سوال مطالعه مروری
نرخ استفاده، اثربخشی و عوارض جانبی جایگذاری ایمپلنت ضد-بارداری (ایمپلنت برای پیشگیری از بارداری) را در همان زمان ویزیت برای سقط در برابر جایگذاری تاخیری در زمان ویزیت پیگیری مقایسه کردیم.
پیشینه
ایمپلنت ضد-بارداری، یک روش بسیار تاثیرگذار برای پیشگیری از بارداری است که برگشتپذیر بوده و امکان محافظت از بارداری را در طولانی-مدت فراهم میکند. این روش تقریبا برای همه زنان از جمله زنانی که بارداری آنان با برداشتن یا خارج کردن محصولات بارداری به پایان رسیده، مناسب است. از آنجا که بسیاری از زنان برای یک ویزیت پیگیری پس از سقط مراجعه مجدد ندارند و نرخ دریافت روش ضد-بارداری پائینی دارند، جایگذاری یک ایمپلنت ضد-بارداری در ویزیت سقط، یک رویکرد امیدوارکننده شایسته توجه است.
ویژگیهای مطالعه
تا مارچ 2021، به جستوجوی کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده (مطالعاتی که در آن شرکتکنندگان بهطور تصادفی در یکی از دو یا چند گروه درمانی قرار میگیرند) پرداختیم. ما بررسی کردیم که جایگذاری ایمپلنتهای ضد-بارداری در همان زمان ویزیت سقط جنین در مقایسه با زمانی که زنان برای ویزیت پیگیری مراجعه کردند، بر استفاده از این روش ضد-بارداری تاثیر میگذارد یا خیر. سه مطالعه را با مجموع 1162 زن وارد کردیم که پس از یک سقط جنین، جایگذاری فوری ایمپلنتهای ضد-بارداری را در همان ویزیت یا در یک ویزیت پیگیری انتخاب کردند.
نتایج کلیدی
میزان استفاده از ایمپلنت ضد-بارداری ممکن است هنگامی که در همان زمان ویزیت سقط جنین قرار داده میشود، بیشتر باشد. شواهد نشان میدهد که جایگذاری فوری، احتمالا میزان استفاده را از ایمپلنتهای ضد-بارداری بهبود میبخشد. با این حال، جایگذاری فوری ممکن است نرخ استفاده را در شش ماه افزایش دهد. به نظر میرسد که تفاوتی اندک یا عدم تفاوت میان گروهها در نرخ شکست کلی سقط جنین دارویی و عوارض جانبی مرتبط با خونریزی در یک ماه پس از سقط وجود داشته باشد. شواهد همچنین حاکی از آن است که جایگذاری فوری ایمپلنتهای ضد-بارداری، احتمالا نرخ بارداری ناخواسته را طی شش ماه پس از سقط کاهش میدهد.
قطعیت شواهد
در کل، سطح قطعیت شواهد متوسط تا بسیار پائین درجهبندی شد. کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده با طراحی و کیفیت خوب بیشتر، نتایج معنیداری را در مورد نرخ بارداری ناخواسته و عوارض جانبی پس از قرار دادن ایمپلنت ضد-بارداری در همان زمان ویزیت مربوط به سقط، در مقایسه با جایگذاری آن طی شش هفته پس از سقط، ارائه خواهند داد.
استفاده از ایمپلنتهای آزاد کننده پروژستین به طور همزمان با داروهای سقط جنین، احتمالا تاثیر منفی اندک یا عدم تاثیر بر میزان شکست کلی سقط جنین دارویی دارد. جایگذاری فوری احتمالا نرخ استفاده را از ایمپلنت ضد-بارداری و همچنین نرخ بارداری ناخواسته را طی شش ماه پس از سقط در مقایسه با جایگذاری تاخیری، بهبود میبخشد. ممکن است هیچ تفاوتی میان رویکرد جایگذاری فوری و تاخیری در عوارض جانبی مرتبط با خونریزی در یک ماه پس از سقط وجود نداشته باشد.
ایمپلنتهای ضد-بارداری، از موثرترین روشهای پیشگیری از بارداری هستند که محافظت طولانی-مدت از بارداری و مشخصات بیخطری (safety) بالایی را ارائه میدهند. در نتیجه، این روش برای بهینهسازی فاصلهگذاری بین بارداریها، به ویژه در زنانی که سقط جنین داشتهاند، مناسب است.
زنانی که سقط جنین داشتهاند، در معرض خطر بالای تکرار سریع بارداری هستند. ارائه روشهای موثر ضد-بارداری، در زمان ویزیت مربوط به سقط جنین، میتواند یک استراتژی کلیدی برای ارتقای دسترسی و دریافت روشهای ضد-بارداری باشد. مرور شواهد برای ارزیابی ایمپلنتهای آزادکننده پروژستین برای استفاده فوری در زمان سقط جنین مورد نیاز بود، از جمله این که جایگذاری فوری بر اثربخشی سقط جنین دارویی که بر آنتیپروژستوژنها متکی است، تاثیر میگذارد یا خیر.
