เราได้รวบรวมการทดลองแบบสุ่มจำนวน 16 เรื่อง ที่มีข้อมูลจากสตรีมากกว่า 12,080 คน การทดลองดำเนินการในประเทศต่างๆ ทั่วโลก ทั้งในประเทศที่มีรายได้สูงและต่ำ ในกลุ่มสตรีที่มีการสนับสนุนด้านทรัพยากรต่ำ สตรีที่ได้รับการดูแลตามปกติอาจไม่ได้รับการดูแลหลังคลอดเพิ่มเติมหลังจากออกจากโรงพยาบาล

กลุ่มที่มีการเยี่ยมบ้านโดยบุคคลากรด้านสุขภาพ และกลุ่มการควบคุมแตกต่างกันอย่างมากในแต่ละการศึกษา การทดลองมุ่งเน้นไปที่การเปรียบเทียบกว้างๆ 3 ประเภทดังรายละเอียดด้านล่าง ในการศึกษาทั้งหมด ยกเว้น 4 การศึกษา ที่มีการดูแลหลังคลอดที่บ้านโดยบุคคลาการทางด้านสุขภาพ เป้าหมายของการเยี่ยมบ้านโดยบุคคลากรด้านสุขภาพทั้งหมดคือ เพื่อประเมินความเป็นอยู่ที่ดีของมารดาและทารก ตลอดจนให้การศึกษาและการสนับสนุน อย่างไรก็ตาม การเยี่ยมบ้านโดยบุคคลากรด้านสุขภาพบางอย่างมีเป้าหมายเฉพาะเจาะจงมากขึ้น เช่น เพื่อส่งเสริมการเลี้ยงลูกด้วยนมแม่ หรือเพื่อให้การสนับสนุนในทางปฏิบัติ

สำหรับผลลัพธ์ส่วนใหญ่ของเรา มีเพียง 1 หรือ 2 การศึกษาที่ให้ข้อมูล และผลลัพธ์โดยรวมไม่สอดคล้องกัน การศึกษาทั้งหมดมีหลายประเด็นที่มีความเสี่ยงของอคติสูงหรือไม่ชัดเจน

เยี่ยมบ้านมากกว่าและน้อยกว่า (5 การศึกษา, สตรี 2102 คน)

หลักฐานมีความไม่แน่นอนอย่างมาก ว่าการเยี่ยมบ้านมีผลกระทบต่อการเสียชีวิตของมารดาและทารกแรกเกิดหรือไม่ (หลักฐานมีความเชื่อมั่นต่ำมาก) คะแนนภาวะซึมเศร้าหลังคลอดเฉลี่ยที่วัดด้วย Edinburgh Postnatal Depression Scale (EPDS) อาจสูงขึ้นเล็กน้อย (แย่ลง) เมื่อไปเยี่ยมบ้านมากขึ้น แม้ว่าความแตกต่างในคะแนนจะไม่มีความหมายทางคลินิก (ความแตกต่างเฉลี่ย (MD) 1.02, ช่วงความเชื่อมั่น 95% (CI) ) 0.25 ถึง 1.79; 2 การศึกษา, สตรี 767 คน; หลักฐานความเชื่อมั่นต่ำ) การวิเคราะห์ 2 ครั้งแยกกัน พบผลลัพธ์ที่ขัดแย้งกันสำหรับความพึงพอใจของมารดา (หลักฐานความเชื่อมั่นต่ำ ในทั้งสองการวิเคราะห์) ข้อมูลหนึ่งพบว่าอาจมีประโยชน์หากเข้ารับการตรวจเยี่ยมน้อยลง แม้ว่า 95% CI คร่อมเส้นที่ไม่มีผลกระทบ (อัตราส่วนความเสี่ยง (RR) 0.96, 95% CI 0.90 ถึง 1.02; 2 การศึกษา, สตรี 862 คน) อย่างไรก็ตาม ในการศึกษาอื่น การสนับสนุนเพิ่มเติมจากผู้มาเยี่ยมด้านสุขภาพมีความสัมพันธ์กับคะแนนความพึงพอใจเฉลี่ยที่เพิ่มขึ้น (MD 14.70, 95% CI 8.43 ถึง 20.97; 1 การศึกษา, สตรี 280 คน; หลักฐานความเชื่อมั่นต่ำ) การใช้ประโยชน์ด้านสุขอนามัยสำหรับทารกอาจลดลงเมื่อมีการเยี่ยมบ้านมากขึ้น (RR 0.48, 95% CI 0.36 ถึง 0.64; 4 การศึกษา, ทารก 1365 คน) และการเลี้ยงลูกด้วยนมแม่อย่างเดียวใน 6 สัปดาห์อาจเพิ่มขึ้น (RR 1.17, 95% CI 1.01 ถึง 1.36; 3 การศึกษา, สตรี 960 คน; หลักฐานความเชื่อมั่นต่ำ) ไม่มีรายงานการเจ็บป่วยของทารกแรกเกิดที่ร้ายแรงถึงหกเดือนในการทดลองใดๆ

