این NMA تعداد 123 کارآزمایی را با 57,682 شرکت‌کننده وارد کرد _.

عوارض جانبی جدی (SAEها)

گزارش SAEها از 84 مطالعه شامل 5696 (11%) رویداد در 51,833 (89.9%) شرکت‌کننده، از 57,682 شرکت‌کننده در همه مطالعات، در دسترس بود. بر اساس فراوانی مطلق SAEها، حد آستانه عدم برتری (تا 50% افزایش خطر) به این معنی بود که بیش از 1 نفر در هر 18 نفر در مقایسه با دریافت‌کنندگان دارونما، دچار SAE نخواهند شد.

شواهدی با قطعیت پائین نشان می‌دهد که سه دارو ممکن است SAEها را در مقایسه با دارونما کاهش دهند (نسبت خطر [relative risk; RR]؛ 95% فاصله اطمینان [CI]): اینترفرون بتا ( interferon beta)-1a؛ (Avonex) (0.78؛ 0.66 تا 0.94)؛ دی‌متیل فومارات (dimethyl fumarate) (0.79؛ 0.67 تا 0.93)، و گلاتیرامر استات (glatiramer acetate) (0.84؛ 0.72 تا 0.98).

چندین دارو واجد معیار عدم برتری در برابر دارونما بودند: شواهد با قطعیت متوسط ​​برای تری‌فلونوماید (teriflunomide) (1.08؛ 0.88 تا 1.31)؛ شواهد با قطعیت پائین برای اوکرلیزوماب (ocrelizumab) (0.85؛ 0.67 تا 1.07)، اوزانیمود (ozanimod) (0.88؛ 0.59 تا 1.33)، اینترفرون بتا-1b (0.94؛ 0.78 تا 1.12)؛ اینترفرون بتا-1a؛ (Rebif)، (0.96؛ 0.80 تا 1.15)؛ ناتالیزوماب (natalizumab) (0.97؛ 0.79 تا 1.19)؛ فینگولیمود (fingolimod) (1.05؛ 0.92 تا 1.20) و لاکینیمود (laquinimod) (1.06؛ 0.83 تا 1.34)؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین برای داکلیزوماب (daclizumab) (0.83؛ 0.68 تا 1.02).

عدم برتری دیگر داروها نسبت به دارونما به دلیل عدم دقت (imprecision) مشاهده نشد: شواهد با قطعیت پائین برای کلادریبین (cladribine) (1.10؛ 0.79 تا 1.52)، سیپونیمود (siponimod) (1.20؛ 0.95 تا 1.51)، اوفاتوموماب (ofatumumab) (1.26؛ 0.88 تا 1.79)؛ و ریتوکسیماب (rituximab) (1.01؛ 0.67 تا 1.52)؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین برای ایمونوگلوبولین‌ها (1.05؛ 0.33 تا 3.32)؛ دیروکسیمل فومارات (diroximel fumarate) (1.05؛ 0.23 تا 4.69)؛ اینترفرون پگیله شده (peg-interferon) بتا-1a (1.07؛ 0.66 تا 1.74)؛ آلمتوزوماب (alemtuzumab) (1.16؛ 0.85 تا 1.60)؛ اینترفرون‌ها (1.62؛ 0.21 تا 12.72) و آزاتیوپرین (azathioprine) (3.62؛ 0.76 تا 17.19).

خروج از مطالعه به دلیل عوارض جانبی

گزارش موارد خروج از مطالعه به دلیل AEها از 105 مطالعه (85.4%) شامل 3537 رویداد (6.39%) مربوط به 55,320 بیمار (95.9%) از 57,682 بیمار در همه مطالعات، در دسترس بود. بر اساس فراوانی مطلق موارد خروج از مطالعه، حد آستانه عدم برتری (تا 50% افزایش خطر) به این معنی بود که بیش از 1 نفر در هر 31 نفر در مقایسه با دریافت‌کنندگان دارونما از مطالعه خارج نشدند.

هیچ دارویی در مقایسه با دارونما باعث کاهش موارد خروج از مطالعه به دلیل عوارض جانبی نشد.

شواهدی با قطعیت بسیار پائین (به این معنی که تخمین‌ها قابل اعتماد نیستند) وجود دارد که نشان می‌دهد دو دارو معیار عدم برتری ما را در برابر دارونما داشتند، با فرض بالای 95% CI برای RR در حد 1.5: دیروکسیمل فومارات (diroximel fumarate) (0.38؛ 0.11 تا 1.27) و آلمتوزوماب (0.63؛ 0.33 تا 1.19).

عدم برتری داروهای زیر نسبت به دارونما به دلیل عدم دقت (imprecision) مشاهده نشد: شواهد با قطعیت پائین برای افاتوموماب (1.50؛ 0.87 تا 2.59)؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین برای متوتروکسات (methotrexate) (0.94؛ 0.02 تا 46.70)، کورتیکواستروئیدها (1.05؛ 0.16 تا 7.14)؛ اوزانیمود (1.06؛ 0.58 تا 1.93)؛ ناتالیزوماب (1.20؛ 0.77 تا 1.85)؛ اوکرلیزوماب (1.32؛ 0.81 تا 2.14)؛ دی‌متیل فومارات (1.34؛ 0.96 تا 1.86)، سیپونیمود (1.63؛ 0.96 تا 2.79)؛ ریتوکسیماب (1.63؛ 0.53 تا 5.00)؛ کلادریبین (1.80؛ 0.89 تا 3.62)؛ میتوکسانترون (mitoxantrone) (2.11؛ 0.50 تا 8.87)؛ اینترفرون‌ها (3.47؛ 0.95 تا 12.72)، و سیکلوفسفامید (cyclophosphamide) (3.86؛ 0.45 تا 33.50).

یازده دارو ممکن است خروج از مطالعه را به دلیل عوارض جانبی در مقایسه با دارونما افزایش دهند: شواهد با قطعیت پائین برای تری‌فلونوماید (1.37؛ 1.01 تا 1.85)؛ گلاتیرامر استات (1.76؛ 1.36 تا 2.26)؛ فینگولیمود (1.79؛ 1.40 تا 2.28)؛ اینترفرون بتا-1a؛ (Rebif) (2.15؛ 1.58 تا 2.93)؛ داکلیزوماب (2.19؛ 1.31 تا 3.65) و اینترفرون بتا-1b (2.59؛ 1.87 تا 3.77)؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین برای لاکینیمود (1.42؛ 1.01 تا 2.00)؛ اینترفرون بتا-1a؛ (Avonex) (1.54؛ 1.13 تا 2.10)؛ ایمونوگلوبولین‌ها (1.87؛ 1.01 تا 3.45)؛ اینترفرون پگیله شده بتا-1a (3.46؛ 1.44 تا 8.33) و آزاتیوپرین (6.95؛ 2.57 تا 18.78)؛ با این حال، شواهد با قطعیت بسیار پائین و غیرقابل اعتماد است.

آنالیزهای حساسیت (sensitivity) شامل فقط مطالعاتی با سوگیری ریزش نمونه (attrition bias) پائین، دوز دارو بیشتر از میانه (median) گروه، یا فقط بیماران مبتلا به MS یا CIS در وضعیت بهبودی-عودکننده، و آنالیزهای زیرگروه توسط درمان‌های قبلی اصلاح‌کننده بیماری، این ارقام را تغییر ندادند.

رتبه‌بندی

هیچ دارویی نمرات P هم‌سو و سازگاری را در چارک (quartile) بالای احتمال بهتر بودن نسبت به دیگران برای پیامدهای اولیه و ثانویه به همراه نداشت.