Dostarczanie składników odżywczych (pożywienia) osobom dorosłym z bardzo ciężką chorobą w inny sposób niż jedzenie i połykanie pokarmu

Wprowadzenie

Osoby poważnie chore na oddziałach intensywnej opieki medycznej (OIOM) są w grupie ryzyka wystąpienia niedożywienia, ponieważ ich organizm w odpowiedzi na ciężką chorobę lub uraz zwiększa tempo metabolizmu (przemiany materii: przyp.tłum.). Sposób odżywania tych pacjentów może być też zakłócony, ponieważ są oni nieprzytomni lub zbyt chorzy, żeby jeść samodzielnie. Oznacza to, że tej populacji należy zapewnić alternatywne sposoby przyjmowania pożywienia. Chorzy ci mogą otrzymywać sztuczne żywienie w trzech schematach: jako żywienie dojelitowe (poprzez rurkę umieszczoną w żołądku lub jelicie cienkim), żywienie pozajelitowe (poprzez rurkę wprowadzoną do żyły substancje odżywcze przedostają się bezpośrednio do krwiobiegu) lub jako połączenie obu sposobów. Przegląd ten porównuje efekty wyżej wspomnianych schematów żywienia.

Charakterystyka badań

Dane naukowe są aktualne do 3 października 2017 r. Włączyliśmy 25 badań obejmujących w sumie 8816 osób, które miały uraz, nagły wypadek, chorobę lub były w okresie pooperacyjnym i przebywały na OIOM. Jedenaście badań oczekuje na klasyfikację (ponieważ nie mieliśmy wystarczających informacji do ich oceny), natomiast dwa badania są w toku. W badaniach włączonych do analizy żywienie dojelitowe porównywano z pozajelitowym lub kombinacją obu sposobów żywienia.

Główne wyniki

Badania przedstawiały liczbę osób, które zmarły z jakiejkolwiek przyczyny w różnych punktach czasowych. Nie odnaleźliśmy danych naukowych wskazujących, że żywienie dojelitowe w porównaniu z pozajelitowym lub kombinacją obu dróg żywienia bardziej lub mniej wiązało się z redukcją liczby zgonów w szpitalu w ciągu 90 i 180 dni. Odnaleźliśmy natomiast dane pochodzące z 3 małych badań, które wskazują, że przy stosowaniu łączonego żywienia pozajelitowego i dojelitowego mniej osób zmarło w ciągu 30 dni. W żadnym z badań nie oceniano liczby dni wolnych od pobytu na OIOM do dnia 28 (tj. czasu pobytu na OIOM, biorąc pod uwagę przewidywaną utratę uczestnika z powodu śmierci), natomiast w jednym badaniu wykazano, że droga żywienia nie miała wpływu na liczbę dni bez mechanicznego wspomagania oddechu.

Nie odnaleźliśmy danych wskazujących, że żywienie dojelitowe w porównaniu z pozajelitowym mogło wiązać się ze zwiększeniem lub zmniejszeniem przypadków aspiracji (tj. dostania się substancji, np. kawałków jedzenia z przewodu pokarmowego do płuc) lub ryzyka zapalenia płuc (obrzęk [stan zapalny; przyp.tłum.] tkanki w jednym lub obu płucach, który jest zwykle spowodowany infekcją bakteryjną). Żywienie dojelitowe może zmniejszać ryzyko sepsy (stan zagrażający życiu, w którym reakcja organizmu na infekcję prowadzi do uszkodzenia własnych tkanek i narządów), chociaż dane pochodzą z badań uwzględniających osoby z różnym stanem zdrowia (takim jak uraz, choroba przewlekła lub stan po operacji). Okazało, że wymioty wystąpiły u mniejszej liczby pacjentów otrzymujących żywienie pozajelitowe niż dojelitowe, chociaż wynik ten dotyczył kilku badań z bardzo niewielką liczbą zgłoszonych zdarzeń.

Pewność oszacowania danych naukowych

Nie było możliwości zapewnienia przez badaczy maskowania stosowanej drogi żywienia dla personelu OIOM (sytuacja, w której personel medyczny nie wie, jaką terapię otrzymuje pacjent; przyp. tłum.), co mogło wpłynąć na stronniczość uzyskanych wyników. Autorzy badań nie przedstawiali metodologii w jednorodny sposób. Uczestnicy w każdym z badań mieli różne poważne stany chorobowe (takie jak uraz, choroba przewlekła lub stan pooperacyjny), które mogły wpływać na ich reakcję na sposób żywienia. Stwierdzono również ograniczone dane dla wielu z badanych parametrów. Naszym zdaniem pewność oszacowania danych naukowych była niska lub bardzo niska.

Wnioski

Odnalezione dane naukowe są niewystarczające, aby z pewnością określić, czy któryś ze sposobów żywienia był lepsza w redukcji liczby zgonów lub dni bez wspomagania mechanicznego oddechu oraz częstości działań niepożądanych. W żadnym z badań nie odnotowano liczby dni wolnych od pobytu w OIOM do 28 dnia (pobytu w szpitalu; przyp.tłum.). Dane naukowe miały niską lub bardzo niskiej pewność oszacowania i dlatego nie mogliśmy być pewni wyników w naszym przeglądzie.

Uwagi do tłumaczenia: 

Tłumaczenie: Patrycja Glowik Redakcja: Małgorzata Kołcz

Tools
Information