รูปแบบการดูแลหลังคลอดแบบต่างๆ (3 การศึกษา, สตรี 4394 คน)

ในการศึกษาแบบ cluster-RCT ที่เปรียบเทียบการดูแลตามปกติกับการดูแลเป็นรายบุคคลโดยผดุงครรภ์ ขยายเวลาไปถึง 3 เดือนหลังคลอด อาจมีความแตกต่างเพียงเล็กน้อยหรือไม่มีเลยในการเสียชีวิตของทารกแรกเกิด (RR 0.97, 95% CI 0.85 ถึง 1.12; 1 การศึกษา, ทารก 696 คน) สัดส่วนของสตรีที่มีคะแนน EPDS ≥ 13 ใน 4 เดือนอาจลดลงด้วยการดูแลเป็นรายบุคคล (RR 0.68, 95% CI 0.53 ถึง 0.86; 1 การศึกษา, สตรี 1295 คน) การศึกษาหนึ่งชี้ให้เห็นว่าการเยี่ยมบ้านและการคัดกรองทางโทรศัพท์ในการเจ็บป่วยของทารกแรกเกิดจนถึง 28 วันอาจมีความแตกต่างเพียงเล็กน้อยหรือไม่มีเลย (RR 0.97, 95% CI 0.85 ถึง 1.12; 1 การศึกษา, สตรี 696 คน) ในการศึกษาที่ต่างกัน ไม่มีความแตกต่างระหว่างการส่งเสริมการเลี้ยงลูกด้วยนมแม่และการมาเยี่ยมตามปกติของอัตราการเลี้ยงลูกด้วยนมแม่อย่างเดียวที่ 6 เดือน (RR 1.47, 95% CI 0.81 ถึง 2.69; 1 การศึกษา, สตรี 656 คน)

การดูแลหลังคลอดที่บ้านกับสิ่งอำนวยความสะดวก (8 การศึกษา, สตรี 5179 คน)

หลักฐานบ่งชี้ว่าอัตราภาวะซึมเศร้าหลังคลอดอาจมีความแตกต่างเพียงเล็กน้อยหรือไม่มีเลยในช่วงหลังคลอด 42 วัน และเมื่อวัดในระดับ EPDS ที่ 60 วัน ความพึงพอใจของมารดากับการดูแลหลังคลอดอาจดีขึ้นเมื่อไปเยี่ยมบ้าน (RR 1.36, 95% CI 1.14 ถึง 1.62; 3 การศึกษา , สตรี 2368 คน) อาจมีความแตกต่างเพียงเล็กน้อยหรือไม่มีเลยในการเข้ารับการรักษาพยาบาลฉุกเฉินสำหรับทารกหรือการกลับเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลทารก (RR 1.15, 95% CI 0.95 ถึง 1.38; 3 การศึกษา, สตรี 3257 คน) หรือในการเลี้ยงลูกด้วยนมแม่อย่างเดียวใน 2 สัปดาห์ (RR 1.05, 95% CI 0.93 ถึง 1.18; 1 การศึกษา, สตรี 513 คน)