ما 29 مطالعه واجد شرایط را، شامل 3307 فرد، و چهار مطالعه در حال انجام را شناسایی کردیم. به‌طور کلی، اعتماد به نتایج مطالعات تجزیه‌و‌تحلیل شده به دلیل محدودیت‌های مطالعات مرتبط (خطر سوگیری (bias))، عدم دقت یا غیر-مستقیم بودن آنها کاهش یافت. حیطه‌‌های نگران‌کننده شامل روش‌های ناکافی برای تولید توالی (sequence generation) و عدم کورسازی (blinding) بودند. اکثر کارآزمایی‌ها کوچک بوده، و فقط تعداد کمی شرکت‌کننده را وارد کردند، و به بررسی استفاده پیشگیرانه از لووسیمندان پرداختند.

متاآنالیزهای ما نشان دادند که لووسیمندان در مقایسه با دارونما ممکن است خطر LCOS را کاهش داده (خطر نسبی (RR): 0.43؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.25 تا 0.74؛ I ² = 66%؛ 1724 شرکت‌کننده، 6 مطالعه؛ GRADE: پائین) و احتمالا مورتالیتی به هر علتی (all-cause mortality) را کم کند (RR: 0.65؛ 95% CI؛ 0.43 تا 0.97؛ I ² = 11%؛ 2347 شرکت‌کننده؛ 14 مطالعه؛ GRADE: متوسط). این به معنای تعداد افراد مورد نیاز جهت درمان تا حصول یک پیامد مفید بیشتر (number needed to treat for an additional beneficial outcome; NNTB) برابر با 8 برای پیشگیری از بروز یک رویداد LCOS پس از جراحی و 44 برای پیشگیری از وقوع یک مورد مرگ در 30 روز است. آنالیزهای زیرگروه نشان دادند که تاثیرات مفید لووسیمندان عمدتا در تجویز دارو پیش از جراحی مشاهده شدند. متاآنالیزهای ما نشان دادند که لووسیمندان در مقایسه با دارونما ممکن است طول مدت بستری در بخش مراقبت‌های ویژه (ICU) (تفاوت میانگین (MD): 1.00 روز؛ 95% CI؛ 1.63- تا 0.37-؛ 572 شرکت‌کننده، 7 مطالعه؛ GRADE: بسیار پائین) و طول مدت استفاده از تهویه مکانیکی (MD؛ 8.03- ساعت؛ 95% CI؛ 13.17- تا 2.90-؛ 572 شرکت‌کننده، 7 مطالعه؛ GRADE: بسیار پائین) را کم کند، اما شواهد بسیار نامشخص است. خطر بروز عوارض جانبی بین گروه لووسیمندان و دارونما تفاوتی نداشت (شوک کاردیوژنیک: RR: 0.65؛ 95% CI؛ 0.40 تا 1.05؛ I ² = 0%؛ 1212 شرکت‌کننده، 3 مطالعه؛ GRADE: بالا؛ فیبریلاسیون دهلیزی: RR: 1.02؛ 95% CI؛ 0.82 تا 1.27؛ I ² = 60%؛ 1934 شرکت‌کننده، 11 مطالعه؛ GRADE: بسیار پائین؛ انفارکتوس میوکارد حین و پس از جراحی: RR: 0.89؛ 95% CI؛ 0.61 تا 1.31؛ I ² = 13%؛ 1838 شرکت‌کننده، 8 مطالعه؛ GRADE: متوسط؛ سکته مغزی غیرآمبولی یا حمله ایسکمیک گذرا: RR: 0.89؛ 95% CI؛ 0.58 تا 1.38؛ I ² = 0%؛ 1786 شرکت‌کننده، 8 مطالعه؛ GRADE: متوسط). با این حال، لووسیمندان در مقایسه با دارونما ممکن است تعداد شرکت‌کنندگانی را که نیاز به حمایت مکانیکی از گردش خون دارند، کاهش دهد (RR: 0.47؛ 95% CI؛ 0.24 تا 0.91؛ I ² = 74%؛ 1881 شرکت‌کننده، 10 مطالعه؛ GRADE: پائین).

هیچ شواهد قطعی در مورد تاثیر لووسیمندان در مقایسه با مراقبت‌های قلبی استاندارد بر LCOS (RR: 0.49؛ 95% CI؛ 0.14 تا 1.73؛ I ² = 59%؛ 208 شرکت‌کننده، 3 مطالعه؛ GRADE: بسیار پائین)، مورتالیتی به هر علتی (RR: 0.37؛ 95% CI؛ 0.13 تا 1.04؛ I ² = 0%؛ 208 شرکت‌کننده، 3 مطالعه؛ GRADE: پائین)، عوارض جانبی (شوک کاردیوژنیک: RR: 0.62؛ 95% CI؛ 0.22 تا 1.81؛ 128 شرکت‌کننده، 1 مطالعه؛ GRADE: بسیار پائین؛ فیبریلاسیون دهلیزی: RR: 0.40؛ 95% CI؛ 0.11 تا 1.41؛ I ² = 60%؛ 188 شرکت‌کننده، 2 مطالعه؛ GRADE: بسیار پائین؛ انفارکتوس میوکارد حین و پس از جراحی: RR: 0.62؛ 95% CI؛ 0.22 تا 1.81؛ 128 شرکت‌کننده، 1 مطالعه؛ GRADE: بسیار پائین؛ سکته مغزی غیرآمبولی یا حمله ایسکمیک گذرا: RR: 0.56؛ 95% CI؛ 0.27 تا 1.18؛ 128 شرکت‌کننده، 1 مطالعه؛ GRADE: بسیار پائین)، طول مدت بستری در ICU (MD؛ 0.33 روز؛ 95% CI؛ 1.16- تا 1.83؛ 80 شرکت‌کننده، 2 مطالعه، GRADE: بسیار پائین)، طول مدت نیاز به تهویه مکانیکی (MD؛ 3.40- ساعت؛ 95% CI؛ 11.50- تا 4.70؛ 128 شرکت‌کننده، 1 مطالعه؛ GRADE: بسیار پائین)، و تعداد شرکت‌کنندگانی که نیاز به حمایت مکانیکی گردش خون دارند (RR: 0.88؛ 95% CI؛ 0.50 تا 1.55؛ I ² = 0%؛ 208 شرکت‌کننده، 3 مطالعه؛ GRADE: پائین)، وجود نداشت.