Pytanie badawcze

Szukaliśmy danych naukowych dotyczących efektów różnych sposobów usuwania metycylinoopornego Staphylococcus aureus (MRSA), tak zwanej „superbakterii”, z płuc osób z mukowiscydozą.

Wprowadzenie

Metycylinooporny gronkowiec złocisty to rodzaj bakterii odpornej na niektóre rodzaje antybiotyków (leków zabijających bakterie lub hamujących ich rozwój). Jest on czasami nazywany „superbakterią” ze względu na trudności w jego leczeniu. Zakażenie MRSA jest szczególnie niebezpieczne dla osób z mukowiscydozą, dziedziczną chorobą, która powoduje między innymi gromadzenie się gęstego śluzu w płucach. Osobom z mukowiscydozą bardzo trudno jest wykrztusić gęsty śluz, co czyni go idealną pożywką dla bakterii, w tym MRSA, i sprawia, że osoby te są bardziej podatne na infekcje klatki piersiowej. Uważa się, że MRSA może powodować więcej szkód niż inne bakterie, które nie są odporne na antybiotyki. Chcieliśmy zidentyfikować dane naukowe potwierdzające najlepszy sposób leczenia zakażeń MRSA, a także sprawdzić, czy leczenie to poprawiłoby jakość życia osób z mukowiscydozą. Jest to aktualizacja wcześniej opublikowanego przeglądu.

Data wyszukiwania

Dane naukowe są aktualne na dzień 31 stycznia 2022 roku.

Najważniejsze wyniki

Znaleziono trzy badania, które objęły 135 osób z mukowiscydozą i zdiagnozowanym zakażeniem MRSA. 

W dwóch badaniach (obejmujących 106 osób) porównywano leczenie jednej grupy osób z samą obserwacją drugiej grupy osób. W jednym z tych badań osoby w grupie aktywnego leczenia otrzymywały doustnie trimetoprim i sulfametoksazol w połączeniu z ryfampicyną (wszystkie trzy substancje są antybiotykami), a także dodatkowe leki odkażające. W drugim badaniu klinicznym osoby z grupy aktywnego leczenia otrzymywały dwa antybiotyki doustne (ko-trimoksazol i ryfampicynę) oraz jeden w postaci aerozolu do nosa (mupirocynę).

Wyniki tych badań wykazały, że usunięcie MRSA z dróg oddechowych osób z mukowiscydozą jest możliwe. W obu badaniach klinicznych znaczna część leczonych osób pozbyła się MRSA. Jednak niektóre osoby, które nie były poddane leczeniu, pozbyły się MRSA samoistnie. Ponadto, sześć miesięcy po zakończeniu leczenia, liczba osób, które nadal chorowały na MRSA, nie różniła się między grupą, która otrzymała leczenie, a grupą, które go nie otrzymała. Nie stwierdzono różnic między grupami leczonymi pod względem jakości życia, częstotliwości wystąpienia pogorszenia (zaostrzeń choroby), niepożądanych lub szkodliwych skutków leczenia, kolonizacji nosa przez MRSA, zmian czynności płuc lub masy ciała. W badaniach nie podano czasu do momentu znalezienia kolejnego pozytywnego wyniku MRSA wśród uczestników. Jedno z badań wykazało, że w ciągu pierwszych 168 dni, liczba osób przyjętych do szpitala, które leczono za pomocą antybiotyków, zmalała. 

W trzecim badaniu porównywano grupy osób leczonych antybiotykiem wziewnym lub otrzymujące placebo (substancję nieaktywną) także we wziewnej postaci. Obie grupy otrzymywały również te same doustne antybiotyki. Badanie nie wykazało różnicy między grupami w usuwaniu MRSA. Nie stwierdzono również różnic między grupami w zakresie czynności płuc, jakości życia, niepożądanych lub szkodliwych skutków lub kolonizacji nosa przez MRSA. W badaniu klinicznym nie odnotowano zmiany masy ciała ani częstotliwości zaostrzeń chorobowych. 

Wykazano, że wczesne leczenie MRSA u osób z mukowiscydozą jest możliwe, ale nie jest jasne, jakie będą długoterminowe konsekwencje tego leczenia.

Główne ograniczenia danych naukowych

Dane naukowe znalezione dla różnych wyników cechowały się małą lub zerową wiarygodnością. Wynikało to z potencjalnych problemów związanych ze sposobem przeprowadzenia badań, w których uczestnicy wiedzieli, jakie leczenie otrzymywał każdy z nich (grupy otrzymywały leki lub były tylko obserwowane), a także z powodu małej liczby osób w każdym badaniu.