تعداد 29 RCT انجام شده را در آمریکای شمالی، اروپا، استرالیا، آسیا، آفریقا و خاورمیانه انتخاب کردیم که در مجموع 4620 شرکت‌کننده مبتلا به دیابت نوع 1 و 22,565 شرکت‌کننده مبتلا به دیابت نوع 2 را ثبت‌نام کردند (حجم نمونه از 16 تا 4477 شرکت‌کننده). در تمام 7 RCT با حضور شرکت‌کنندگان دیابتی نوع 1 با فشار خون طبیعی، 8 مورد از 12 RCT با شرکت‌کنندگان دیابتی نوع 2 با فشار خون طبیعی، و 5 مورد از 10 RCT با شرکت‌کنندگان هیپرتانسیو دیابتی نوع 2، یک گروه به یک یا چند عامل آنتی هیپرتانسیو و گروه کنترل به دارونما اختصاص یافتند. در 4 RCT باقی‌مانده با مشارکت شرکت‌کنندگان با فشار خون طبیعی مبتلا به دیابت نوع 2 و 5 RCT برای شرکت‌کنندگان هیپرتانسیو دیابتی نوع 2، روش‌های کنترل شدید فشار خون با مراقبت‌های معمول مقایسه شدند. هشت کارآزمایی به‌طور کامل و 10 کارآزمایی به‌طور نسبی توسط شرکت‌های داروسازی حمایت شدند؛ نه مطالعه از منابع دیگر پشتیبانی مالی دریافت کردند؛ و دو مطالعه منبع مالی خود را گزارش نکردند.

طراحی‌های مطالعه، جمعیت‌ها، مداخلات، طول مدت پیگیری (محدوده کمتر از یک سال تا نه سال)، و اهداف فشار خون بین کارآزمایی‌های وارد شده متفاوت بودند.

برای پیامدهای مرور اولیه پس از پنج سال درمان و پیگیری، یکی از هفت کارآزمایی برای بیماران دیابتی نوع 1، بروز رتینوپاتی و یک کارآزمایی، پیشرفت به سمت رتینوپاتی را گزارش کردند؛ یک کارآزمایی یک پیامد ترکیبی را از بروز و پیشرفت گزارش کرد (همانطور که نویسندگان مطالعه تعریف کردند). میان بیماران دیابتی نوع 2 با فشار خون طبیعی، چهار مورد از 12 کارآزمایی بروز رتینوپاتی دیابتی و دو کارآزمایی پیشرفت به سمت رتینوپاتی را گزارش کردند؛ دو کارآزمایی، ترکیبی را از بروز و پیشرفت گزارش کردند. میان بیماران هیپرتانسیو دیابتی نوع 2، شش مورد از 10 کارآزمایی بروز رتینوپاتی دیابتی و دو کارآزمایی پیشرفت به سمت رتینوپاتی را گزارش کردند؛ پنج مورد از 10 کارآزمایی ترکیبی را از بروز و پیشرفت گزارش کردند.

شواهد از مزیت کلی مداخله شدیدتر کنترل فشار خون برای بروز رتینوپاتی دیابتی در پنج سال (11 مطالعه؛ 4940 شرکت‌کننده؛ خطر نسبی (RR): 0.82؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.73 تا 0.92؛ I² = 15%؛ شواهد با قطعیت متوسط) و پیامد ترکیبی بروز و پیشرفت (8 مطالعه؛ 6212 شرکت‌کننده؛ RR: 0.78؛ 95% CI؛ 0.68 تا 0.89؛ I² = 42%؛ شواهد با قطعیت پائین) حمایت می‌کند. شواهد موجود از مزیت این مداخله برای پیشرفت به سمت رتینوپاتی دیابتی در پنج سال (5 مطالعه؛ 5144 شرکت‌کننده؛ RR: 0.94؛ 95% CI؛ 0.78 تا 1.12؛ I² = 57%؛ شواهد با قطعیت متوسط)، بروز رتینوپاتی دیابتی پرولیفراتیو (proliferative diabetic retinopathy)، ادم ماکولا یا خونریزی زجاجیه قابل‌توجه از نظر بالینی (9 مطالعه؛ 8237 شرکت‌کننده؛ RR: 0.92؛ 95% CI؛ 0.82 تا 1.04؛ I² = 31%؛ شواهد با قطعیت پائین)، یا از دست دادن 3 خط یا بیشتر در نمودار حدت بینایی با مقیاس logMAR (2 مطالعه؛ 2326 شرکت‌کننده؛ RR: 1.15؛ 95% CI؛ 0.63 تا 2.08؛ I² = 90%؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین) حمایت نکرد. شرکت‌کنندگان هیپرتانسیو دیابتی نوع 2 از مزیت بیشتری از کنترل شدید فشار خون برای سه مورد از چهار پیامد مربوط به بروز و پیشرفت به سمت رتینوپاتی دیابتی بهره‌مند شدند.

عارضه جانبی گزارش شده اغلب (13 مورد از 29 کارآزمایی) مرگ‌ومیر بود، RR تخمینی 0.87 گزارش شد (95% CI؛ 0.76 تا 1.00؛ 13 مطالعه؛ 13,979 شرکت‌کننده؛ I² = 0%؛ شواهد با قطعیت متوسط). بروز هیپوتانسیون در دو کارآزمایی گزارش شد، RR معادل 2.04 بود (95% CI؛ 1.63 تا 2.55؛ 2 مطالعه؛ 3323 شرکت‌کننده؛ I² = 37%؛ شواهد با قطعیت پائین)، که نشان‌دهنده تعداد بیش از حد وقایع هیپوتانسیون میان شرکت‌کنندگانی بود که به مداخله بیشتری برای کنترل فشار خون اختصاص یافتند.