واقعی تا حد زیادی تأیید نمی‌شود و هیچ یک از مطالعات وارد شده ما، ردیابی دیجیتالی را به‌علاوه دستی در مقایسه با ردیابی دیجیتالی تماس به‌تنهایی ارزیابی نکردند. مطالعات وارد شده ما فن‌آوری‌های مختلف را ارزیابی کرده و از روش‌های متفاوتی از یکدیگر استفاده کردند، بنابراین ما در مورد شواهد آنها مطمئن نیستیم.
دولت‌هایی که ردیابی دیجیتالی تماس را پیاده‌سازی می‌کنند، باید اطمینان حاصل کنند که ضرری متوجه جمعیت در معرض خطر نیست و نگرانی‌های مربوط به حریم خصوصی را در نظر داشته باشند.
این مطالعه مروری تا می 2020 به‌روز است.
اثربخشی راه‌حل‌های دیجیتالی تا حد زیادی تأیید نشده، زیرا داده‌های منتشر شده بسیار اندکی در شرایط طغیان بیماری در دنیای واقعی وجود دارد. مطالعات مدل‌سازی شواهدی را با قطعیت پائین در مورد کاهش موارد ثانویه، در صورت استفاده از ردیابی دیجیتالی تماس به همراه دیگر اقدامات سلامت عمومی مانند خود-ایزوله کردن، ارائه می‌دهند. مطالعات کوهورت شواهدی را با قطعیت بسیار پائین ارائه می‌دهند که ردیابی دیجیتالی تماس ممکن است تعداد قابل اعتمادتری را از تماس‌ها ایجاد کند و باعث شود زمان لازم برای تکمیل ردیابی مخاطب کاهش یابد. راه‌حل‌های دیجیتالی ممکن است دربرگیرنده مفاهیم عدالت برای جمعیت در معرض خطر با دسترسی ضعیف به اینترنت و دسترسی ضعیف به فناوری دیجیتال باشند.
انجام تحقیقات اولیه قوی‌تری در مورد اثربخشی فناوری‌های ردیابی تماس مورد نیاز است، از جمله تحقیق در مورد استفاده از راه‌حل‌های دیجیتال در ترکیب با سیستم‌های دستی، زیرا راه‌حل‌های دیجیتال بعید است که به تنهایی در شرایط دنیای واقعی مورد استفاده قرار گیرند. مطالعات آینده باید دسترسی به راه‌حل‌های دیجیتال و قابل قبول بودن آنها، و تأثیر نتیجه را بر عدالت و انصاف در نظر بگیرند. مطالعات همچنین باید مقبولیت و درک سوال اولیه و اصلی تحقیق را ایجاد کنند، زیرا نگرانی‌های مربوط به حریم خصوصی می‌تواند مانع از درک و جذب و اثربخشی این فناوری‌ها شود.
کاهش در انتقال سندرم حاد تنفسی شدید کروناویروس 2 (SARS-CoV-2) یک اولویت جهانی است. ردیابی تماس به شناسایی افرادی می‌پردازد که اخیرا در تماس با یک فرد بیمار قرار داشته‌اند، تا آنها را جداسازی کرده و انتقال بیشتر بیماری را کاهش دهند. از فناوری دیجیتال می‌توان برای تقویت و تسریع در ردیابی دستی تماس استفاده کرد. ابزارهای دیجیتالی برای ردیابی تماس ممکن است در سه حوزه طبقه‌بندی شوند: 1) پاسخ طغیان بیماری؛ 2) ردیابی مجاورت؛ و 3) ردیابی نشانه‌ها. ما یک مرور سریع را در مورد اثربخشی راه‌حل‌های دیجیتالی برای ردیابی تماس در طول طغیان‌های بیماری عفونی انجام دادیم.
ارزیابی مزایا، مضرات، و مقبولیت راه‌حل‌های ردیابی دیجیتالی تماس شخصی برای شناسایی افرادی که با یک مورد مثبت مبتلا به بیماری عفونی در تماس قرار داشته‌اند.
یک متخصص اطلاعات، منابع علمی را از 1 ژانویه 2000 تا 5 می 2020 در CENTRAL؛ MEDLINE و Embase جست‌وجو کرد. علاوه بر این، ما پایگاه ثبت مطالعات COVID-19 کاکرین را غربالگری کردیم.
ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs)، RCTها خوشه‌ای، شبه-RCTها، مطالعات کوهورت، مطالعات مقطعی و مطالعات مدل‌سازی، را در جمعیت عمومی وارد کردیم. ما ترجیحا مطالعات مربوط به ردیابی تماس را حین طغیان‌های بیماری عفونی (از جمله OVID-19 ، ابولا، سل، ویروس سندرم حاد تنفسی شدید و سندرم تنفسی خاورمیانه) به عنوان شواهد مستقیم وارد کردیم، اما مطالعات مقایسه‌ای ردیابی تماس را خارج از وضعیت طغیان بیماری نیز به عنوان شواهد غیرمستقیم در نظر گرفتیم.
راه‌حل‌های دیجیتالی متنوع بودند، اما اغلب دربرگیرنده نرم‌افزار (یا سیستم عامل) بودند تا کاربران بتوانند روی دستگاه‌های خود نصب کرده یا روی دستگاه‌های ارائه شده توسط دولت‌ها یا اشخاص ثالث بارگذاری شوند. معیارهای کنترل عبارت بودند از ردیابی مرسوم یا دستی تماس، یادآوری‌هایی که خود افراد گزارش کردند و نظرسنجی‌ها، مصاحبه‌ها، دیگر روش‌های استاندارد برای تعیین تماس‌های نزدیک و سایر فن‌آوری‌ها در مقایسه با راه‌حل‌های دیجیتالی (به عنوان مثال پرونده‌های الکترونیکی پزشکی).
دو نویسنده مرور مستقل از هم، رکوردها و تمامی مقالات متن کامل را که به‌طور بالقوه با موضوع مرتبط بودند، بررسی کردند. یکی از نویسندگان مرور داده‌های 50% از مطالعات وارد شده را استخراج کرد، دیگری داده‌های 50% باقیمانده را استخراج کرد؛ نویسنده دوم تمام داده‌های استخراج شده را بررسی کرد. یکی از نویسندگان مرور، کیفیت مطالعات وارد شده را ارزیابی و دیگری ارزیابی‌ها را بررسی کرد. پیامدهای ما، شناسایی موارد ثانویه و تماس‌های نزدیک، زمان سپری شده تا تکمیل ردیابی تماس، مسائل مقبولیت و در دسترس بودن برنامه، نگرانی در مورد حریم خصوصی و ایمنی، و دیگر موارد اخلاقی مشخص شده بودند. اگرچه مطالعات مدل‌سازی به پیش‌بینی تخمین‌های اثرات راه‌حل‌های مختلف ردیابی تماس پیرامون پیامدهای مورد نظر می‌پردازند، مطالعات کوهورت به‌طور تجربی برآورد‌های اثرات راه‌حل‌های مختلف ردیابی تماس را در مورد پیامدهای مورد نظر اندازه‌گیری می‌کنند. ما از GRADE-CERQual برای توصیف قطعیت شواهد از داده‌های کیفی و GRADE برای مدل‌سازی و مطالعات کوهورت استفاده کردیم.
ما شش مطالعه کوهورت را شناسایی کردیم که داده‌های کمّی را گزارش کردند و شش مطالعه مدل‌سازی را یافتیم که به ارائه گزارش در مورد شبیه‌سازی‌های راه‌حل‌های دیجیتالی برای ردیابی تماس پرداختند. دو مطالعه کوهورت همچنین داده‌های کیفی را ارائه دادند. سه مطالعه کوهورت نگاهی به ردیابی تماس حین طغیان بیماری انداختند، در حالی که سه مطالعه طغیان بیماری را در شرایط غیر-شیوع بیماری (مدارس) بازسازی کردند. از شش مطالعه مدل‌سازی، چهار مورد راه‌حل‌های دیجیتالی را برای ردیابی تماس در سناریوهای شبیه‌سازی شده COVID-19 ارزیابی کردند، در حالی که دو مطالعه دیگر به شبیه‌سازی تماس‌های نزدیک در شرایط طغیان غیر-اختصاصی بیماری پرداختند.