مقایسه نرخ شروع ایمپلنت ضد-بارداری، اثربخشی ضد-بارداری، و پیامدهای نامطلوب مرتبط با جایگذاری فوری در برابر جایگذاری تاخیری ایمپلنتهای ضد-بارداری پس از سقط جنین.
بدون در نظر گرفتن زبان یا وضعیت انتشار مقاله، برای یافتن تمامی مطالعات مرتبط تا سپتامبر 2019 به جستوجو پرداختیم و در مارچ 2021، این جستوجو بهروز شد. پایگاه مرکزی ثبت کارآزماییهای کنترل شده کاکرین (CENTRAL) (Ovid EBM Reviews)؛ MEDLINE ALL (Ovid)؛ Embase.com؛ CINAHL (EBSCOhost) (Cumulative Index to Nursing and Allied Health Literature)؛ Global Health (Ovid)؛ LILACS (بانک اطلاعاتی دادههای علم سلامت آمریکای لاتین و کارائیب)؛ SCOPUS؛ ClinicalTrials.gov و WHO ICTRP را جستوجو کردیم. برای شناسایی مطالعات دیگر، فهرست منابع مقالات مرتبط را بررسی کردیم.
به دنبال کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شدهای (randomised controlled trials; RCTs) بودیم که جایگذاری فوری ایمپلنت ضد-بارداری را در برابر جایگذاری نوع تاخیری آن پس از سقط مقایسه کردند.
از پروسیجرهای استاندارد توصیه شده توسط کاکرین استفاده کردیم. برای شناسایی مطالعات بالقوه مرتبط، دو نویسنده مرور (JS؛ LS) بهطور مستقل از هم عناوین، چکیدهها و متون کامل نتایج جستوجو را غربالگری کرده، کارآزماییها را از نظر خطر سوگیری (bias) ارزیابی و دادهها را استخراج کردند. خطر نسبی (RR) را با 95% فاصله اطمینان (CI) برای پیامدهای دو-حالتی، و تفاوت میانگین (MD) را با 95% CI برای متغیرهای پیوسته محاسبه کردیم.
سه RCT را شامل 1162 زن یافتیم. ارزیابی درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) ما از قطعیت کلی شواهد، از متوسط تا بسیار پائین بود، و به دلیل خطر سوگیری، ناهمگونی و عدم-دقت کاهش سطح داده شد.
نرخ استفاده در شش ماه ممکن است برای جایگذاری فوری در برابر جایگذاری تاخیری، اندکی بیشتر باشد (RR: 1.10؛ 95% CI؛ 1.05 تا 1.15؛ 3 RCT؛ 1103 زن؛ I2 = 62%؛ شواهد با قطعیت پائین). بارداری ناخواسته طی شش ماه پس از سقط، احتمالا با جایگذاری فوری در مقایسه با جایگذاری تاخیری کمتری همراه بود (RR: 0.25؛ 95% CI؛ 0.08 تا 0.77؛ 3 RCT؛ 1029 زن؛ I2 = 0%؛ شواهد با قطعیت متوسط). جایگذاری فوری ایمپلنتهای ضد-بارداری، احتمالا نرخ استفاده فوری را در مقایسه با جایگذاری تاخیری پس از سقط جنین دارویی بهبود میبخشد (RR: 1.26 برای سقط دارویی؛ 95% CI؛ 1.21 تا 1.32؛ 2 RCT؛ 1014 زن؛ I2 = 89%؛ شواهد با قطعیت متوسط) و همچنین ممکن است نرخ استفاده را از ایمپلنت به دنبال سقط به روش جراحی بهبود بخشد (RR: 2.32 برای سقط جراحی؛ 95% CI؛ 1.79 تا 3.01؛ 1 RCT؛ 148 زن؛ I2 = not applicable؛ شواهد با قطعیت پائین). نتایج را برای پیامد استفاده از ایمپلنت نسبت به هر دو نوع سقط، به دلیل ناهمگونی آماری بسیار بالا، جمعآوری نکردیم.
برای ختم بارداری دارویی، ما دریافتیم که احتمالا تفاوتی اندک یا عدم تفاوت میان جایگذاری فوری و تاخیری در شکست کلی سقط دارویی وجود دارد (RR: 1.18؛ 95% CI؛ 0.58 تا 2.40؛ 2 RCT؛ 1001 زن؛ I2 = 68%؛ شواهد با قطعیت متوسط).
ممکن است تفاوتی میان جایگذاری فوری و تاخیری در نرخ خونریزی غیر-طبیعی در یک ماه پس از سقط وجود نداشته باشد (RR: 1.00؛ 95% CI؛ 0.88 تا 1.14؛ 1 RCT؛ 462 زن؛ I2 = not applicable؛ شواهد با قطعیت پائین).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.