W tym przeglądzie opisano zrozumienie powszechnej praktyki sprawdzania urazów kręgosłupa, gdy pacjenci przychodzą do lekarza rodzinnego, poradni leczenia bólu lub na oddział ratunkowy ze świeżym bólem pleców. Lekarze zazwyczaj zadają kilka pytań i badają plecy, aby sprawdzić prawdopodobieństwo złamania kręgosłupa. Sprawdzenie pod kątem złamań przeprowadza się ze względu na to, że leczenie różni się w przypadku zwykłego bólu pleców i złamań. Złamania zwykle rozpoznaje się za pomocą prześwietlenia rentgenowskiego, a następnie zaleca odpoczynek, założenie ortezy stabilizującej kręgosłup oraz zażywanie leków przeciwbólowych. Powszechny ból pleców leczy się za pomocą ćwiczeń fizycznych, manipulacji stawowych i leków przeciwbólowych; zdjęcia rentgenowskie, tomografia komputerowa (TK) i rezonans magnetyczny nie są przydatne do rozpoznania. Złamania występują rzadko i stanowią przyczynę bólu pleców od 1% do 4,5% wizyt ze świeżym bólem pleców u lekarzy rodzinnych.

W 8 badaniach obejmujących kilka tysięcy pacjentów opisano 29 różnych pytań i rodzajów badania przedmiotowego, które wykorzystano w rozpoznawaniu złamań kręgosłupa. Większość z 29 nie była dokładna. Najlepsze 4 pytania dotyczyły stosowania sterydów (które mogą powodować osłabienie kości), wieku pacjenta (wiek powyżej 74 lat zwiększa ryzyko złamań) i niedawnego urazu, takiego jak upadek. Korzystanie z kombinacji najlepszych pytań wydaje się poprawiać dokładność. Na przykład, kobiety w wieku powyżej 74 lat są bardziej narażone na złamanie, gdy zgłaszają się do lekarza skarżąc się na ból pleców. Na oddziale ratunkowym najlepszym wskaźnikiem złamania kręgosłupa było zasinienie lub zadrapanie w bolesnym obszarze pleców.

Złamania występują rzadko i zazwyczaj nie wymagają niezwłocznego leczenia, nawet jeśli istnieją sygnały ostrzegawcze lekarze i pacjenci mogą przyjąć strategię obserwacji i wyczekiwania. W okresie wyczekiwania pacjenci powinni unikać zabiegów, takich jak ćwiczenia fizyczne i manipulacje stawowe, których nie zaleca się w przypadku złamań kręgosłupa.

Najgorsze skutki niskiej jakości badań przesiewowych obejmujących identyfikację czerwonej flagi to nadmierne lub niedostateczne leczenie. Jeśli testy nie są dokładne, pacjenci bez złamania mogą zostać poddani badaniu rentgenowskiemu lub tomografii komputerowej, których nie potrzebują – niepotrzebne narażenie na promieniowanie rentgenowskie, dodatkowe zmartwienie dla pacjenta i dodatkowe koszty. Z drugiej strony (i znacznie rzadziej) może dojść do przeoczenia prawdziwego złamania i spowodowania, że pacjent z opóźnieniem otrzyma najlepsze leczenie.

Większość badań była niskiej lub umiarkowanej jakości, więc potrzebne są dalsze badania w celu zidentyfikowania najlepszej kombinacji pytań i metod badania.