مطالعات مدل‌سازی
دو مطالعه مدل‌سازی شواهدی را با قطعیت پائین از کاهش در موارد ثانویه با استفاده از ردیابی دیجیتالی تماس (اندازه‌گیری شده به صورت میانگین تعداد موارد ثانویه به ازای هر مورد شاخص - عدد تجدید نسل موثر (R eff)) ارائه کردند. برآورد یک تحقیق، کاهش 18% در R eff با ردیابی دیجیتالی تماس در مقایسه با خود-ایزوله کردن به‌تنهایی، و کاهش 35% با ردیابی دستی تماس بود. یک مطالعه دیگر از کاهش در R eff برای ردیابی دیجیتالی تماس در مقایسه با خود-انزوایی به‌تنهایی (کاهش 26%) و کاهش در Reff برای ردیابی دستی تماس در مقایسه با خود-انزوایی به‌تنهایی (کاهش 53%) خبر داد. با این وجود، به دلیل نامعلوم بودن مشخصات مدل‌های آنها، و فرضیات در مورد اثربخشی ردیابی دستی تماس (با فرض 95% تا 100% تماس‌های ردیابی شده) و نسبت جمعیتی که برنامه را دارند (53%)، قطعیت شواهد کاهش یافت.
مطالعات کوهورت
دو مطالعه کوهورت شواهدی را با قطعیت بسیار پائین در مورد مزیت ردیابی دیجیتالی نسبت به ردیابی دستی تماس ارائه کردند. در طول طغیان بیماری ابولا، ردیاب‌های تماس با استفاده از یک اپلیکیشن، در مقایسه با فرم‌های کاغذی، تماس نزدیک را به طور متوسط دو برابر بیشتر به ازای هر مورد یافتند. به همین ترتیب، پس از طغیان سیاه سرفه در یکی از بیمارستان‌های ایالات متحده، محققان دریافتند که شناسایی فرکانس رادیویی توانست 45 تماس نزدیک را شناسایی کند، اما جست‌وجو در پرونده‌های پزشکی الکترونیکی 13 مورد را پیدا کرد. قطعیت شواهد به دلیل نگرانی‌ها در مورد عدم دقت، و خطر جدی سوگیری (bias) ناشی از عدم توانایی طراحی‌های مطالعات ردیابی تماس برای شناسایی تعداد واقعی تماس‌های نزدیک، کاهش یافت.
یک مطالعه کوهورت شواهدی را با قطعیت بسیار پائین ارائه کرد که یک اپلیکیشن می‌تواند زمان لازم را برای تکمیل مجموعه‌ای از تماس‌های نزدیک کاهش دهد. قطعیت شواهد برای این پیامد تحت تأثیر عدم دقت و خطر جدی سوگیری قرار گرفت. تیم‌های ردیابی تماس گزارش دادند كه استفاده از سیستم‌های دیجیتالی ورود و مدیریت داده‌ها سریعتر از سیستم‌های کاغذی بوده و احتمالا كمتر در معرض از بین رفتن داده‌ها قرار داشتند.
دو مطالعه از کشورهایی با درآمد کم یا متوسط، گزارش دادند که تیم‌های ردیابی تماس، سیستم‌های دیجیتالی را برای استفاده ساده‌تر یافتند و عموما آنها را نسبت به سیستم‌های کاغذی ترجیح دادند؛ آنها باعث صرفه‌جویی در وقت پرسنل شدند، دقت گزارش‌ها را در مجموعه داده‌های بزرگ بهبود بخشیدند، و حمل‌ونقل آنها در مقایسه با فرم‌های کاغذی آسان‌تر بود. با این حال، پرسنل با افزایش هزینه و مشکلات دسترسی به اینترنت با سیستم‌های دیجیتالی در مقایسه با سیستم‌های کاغذی مواجه بودند.
به نظر می‌رسد دستگاه‌های موجود در مطالعات کوهورت دارای حریم خصوصی از تماس‌ها، از نظر کاربران در معرض قرار گرفته یا تشخیص داده، بودند. با این حال، در صورت وقوع حمله به لینک‌ها، به ویژه برای دستگاه‌های پوشیدنی، خطرات نقض حریم شخصی از جانب جاسوسان وجود دارد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.